Τοῦ Μόσχου Ἐμμανουὴλ Λαγκουβάρδου
Στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα μου, στὴ Δεσκάτη Γρεβενῶν, ὅπου πέρασα τὰ παιδικά μου χρόνια, ὅταν κάποιος γινόταν "ἐκτὸς ἑαυτοῦ" ἐξαιτίας κάποιου πάθους, κυρίως θυμοῦ, δὲν λέγαμε "αὐτὸς ἔγινε τοῦρκος". Ὅταν κάποιος γινόταν "ἐκτὸς ἑαυτοῦ" λέγαμε "αὐτὸς ἔγινε φράγκος, αὐτὸς φράγκεψε".
Ἡ ἀλλοίωση τῆς ψυχῆς τοῦ ἕλληνα ἦταν μεγαλύτερη ὡς φράγκος παρὰ ὡς τοῦρκος.Πῶς εἶναι οἱ ἕλληνες ὡς φράγκοι; Γιὰ τοὺς συμπατριῶτες μου στὴ Δεσκάτη, οἱ ἕλληνες ὡς φράγκοι ἔχουν πλήρη σύγχυση καὶ δὲν ξέρουν τί τοὺς γίνεται. Ὅσο διαρκεῖ ἡ ἐπιρροὴ τῆς φραγκιᾶς στὴν ψυχή τους καὶ στὸν χαρακτήρα τοὺς τὰ πράγματα πηγαίνουν ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο καὶ κανεὶς δὲν ξέρει ποῦ θὰ τοὺς ὁδηγήσει ἡ κατάσταση αὐτή.