Στην Ελλάδα οι φορολογούμενοι, όποιοι τουλάχιστον δεν τάχουν βρει με τους διεφθαρμένους κρατικούς υπαλλήλους και δεν φοροδιαφεύγουν, πληρώνουν φόρους Σουηδίας και εισπράττουν υπηρεσίες Ουγκάντας.
Αν τολμήσουν μάλιστα να διαμαρτυρηθούν θα πέσουν πάνω τους ορδές αριστερών οικονομολογούντων, αλαλάζοντας πως οποιαδήποτε μείωση των φόρων που θα επιφέρει μείωση των δαπανών και του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, θα έχει τραγικές επιπτώσεις στη ζήτηση και κατά συνέπεια στις θέσεις εργασίας του ιδιωτικού τομέα.
Δεδομένου ότι οι εισαγωγές μας είναι σχεδόν τριπλάσιες από τις εξαγωγές, οι τραγικές συνέπειες της μείωσης της ευημερίας με δανεικά πλήττουν κατά πρώτον την Κίνα και τη Γερμανία.
Αυτό το ψέμα επαναλαμβάνεται τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια. Όσο υπήρχαν πρόθυμοι δανειστές γινόταν πιστευτό και απ΄ όσους το διατυμπάνιζαν, όπως όλα τα πράγματα που μας συμφέρουν έστω και αν μακροπρόθεσμα μας σκοτώνουν.
Κάποιος μπορεί να ζήσει με δανεικά μέχρι να εξαντλήσει τον κύκλο των ανθρώπων που τον δανείζει. Όταν μάλιστα «κουρέψει» και τα χρέη κάποιων εξ αυτών θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναβρεί πόρτες ανοιχτές. Ποια επαναδιαπραγμάτευση λοιπόν, αφού αυτοί που τη ζητάνε έχουν φροντίσει ακούσια να κλείσουν όλες τις πόρτες.
Οι κήρυκες της μεταπολιτευτικής μας χρεοκοπίας αντί να παραδεχθούν την ήττα του μοντέλου που μας «πουλούσαν» τόσα χρόνια, θολώνουν τα νερά με θεωρίες συνωμοσίας και αντιμνημονιακές δημαγωγικές αρλούμπες.
Περί μνημονίου...
Σε κανένα δεν αρέσει ένα μνημόνιο που μειώνει το βιοτικό επίπεδο. Πόσο μάλλον αν υλοποιείται δυο χρόνια τώρα μόνο κατά το σκέλος της οριζόντιας μείωσης μισθών και συντάξεων και της αύξησης των φόρων και μοιραία επιτείνει τα αδιέξοδα της χρεοκοπίας.
Τι άλλες επιλογές έχουμε όμως, πέραν ενός άλλου μνημονίου που θα σταματήσει να πληρώνει όσους δεν έχουν δουλειά να κάνουν ή δεν κάνουν καλά στο δημόσιο και θα ανακατανείμει τους πόρους της κοινωνίας στον ιδιωτικό τομέα με παραγωγικό προσανατολισμό;
Στην Ελλάδα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο γιατί έχουμε βαφτίσει την κοινή λογική νεοφιλελευθερισμό. Διέξοδος όμως πέραν της παραγωγικής και εξωστρεφούς ανασυγκρότησης της οικονομίας δεν υπάρχει. Έτσι, όσο καθυστερούμε να κάνουμε τα αυτονόητα οι μισθοί όσων έχουν δουλειά θα πέφτουν, αυτοί που δεν έχουν δουλειά θα αυξάνονται και το βιοτικό επίπεδο όλων θα κατατρακυλάει. Ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα γιατί στηρίζουν οι αποταμιεύσεις.
Ο νεοφιλελευθερισμός για κάποιον που διαθέτει στοιχειώδεις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις είναι κάτι σαν τον ιδανικό κομμουνισμό: δεν υπάρχει πουθενά. Τώρα πως βρέθηκε να πολιορκεί την Ελλάδα με τόσες μεραρχίες επί δεκαετίες, είναι μια άλλη ιστορία που βρίσκεται στα μυαλά της αριστεράς που όπως όλα τα σύνολα συγκροτούνται ευκολότερα εν τη αντιθέσει, απ’ ότι εν τη συνθέσει... Βλέπε: Ξέρετε κάποια νεοφιλελεύθερη οικονομία;
Αν τολμήσουν μάλιστα να διαμαρτυρηθούν θα πέσουν πάνω τους ορδές αριστερών οικονομολογούντων, αλαλάζοντας πως οποιαδήποτε μείωση των φόρων που θα επιφέρει μείωση των δαπανών και του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, θα έχει τραγικές επιπτώσεις στη ζήτηση και κατά συνέπεια στις θέσεις εργασίας του ιδιωτικού τομέα.
Δεδομένου ότι οι εισαγωγές μας είναι σχεδόν τριπλάσιες από τις εξαγωγές, οι τραγικές συνέπειες της μείωσης της ευημερίας με δανεικά πλήττουν κατά πρώτον την Κίνα και τη Γερμανία.
Αυτό το ψέμα επαναλαμβάνεται τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια. Όσο υπήρχαν πρόθυμοι δανειστές γινόταν πιστευτό και απ΄ όσους το διατυμπάνιζαν, όπως όλα τα πράγματα που μας συμφέρουν έστω και αν μακροπρόθεσμα μας σκοτώνουν.
Κάποιος μπορεί να ζήσει με δανεικά μέχρι να εξαντλήσει τον κύκλο των ανθρώπων που τον δανείζει. Όταν μάλιστα «κουρέψει» και τα χρέη κάποιων εξ αυτών θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναβρεί πόρτες ανοιχτές. Ποια επαναδιαπραγμάτευση λοιπόν, αφού αυτοί που τη ζητάνε έχουν φροντίσει ακούσια να κλείσουν όλες τις πόρτες.
Οι κήρυκες της μεταπολιτευτικής μας χρεοκοπίας αντί να παραδεχθούν την ήττα του μοντέλου που μας «πουλούσαν» τόσα χρόνια, θολώνουν τα νερά με θεωρίες συνωμοσίας και αντιμνημονιακές δημαγωγικές αρλούμπες.
Περί μνημονίου...
Σε κανένα δεν αρέσει ένα μνημόνιο που μειώνει το βιοτικό επίπεδο. Πόσο μάλλον αν υλοποιείται δυο χρόνια τώρα μόνο κατά το σκέλος της οριζόντιας μείωσης μισθών και συντάξεων και της αύξησης των φόρων και μοιραία επιτείνει τα αδιέξοδα της χρεοκοπίας.
Τι άλλες επιλογές έχουμε όμως, πέραν ενός άλλου μνημονίου που θα σταματήσει να πληρώνει όσους δεν έχουν δουλειά να κάνουν ή δεν κάνουν καλά στο δημόσιο και θα ανακατανείμει τους πόρους της κοινωνίας στον ιδιωτικό τομέα με παραγωγικό προσανατολισμό;
Στην Ελλάδα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο γιατί έχουμε βαφτίσει την κοινή λογική νεοφιλελευθερισμό. Διέξοδος όμως πέραν της παραγωγικής και εξωστρεφούς ανασυγκρότησης της οικονομίας δεν υπάρχει. Έτσι, όσο καθυστερούμε να κάνουμε τα αυτονόητα οι μισθοί όσων έχουν δουλειά θα πέφτουν, αυτοί που δεν έχουν δουλειά θα αυξάνονται και το βιοτικό επίπεδο όλων θα κατατρακυλάει. Ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα γιατί στηρίζουν οι αποταμιεύσεις.
Ο νεοφιλελευθερισμός για κάποιον που διαθέτει στοιχειώδεις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις είναι κάτι σαν τον ιδανικό κομμουνισμό: δεν υπάρχει πουθενά. Τώρα πως βρέθηκε να πολιορκεί την Ελλάδα με τόσες μεραρχίες επί δεκαετίες, είναι μια άλλη ιστορία που βρίσκεται στα μυαλά της αριστεράς που όπως όλα τα σύνολα συγκροτούνται ευκολότερα εν τη αντιθέσει, απ’ ότι εν τη συνθέσει... Βλέπε: Ξέρετε κάποια νεοφιλελεύθερη οικονομία;
Οι δημαγωγοί...
Μπορεί να διαφωνεί κάποιος κάθετα με το ΚΚ που θέλει έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ και την προσπάθεια ανάστασης του μοντέλου που χρεοκόπησε στην πάλαι ποτέ Σοβιετία, αλλά είναι η μόνη έντιμη αντιμνημονιακή φωνή.
Τα ναι στο ευρώ, αλλά επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου ή με άλλο μείγμα αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις. Επί της ουσίας όσοι τις εκφέρουν ποντάρουν μόνο στην συμπάθεια των συγχυσμένων ψηφοφόρων και των αγανακτισμένων πελατών.
Έτσι κέρδισε τις εκλογές και ο ΓΑΠ με το σύνθημα λεφτά υπάρχουν, αλλά έφυγε «νύχτα» και από την πρωθυπουργία και από την αρχηγεία του κόμματος.
Ας υποθέσουμε πως την κερδίζουν τη συμπάθεια και την προτίμηση των «πελατών» που αποτελούν και την πλέον συγκροτημένη αντιμνημονιακή δύναμη. Τι θα κάνουν την επομένη των εκλογών με τα ταμεία του κράτους άδεια και την πιθανότητα η ΕΚΤ να κλείσει τις στρόφιγγες και να αδειάσουν και τα ΑΤΜ των τραπεζών;
....
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον πόσες εβδομάδες θα χρειαστούν το ένα εκατομμύριο άνεργοι να γίνουν τρία;
Τους «πελάτες» στο δημόσιο με τι θα τους πληρώνουν;
Οι συντεχνίες που υπερασπίζονται με λύσσα τα κεκτημένα από ποιους θα εισπράττουν τα παχυλά περιθώρια κέρδους με ένα κράτος χρεοκοπημένο και πολίτες απένταρους;
Οι κινητοποιήσεις στα ταξί πέρυσι συνέβαλαν στη μείωση της τουριστικής κίνησης φέτος. Μήπως φέτος θα έχουν λιγότερο εισόδημα απ’ ό,τι σε συνθήκες ανοιχτού επαγγέλματος με την οικονομική δραστηριότητα σε καλύτερη μοίρα;
Το λάθος που κάνουν οι «πελάτες» και οι συντεχνίες είναι πως βλέπουν το ιδιωτικό όφελος σε ανταγωνισμό με το κοινωνικό όφελος. Η κοινωνία λειτουργεί σαν αλυσίδα όμως, μπορείς να κερδίζεις με βιώσιμο τρόπο όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να κερδίζουν και οι άλλοι.
2) Εντός εκτός...
Μπορεί να διαφωνεί κάποιος κάθετα με το ΚΚ που θέλει έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ και την προσπάθεια ανάστασης του μοντέλου που χρεοκόπησε στην πάλαι ποτέ Σοβιετία, αλλά είναι η μόνη έντιμη αντιμνημονιακή φωνή.
Τα ναι στο ευρώ, αλλά επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου ή με άλλο μείγμα αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις. Επί της ουσίας όσοι τις εκφέρουν ποντάρουν μόνο στην συμπάθεια των συγχυσμένων ψηφοφόρων και των αγανακτισμένων πελατών.
Έτσι κέρδισε τις εκλογές και ο ΓΑΠ με το σύνθημα λεφτά υπάρχουν, αλλά έφυγε «νύχτα» και από την πρωθυπουργία και από την αρχηγεία του κόμματος.
Ας υποθέσουμε πως την κερδίζουν τη συμπάθεια και την προτίμηση των «πελατών» που αποτελούν και την πλέον συγκροτημένη αντιμνημονιακή δύναμη. Τι θα κάνουν την επομένη των εκλογών με τα ταμεία του κράτους άδεια και την πιθανότητα η ΕΚΤ να κλείσει τις στρόφιγγες και να αδειάσουν και τα ΑΤΜ των τραπεζών;
....
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον πόσες εβδομάδες θα χρειαστούν το ένα εκατομμύριο άνεργοι να γίνουν τρία;
Τους «πελάτες» στο δημόσιο με τι θα τους πληρώνουν;
Οι συντεχνίες που υπερασπίζονται με λύσσα τα κεκτημένα από ποιους θα εισπράττουν τα παχυλά περιθώρια κέρδους με ένα κράτος χρεοκοπημένο και πολίτες απένταρους;
Οι κινητοποιήσεις στα ταξί πέρυσι συνέβαλαν στη μείωση της τουριστικής κίνησης φέτος. Μήπως φέτος θα έχουν λιγότερο εισόδημα απ’ ό,τι σε συνθήκες ανοιχτού επαγγέλματος με την οικονομική δραστηριότητα σε καλύτερη μοίρα;
Το λάθος που κάνουν οι «πελάτες» και οι συντεχνίες είναι πως βλέπουν το ιδιωτικό όφελος σε ανταγωνισμό με το κοινωνικό όφελος. Η κοινωνία λειτουργεί σαν αλυσίδα όμως, μπορείς να κερδίζεις με βιώσιμο τρόπο όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να κερδίζουν και οι άλλοι.
2) Εντός εκτός...
Στην αγορά τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε το Γενικό Δείκτη να παραμένει κινούμενος στα πέριξ των 750 μονάδων, αλλά τον τραπεζικό δείκτη να έχει υποστεί σκληρά πλήγματα.
Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν άλλες μετοχές οι οποίες με την ήπια ανοδική τους κίνηση εξισορροπούν τις απώλειες.
Ο μικρός όγκος βέβαια νοθεύει τα όποια ασφαλή συμπεράσματα. Ένας να εγκλωβιστεί σε μια θέση που πάει αντίστροφα απ΄ ό,τι έχει υπολογίσει και η απουσία αγοραστών σε συνδυασμό με την ανοιχτή θέση τον αναγκάζουν να πουλήσει ό,τι βρεθεί μπροστά του. Η απουσία αγοραστών βυθίζει τις τιμές ακόμη και με πολύ μικρές εντολές.
Οι εκλογές παραμένουν το ορόσημο για το αν οι ξένοι που παρακολουθούν Ελλάδα θα αρχίσουν να βάζουν και εντολές.
Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν άλλες μετοχές οι οποίες με την ήπια ανοδική τους κίνηση εξισορροπούν τις απώλειες.
Ο μικρός όγκος βέβαια νοθεύει τα όποια ασφαλή συμπεράσματα. Ένας να εγκλωβιστεί σε μια θέση που πάει αντίστροφα απ΄ ό,τι έχει υπολογίσει και η απουσία αγοραστών σε συνδυασμό με την ανοιχτή θέση τον αναγκάζουν να πουλήσει ό,τι βρεθεί μπροστά του. Η απουσία αγοραστών βυθίζει τις τιμές ακόμη και με πολύ μικρές εντολές.
Οι εκλογές παραμένουν το ορόσημο για το αν οι ξένοι που παρακολουθούν Ελλάδα θα αρχίσουν να βάζουν και εντολές.
3) Πόθεν η αισιοδοξία...
Αγαπητέ Κώστα,
Μπορείς να μας πεις που στηρίζεις την έστω συγκρατημένη αισιοδοξία πως θα βγούμε από το τέλμα; Η άνοδος της αριστεράς θα μας βυθίσει βαθύτερα στο χάος. Ποιος επιχειρηματίας θάρθει να επενδύσει σε μια χώρα που θα έχει 40-50% μια αριστερά που μιλάει για κρατικοποιήσεις των μεγάλων επιχειρήσεων; Το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι κατώτερο των περιστάσεων. Δες την ιστορία του Βορίδη με τα ταξί ή το άνοιγμα της κάνουλας των χρηματοδοτήσεων του υπουργείο παιδεία στα πανεπιστήμια...
Φιλικά
Αγαπητέ Κώστα,
Μπορείς να μας πεις που στηρίζεις την έστω συγκρατημένη αισιοδοξία πως θα βγούμε από το τέλμα; Η άνοδος της αριστεράς θα μας βυθίσει βαθύτερα στο χάος. Ποιος επιχειρηματίας θάρθει να επενδύσει σε μια χώρα που θα έχει 40-50% μια αριστερά που μιλάει για κρατικοποιήσεις των μεγάλων επιχειρήσεων; Το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι κατώτερο των περιστάσεων. Δες την ιστορία του Βορίδη με τα ταξί ή το άνοιγμα της κάνουλας των χρηματοδοτήσεων του υπουργείο παιδεία στα πανεπιστήμια...
Φιλικά
ΚΚ
Απάντηση: Όντως το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων. Η χώρα πορεύεται όμως υπό την κηδεμονία της τρόικα και των διάφορων κοινοτικών συμβούλων. Το κόστος εξόδου από το ευρώ που επιθυμεί μια μερίδα «κοτζαμπάσηδων» για τους οποίους εργάζονται κάποιοι χρήσιμοι ηλίθιοι είναι απαγορευτικό. Αυτό που με ανησυχούσε ήταν η περίπτωση να πιέσουν να φύγουμε οι Ευρωπαίοι. Με την ανάληψη όλου του χρέους όμως αυτό είναι απίθανο. Η οικονομική καταστροφή που βιώνει η χώρα κατά πρώτον προκαλεί οργή, η οποία βρίσκει και δημοσκοπική και ίσως βρει και πολιτική έκφραση. Ούτε η εκδίκηση, ούτε τα παχιά λόγια όμως πληρώνουν το ηλεκτρικό, ούτε μοιράζουν τρόφιμα. Η έξοδος περνάει μέσα από τη ανάπτυξη της οικονομίας. Επειδή κανένας δεν μας δανείζει, αυτή τη φορά η ανάπτυξη δεν έχει άλλη επιλογή από να είναι παραγωγική. Τους οικονομικούς κανόνες τους επιβάλλει η συμπεριφορά των ανθρώπων, όπως και η συμπεριφορά είναι ως ένα βαθμό αποτέλεσμα της οικονομικής συγκυρίας. Τα διλήμματα είναι τόσο καθαρά που δεν πιστεύω πως οι εκλογές θα επιλέξουν το χάος.
Το δεύτερο εξάμηνο θα έχει ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και θαχουν ξεκινήσει οι αποκρατικοποιήσεις. Θα είναι η πρώτη ανάσα στην πραγματική οικονομία. Τα επόμενα 2-3 χρόνια θα αλλάξει εντελώς η οικονομική δομή της χώρας. Αυτό θα δημιουργήσει πολλοί μεγάλες ευκαιρίες.
4) Δώδεκα συνήθη ψέματα για την ελληνική χρεοκοπία...
Απάντηση: Όντως το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων. Η χώρα πορεύεται όμως υπό την κηδεμονία της τρόικα και των διάφορων κοινοτικών συμβούλων. Το κόστος εξόδου από το ευρώ που επιθυμεί μια μερίδα «κοτζαμπάσηδων» για τους οποίους εργάζονται κάποιοι χρήσιμοι ηλίθιοι είναι απαγορευτικό. Αυτό που με ανησυχούσε ήταν η περίπτωση να πιέσουν να φύγουμε οι Ευρωπαίοι. Με την ανάληψη όλου του χρέους όμως αυτό είναι απίθανο. Η οικονομική καταστροφή που βιώνει η χώρα κατά πρώτον προκαλεί οργή, η οποία βρίσκει και δημοσκοπική και ίσως βρει και πολιτική έκφραση. Ούτε η εκδίκηση, ούτε τα παχιά λόγια όμως πληρώνουν το ηλεκτρικό, ούτε μοιράζουν τρόφιμα. Η έξοδος περνάει μέσα από τη ανάπτυξη της οικονομίας. Επειδή κανένας δεν μας δανείζει, αυτή τη φορά η ανάπτυξη δεν έχει άλλη επιλογή από να είναι παραγωγική. Τους οικονομικούς κανόνες τους επιβάλλει η συμπεριφορά των ανθρώπων, όπως και η συμπεριφορά είναι ως ένα βαθμό αποτέλεσμα της οικονομικής συγκυρίας. Τα διλήμματα είναι τόσο καθαρά που δεν πιστεύω πως οι εκλογές θα επιλέξουν το χάος.
Το δεύτερο εξάμηνο θα έχει ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και θαχουν ξεκινήσει οι αποκρατικοποιήσεις. Θα είναι η πρώτη ανάσα στην πραγματική οικονομία. Τα επόμενα 2-3 χρόνια θα αλλάξει εντελώς η οικονομική δομή της χώρας. Αυτό θα δημιουργήσει πολλοί μεγάλες ευκαιρίες.
4) Δώδεκα συνήθη ψέματα για την ελληνική χρεοκοπία...
Τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί μαζί με τα κρατικοδίαιτα λαμόγια. Σωστό! Αλλά. Από τα 100 ευρώ που δαπανά το ελληνικό κράτος το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις, το 20% σε τοκοχρεολύσια και ένα 10% σε δραστηριότητες δημοσίων επενδύσεων.
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου