Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο πασιφανής τουρκικός
εκνευρισμός λόγω της άρνησης ουσιαστικά των Ηνωμένων Πολιτειών να
συμμετάσχουν με δική τους εταιρία στην κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου
στη Σινώπη, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας…
Ο τουρκικός εκνευρισμός φαίνεται στα λόγια του υπουργού
Ενέργειας της Τουρκίας, Τανέρ Γιλντίζ, ο οποίων μιλώντας στην εφημερίδα
«Χουριέτ» στο πλαίσιο συνέντευξης, δεν χρησιμοποίησε καθόλου διπλωματική
γλώσσα:
«Εάν δεν φτιάξω με τις ΗΠΑ το πυρηνικό εργοστάσιο, ποια στρατηγική επένδυση θα κάνω [μαζί τους]; Θα τους πουλήσω ντομάτες και πιπεριές;»…
Όπως αποκάλυψε, η Τουρκία έχει καταθέσει πρόταση στα ανώτατα κλιμάκια στην Ουάσιγκτον για να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό και λαμβάνει απάντηση ότι δεν είναι εφικτό… Να παρατηρήσουμε, ότι οι σχετικοί «διαγωνισμοί» στην Τουρκία είναι όλοι στημένοι, αφού τι είδος διαγωνισμός είναι αυτός όταν αντί να περιμένει τους υποψήφιους η χώρα που τον προκηρύσσει πάει αυτή και υποβάλλει πρόταση σε χώρα επιλογής, ζητώντας της να συμμετέχει; Μόνο εμείς καταλάβαμε ότι εάν οι Αμερικανοί έλεγαν το «ναι» θα ήταν και οι τελικοί νικητές;
Το άλλο που μας έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι τα λόγια του Γιλντίζ «μας είπαν ότι το επενδυτικό πρόγραμμα δεν είναι εφικτό. Μπορεί να μην είναι εφικτό, είναι όμως στρατηγικό. Αυτή η στρατηγική συνεισφορά αναμένεται από την Ουάσιγκτον» (They told us that the project was not feasible. It may not be feasible, but it is strategic. [Making] this strategic contribution falls upon Washington).
Δηλαδή τι μας λέει ο Τούρκος υπουργός; Ότι παραδέχεται ότι όντως «δεν βγαίνει», αλλά προχωράνε λόγω της στρατηγικής του σημασίας; Αυτό το «εφικτό» χρήζει διευκρίνησης από αμερικανικής πλευράς, έχει ενδιαφέρον. Τι είναι το «μη εφικτό»; Εάν έχεις την τεχνογνωσία τότε που είναι το πρόβλημα να κατασκευάσεις το πυρηνικό εργοστάσιο, μια δουλειά 22 δισεκατομμυρίων δολαρίων;
Και το δεύτερο ερώτημα είναι, αν η χρησιμοποίηση του οικονομικού επιχειρήματος για να μη συμμετάσχουν οι ΗΠΑ είναι πρόσχημα, αφού δεν τρέφουν αυταπάτες για το αν στο μέλλον οι Τούρκοι επιχειρήσουν να δημιουργήσουν πυρηνικό οπλοστάσιο, μια ενέργεια απολύτως συμβατή με την «κρίση μεγαλείου» που έχει πιάσει την «τοπική υπερδύναμη» Άγκυρα…
Κι εάν όντως δεν βγαίνει, ποιος θα καλύψει τις απώλειες; Το τουρκικό δημόσιο; «Έτσι κι εγώ πλένω τα πιάτα», που έλεγε μια παλιά διαφήμιση… είναι δυνατόν να μην εμφανιστούν όλοι οι υποψήφιοι από κάθε γωνιά της γης; Με την ίδια λογική όμως, η εμμονή στην υλοποίηση μη εφικτού επιχειρηματικού σχεδίου, είναι ύποπτη εξ ορισμού και αφορά στην έκταση των πυρηνικών φιλοδοξιών της Τουρκίας.
Άλλο θέμα που εγείρεται σε αυτή την περίπτωση, είναι γιατί συμμετέχουν οι Ρώσοι (θα κατασκευάσουν τον πυρηνικό σταθμό στο Ακούγιου απέναντι από την Κύπρο)… Η πιο λογική ερμηνεία είναι το ότι «αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνει κάποιος άλλος και θα πάρει τα λεφτά»…
Ο Γιλντίζ είναι από προβληματισμένος μέχρι εξοργισμένος με τις ΗΠΑ. «Δεν συνεργάζονται… δεν τους κατηγορώ ότι δεν αποδέχονται τον συνεταιρισμό [όπως τον προτείνουμε] αλλά για το ότι δεν του δίνουν την πρέπουσα σημασία-ερμηνεία», αναφέρει και θέτοντας μόνος του δεδομένα στο τραπέζι, χωρίς να ερωτηθεί, προσθέτει: «Όσοι μας κατηγορούν ότι είμαστε υπέρμετρα εξαρτώμενοι από τη Ρωσία πρέπει να μας παρουσιάσουν την εναλλακτική. Δεν μπορώ να περιμένω»…
Θα τεθεί άραγε το θέμα στη συνάντηση του Ομπάμα με τον Ερντογάν στον Λευκό Οίκο; Τυχαία είναι άραγε η αναφορά του Γιλντίζ και μάλιστα σε μια ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα; Προσπαθούν να διαπραγματευθούν στο πλαίσιο του «πακέτου» των ανοικτών θεμάτων για να πετύχουν την αμερικανική – νομιμοποιητική – συμμετοχή… «Δεν είμαστε Ιράν», λέει ο Γιλντίζ στην ίδια συνέντευξη…
πηγη
«Εάν δεν φτιάξω με τις ΗΠΑ το πυρηνικό εργοστάσιο, ποια στρατηγική επένδυση θα κάνω [μαζί τους]; Θα τους πουλήσω ντομάτες και πιπεριές;»…
Όπως αποκάλυψε, η Τουρκία έχει καταθέσει πρόταση στα ανώτατα κλιμάκια στην Ουάσιγκτον για να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό και λαμβάνει απάντηση ότι δεν είναι εφικτό… Να παρατηρήσουμε, ότι οι σχετικοί «διαγωνισμοί» στην Τουρκία είναι όλοι στημένοι, αφού τι είδος διαγωνισμός είναι αυτός όταν αντί να περιμένει τους υποψήφιους η χώρα που τον προκηρύσσει πάει αυτή και υποβάλλει πρόταση σε χώρα επιλογής, ζητώντας της να συμμετέχει; Μόνο εμείς καταλάβαμε ότι εάν οι Αμερικανοί έλεγαν το «ναι» θα ήταν και οι τελικοί νικητές;
Το άλλο που μας έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι τα λόγια του Γιλντίζ «μας είπαν ότι το επενδυτικό πρόγραμμα δεν είναι εφικτό. Μπορεί να μην είναι εφικτό, είναι όμως στρατηγικό. Αυτή η στρατηγική συνεισφορά αναμένεται από την Ουάσιγκτον» (They told us that the project was not feasible. It may not be feasible, but it is strategic. [Making] this strategic contribution falls upon Washington).
Δηλαδή τι μας λέει ο Τούρκος υπουργός; Ότι παραδέχεται ότι όντως «δεν βγαίνει», αλλά προχωράνε λόγω της στρατηγικής του σημασίας; Αυτό το «εφικτό» χρήζει διευκρίνησης από αμερικανικής πλευράς, έχει ενδιαφέρον. Τι είναι το «μη εφικτό»; Εάν έχεις την τεχνογνωσία τότε που είναι το πρόβλημα να κατασκευάσεις το πυρηνικό εργοστάσιο, μια δουλειά 22 δισεκατομμυρίων δολαρίων;
Και το δεύτερο ερώτημα είναι, αν η χρησιμοποίηση του οικονομικού επιχειρήματος για να μη συμμετάσχουν οι ΗΠΑ είναι πρόσχημα, αφού δεν τρέφουν αυταπάτες για το αν στο μέλλον οι Τούρκοι επιχειρήσουν να δημιουργήσουν πυρηνικό οπλοστάσιο, μια ενέργεια απολύτως συμβατή με την «κρίση μεγαλείου» που έχει πιάσει την «τοπική υπερδύναμη» Άγκυρα…
Κι εάν όντως δεν βγαίνει, ποιος θα καλύψει τις απώλειες; Το τουρκικό δημόσιο; «Έτσι κι εγώ πλένω τα πιάτα», που έλεγε μια παλιά διαφήμιση… είναι δυνατόν να μην εμφανιστούν όλοι οι υποψήφιοι από κάθε γωνιά της γης; Με την ίδια λογική όμως, η εμμονή στην υλοποίηση μη εφικτού επιχειρηματικού σχεδίου, είναι ύποπτη εξ ορισμού και αφορά στην έκταση των πυρηνικών φιλοδοξιών της Τουρκίας.
Άλλο θέμα που εγείρεται σε αυτή την περίπτωση, είναι γιατί συμμετέχουν οι Ρώσοι (θα κατασκευάσουν τον πυρηνικό σταθμό στο Ακούγιου απέναντι από την Κύπρο)… Η πιο λογική ερμηνεία είναι το ότι «αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνει κάποιος άλλος και θα πάρει τα λεφτά»…
Ο Γιλντίζ είναι από προβληματισμένος μέχρι εξοργισμένος με τις ΗΠΑ. «Δεν συνεργάζονται… δεν τους κατηγορώ ότι δεν αποδέχονται τον συνεταιρισμό [όπως τον προτείνουμε] αλλά για το ότι δεν του δίνουν την πρέπουσα σημασία-ερμηνεία», αναφέρει και θέτοντας μόνος του δεδομένα στο τραπέζι, χωρίς να ερωτηθεί, προσθέτει: «Όσοι μας κατηγορούν ότι είμαστε υπέρμετρα εξαρτώμενοι από τη Ρωσία πρέπει να μας παρουσιάσουν την εναλλακτική. Δεν μπορώ να περιμένω»…
Θα τεθεί άραγε το θέμα στη συνάντηση του Ομπάμα με τον Ερντογάν στον Λευκό Οίκο; Τυχαία είναι άραγε η αναφορά του Γιλντίζ και μάλιστα σε μια ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα; Προσπαθούν να διαπραγματευθούν στο πλαίσιο του «πακέτου» των ανοικτών θεμάτων για να πετύχουν την αμερικανική – νομιμοποιητική – συμμετοχή… «Δεν είμαστε Ιράν», λέει ο Γιλντίζ στην ίδια συνέντευξη…
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου