Πλησιάζει η ώρα της Συρίας

Η χρονική διάρκεια αντοχής του καθεστώτος Άσαντ, στις πολύπλευρες επιθέσεις που δέχεται, αποτελεί έκπληξη για τον διεθνή παράγοντα. Αν βέβαια, εφαρμοζόταν η ίδια τακτική όπως και στη Λιβύη, η Συρία θα έμπαινε κι αυτή τυπικά στη «λέσχη» των διαμελισμένων χωρών. Με την απαγόρευση δηλαδή πτήσεων στον εναέριο χώρο της, ώστε ελεύθερα τα νατοϊκά αεροπλάνα να βομβαρδίζουν στρατηγικούς στόχους.
Ρωσία και Κίνα δεν το επιτρέπουν -ακόμη;-, αλλά μαζί τους το Ιράν και η Χεζμπολάχ, που δεν αποτελούν ασήμαντο παράγοντα και που βρίσκονται στο
πλευρό του καθεστώτος Άσαντ.
Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία, που δείχνουν πως η ώρα της επέμβασης πλησιάζει. Την τελευταία εβδομάδα βομβαρδίζεται η διεθνής κοινή γνώμη με ειδήσεις που αφορούν σε ενδεχόμενη χρήση χημικών. Μάλιστα, Τούρκοι ιατροδικαστές θα αποφανθούν εάν οι πληγές των τραυματισμένων οφείλονται σε χημική επίδραση.
Δεν αποκλείεται καθόλου, όχι μόνον να χρησιμοποιηθούν χημικά -βιολογικά όπλα, ας τα πούμε καλύτερα- αλλά και τα χρησιμοποιήθηκαν ήδη. Το ερώτημα όμως είναι «από ποιον;». Η κάθε πλευρά -Συριακός στρατός και μισθοφόροι- κατηγορούν την άλλη. Είναι όμως ενδεικτική και άξια ανάλυσης η χθεσινή δήλωση -και ομολογώ απρόσμενη- του προέδρου των ΗΠΑ, ότι δεν είναι βέβαιο ποια πλευρά κάνει ή θα κάνει χρήση χημικών. Πάντως, η χρήση βιολογικών όπλων, δίνει την «ηθική» αφορμή για επέμβαση.
Παράλληλα, κι ενώ το Ισραήλ μέχρι τώρα δεν προέβαινε σε δημόσιες δηλώσεις κατά του Άσαντ, με τον οποίον ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις, τώρα άρχισε να ακούγεται ότι αποτελεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στον αντίποδα, κι αφού το Ισραήλ στέκεται πλέον εναντίον του Άσαντ, η Χεζμπολάχ δηλώνει την υποστήριξή της προς αυτόν. Που σημαίνει πως ανεξάρτητα από την εμφανή εμπλοκή ή μη του Ισραήλ, θα έχει να αντιμετωπίσει την Χεζμπολάχ στον Λίβανο.
Εκτός αν ήρθε και η ώρα του Λιβάνου. Θέλω να σημειώσω, πως σύμφωνα με αυτά που επανειλημμένα τονίζω -ότι οι χώρες που δεν μπορούν να προστατεύσουν τον πλούτο τους, «ρημάζονται» από τους ισχυρούς- η μόνη χώρα με ενεργειακά αποθέματα στην Μεσόγειο που παραμένει ακόμη χωρίς «αραβική άνοιξη» ή ΔΝΤ, είναι ο Λίβανος. Εκτιμώ, επομένως, πως δεν θα αργήσει και αυτός να γνωρίσει τις θωπείες ενός εκ των δύο βραχιόνων του συστήματος.
Εχθές, η «Φωνή της Ρωσίας» είχε εκτεταμένο ρεπορτάζ για την ύπαρξη 10 πολεμικών πλοίων του ρωσικού στόλου στην Μεσόγειο, έχοντας και φωτογραφία του «Νιεουστρασίμι» (Ατρόμητος) στον κόλπο του Άντεν. Σημείωνε μεταξύ άλλων, ότι η Μεσόγειος ιστορικά είναι ζώνη των ζωτικών συμφερόντων της Ρωσίας. Η σημαία του Αποστόλου Αντρέα είχε παρουσιαστεί στα νερά της Μεσογείου από την εποχή της Αικατερίνης Β΄ και από τότε η ρωσική στρατιωτική παρουσία στην Μεσόγειο αποτελούσε σημαντικό παράγοντα της παγκόσμιας πολιτικής. (Την δράση του κατά περιόδους διέκοπταν οι κυρώσεις στην ίδια τη Ρωσία, όταν οι εσωτερικές ταραχές ή οι στρατιωτικές ήττες ανάγκαζαν το Ρωσικό Στόλο να εγκαταλείψει αυτή την περιοχή).
«Σήμερα, γράφει το ρεπορτάζ, οι αυξημένες σε σύγκριση με τα πρώτα μετασοβιετικά χρόνια δυνατότητες της ρωσικής οικονομίας, καθώς και η κατανόηση της ανάγκης μιας ενεργούς εξωτερικής πολιτικής επέτρεψαν να τεθεί ο στόχος της επιστροφής του στόλου στη Μεσόγειο θάλασσα.
» Σημαντικός παράγοντας είναι ο πολιτικός. Με την παρουσία της στη Μεσόγειο, η Ρωσία παρέχει έμπρακτη υποστήριξη στις νόμιμες Αρχές της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας, που διεξάγει πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των τρομοκρατών. Με τις τακτικές τους εισόδους τα ρωσικά πλοία στα συριακά λιμάνια ουσιαστικά αποκλείουν οποιαδήποτε εξωτερική επιδρομή εναντίον αυτής της χώρας».
Λένε ξεκάθαρα οι Ρώσοι, πως ο στόλος τους σκοπεύει -μεταξύ άλλων- να προστατεύσει και την Συρία. Μέχρι ποίου σημείου θα υπάρξει προστασία και πόσο θα ληφθεί αυτό υπόψη από την Δύση, είναι θέμα που μόνο ο χρόνος θα δείξει. Το βέβαιο πάντως είναι, πως αυτό το καλοκαίρι δεν θα πλήξουμε.
Ο Μακεδών
voria.gr

ΠΗΓΗ