Είδες ο γλυκός πακιστανούλης του φαναριού; Τώρα σε απειλεί με ΠΟΛΕΜΟ!

Του Στρατή Μαζίδη

Πριν λίγα χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτοι λαθρομετανάστες από το Ιράκ, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Ειδικά οι πακιστανοί άρχισαν να καταλαμβάνουν τα πόστα των φαναριών εξαφανίζονταν τα αγενή και ενοχλητικά πολλές φορές παιδιά των τσιγγάνων.

Προφανώς ήταν πιο ήσυχοι και συγκαταβατικοί σε αντίθεση με τους πιο θερμόαιμους ρόμα. Ενδεχομένως δε και πιο υπομονετικοί. Ξέρουν να περιμένουν.

Θυμάμαι μια φορά τότε στις αρχές που κάποιος πλησίασε το τζάμι μου. Με ένα νεύμα αρνήθηκα να το καθαρίσει. “Έλα μωρέ, μην είσαι κακούλης, ένας ήσυχος πακιστανούλης είναι” πετάχτηκε και είπε κάποια χαριτωμένη από την τότε παρέα. Της απήντησα πως δεν είναι θέμα κακίας αλλά ήδη έχουμε αρκετούς ξένους στη χώρα και πως δεν είναι ότι καλύτερο να τους ενισχύουμε διότι τότε θα μαζευτούν περισσότεροι. “Μμμμ ρατσιστή. Ακίνδυνος είναι” μου απήντησε συνοδεία μιας μεγάλης τσιχλόφουσκας.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο συμπαθής γλυκούλης πακιστανούλης ξεθάρρεψε. Έφερε εδώ κι άλλους. Κάποια στιγμή αποπειράθηκε να κλέψει “ιθαγενείς” γύρω από την Ομόνοια. Να ψέξει κορίτσια για τα αμάνικα ρούχα τους ή να γράψει στίχους από το κοράνι σε διαφημίσεις με μαγιό. Δεν τον εγκάλεσε ποτέ κανείς. Το ξανάκανε. Ύστερα άρχισε να πουλά ναρκωτικά, ακόμη και να εκμεταλλεύεται ως προαγωγός ελληνίδες εξαρτημένες από ουσίες και να τις μεταφέρει σε άλλες πόλεις. Ευτυχώς που στην προκειμένη περίπτωση είχαν κάνει το σφάλμα να αφήσουν το τηλέφωνο συνδεδεμένο και η μακαρίτισσα η κοπέλα μπόρεσε τότε να ειδοποιήσει κάποιους συγγενείς της.

Με λίγα λόγια, γιγάντωσε, ισχυροποιήθηκε, άπλωσε το πόδι του, είδε πως δεν τον ακουμπά κανείς και κάνει ότι θέλει. Ή μάλλον κάνει αυτά που έχει μάθει στην πατρίδα του με τη διαφορά πως εδώ τολμά να αψηφά και το νόμο. Έφτασε ακόμη και στο σημείο να συναθροίζεται στο κέντρο της πάλαι ποτέ κοσμοπολίτικης Ομόνοιας απειλώντας τον ελληνικό λαό με πόλεμο επειδή ο τελευταίος υπακούει στο νόμο της φύσης που λέει ότι στη δράση υπάρχει και αντίδραση. Επειδή ο τελευταίος αξιώνει να ζει με ηρεμία, τάξη και ασφάλεια στον τόπο του.

Ο ήσυχος άνθρωπος των φαναριών κατέστη επικίνδυνος. Τώρα το ξέρει κι η κοπέλα που κάποτε τον έβλεπε ως γλυκούλη και ακίνδυνο. Είναι τόσο ακίνδυνος ώστε η ίδια κάποτε επιστρέφοντας μια νύχτα τον είδε να την ακολουθεί με άγριες διαθέσεις και πλέον κλειδαμπαρώνεται σε μια κάθετο της Πατησίων που μένει με τη δύση του ηλίου βρίζοντάς τον από το πρωί έως το βράδυ. Τι να πει κανείς…ρατσίστρια

http://freepen.gr