
Επί δεκαετίες, η θολή πυξίδα της εξωτερικής πολιτικής ακολουθούσε το δόγμα «μικρά, πλην έντιμος», όπως το ήθελε η λογική του μικροελλαδικού ραγιαδισμού. Στην πορεία, απέμεινε το «μικρά» στην Ελλάδα. Το «έντιμος» χάθηκε κάπου μεταξύ Ναιρόμπι (Οτζαλάν…), Μόσχας (αθέτηση συμφωνιών από Αθήνα κατόπιν υποδείξεων…), Λευκωσίας (άπειρες οι «πιέσεις» του αυτοαποκαλούμενου και εθνικού κέντρου, για συνεχείς υποχωρήσεις…). Το «μικρά, πλην ούτε έντιμος» ακολουθείται πιστά και από τους μετασημιτικούς και μεταγιωργακικούς επιγόνους: Είδαμε πριν λίγες ημέρες τον υπουργό εξωτερικών Ευ. Βενιζέλο να αναμασά τους ισχυρισμούς των ΗΠΑ, λέγοντας πως «…στη Συρία έχει συντελεστεί ένα ειδεχθές έγκλημα χρήσης απολύτως απαγορευμένων χημικών όπλων» και να τάσσεται ψυχροπολεμικά υπέρ μιας «αναλογικής απάντησης με αποτέλεσμα», όπως είπε χαρακτηριστικά. Αυτά έσπευσε να δηλώσει ο Έλληνας ΥΠΕΞ, την ώρα