το παραμύθι μας ξεκινάει ακριβώς από εδώ: Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πρωτογενές πλεόνασμα που σαν άλλος Μπέντζαμιν Μπάτον γεννήθηκε πολύ μεγάλο και όσο περνούσε ο καιρός άρχισε να μικραίνει.
Στο χωριό του Μπέντζαμιν είχε ξεκινήσει από μήνες ένας πλειστηριασμός που όμοιός του δεν είχε ξαναεμφανιστεί. Από τα 700 εκατομμύρια ο Μπέντζαμιν είχε φτάσει τα 3,7 δις. Κάθε φορά που κάποιος ευρωπαίος μιλούσε για νέο μνημόνιο οι Έλληνες κυβερνήτες απαντούσαν με ένα μεγαλύτερο νούμερο.
Κάποιοι που ήθελαν να χαλάσουν το πάρτι ισχυρίζονταν ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι απλά ένα μέρος της εξίσωσης και κάποιοι άλλοι κακεντρεχείς ισχυρίζονταν ότι τα νούμερα ήταν προϊόν μαγειρέματος.
Όλα αυτά όμως δεν είχαν σημασία γιατί ο Μπέντζαμιν Μπάτον είχε ένα σκοπό στη ζωή του. Να προσφέρει τον εαυτό του στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες κατά 70%. Τόσο ήταν δηλαδή το ποσοστό που ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε εξασφαλίσει ότι θα διατεθεί προκειμένου να ελαφρυνθούν τα βάρη των γέρων του χωριού.
Δεν ξέρω να σας πω πόσο μικρός θα γίνει ο Μπέντζαμιν μέχρι να ζήσουμε εμείς καλύτερα -γιατί όπως σας είπα και στην αρχή το παραμύθι του μόλις ξεκινάει- αλλά διαβάζοντας τις δηλώσεις μετά την συνάντηση του οικονομικού επιτελείου με τον Αντώνη Σαμαρά πρόσεξα ότι ξαφνικά «θα πρέπει να περιμένουμε το Eurogroup του Μαρτίου όταν καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κάνει την εισήγηση της η Τρόικα για να έχουμε την πρώτη ένδειξη για το μέγεθος του πλεονάσματος».
Και αν αυτή η δήλωση δεν σας φαίνεται ενδεικτική τότε διαβάστε και αυτή: «θεωρώ ότι θα πρέπει κάποιο μέρος του πλεονάσματος να γυρίσει στη κοινωνία για να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό».
Και εγώ που νόμιζα ότι το «κάποιο μέρος» του πλεονάσματος ήταν το 70%http://ksipnistere.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου