Είναι να απορεί κανείς πως είναι δυνατόν να υπάρχει σε μία χώρα τόση διάθεση αυτοκαταστροφής, καθώς επίσης και παντελής αδυναμία να διακρίνουν οι κρατούντες «πίσω από την κουρτίνα», δηλαδή τις «εθνικές» σκοπιμότητες που υπηρετούν πολιτικές οι οποίες υποτίθεται ότι υπηρετούν τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί το λέμε αυτό; Διότι με μία τροπολογία που πλέον αποτελεί νόμο του κράτους (Ν. 4099/2012, άρθρο 169, παράγραφος 2), ο Σκαραμαγκάς έπαψε πλέον να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ναυπηγεία της Μεσογείου.
Η σχετική παράγραφος φέρει τον τίτλο «Συμμόρφωση προς την ‘Στρατιωτική Απόφαση’ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με αριθμό Ε(2010) 8374/1.12.2010».
Σύμφωνα με αυτή από 1ης Ιανουαρίου 2013 «καταργείται το δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης που παραχωρήθηκε στην εταιρία «Ελληνικά Ναυπηγεία ΑΕ» με την παράγραφο 15 του άρθρου 1 του Ν. 2302/1995 (Α 74), όπως συμπληρώθηκε με την παράγραφο 1 του άρθρου 5 του Ν. 2941/2011 (Α 201) κατά το μέρος που αφορά το τμήμα του δημοσίου κτήματος ΑΒΚ 266 εμβαδού 214.633,985 τετραγωνικών μέτρων».
Με αυτόν τον τρόπο «συμμορφούμενη με τας υποδείξεις (της Ευρωπαϊκής Επιτροπής)» η ελληνική κυβέρνηση «ακρωτηρίασε» ή για την ακρίβεια «κατακρεούργησε» τα ΕΝΑΕ των οποίων το μέλλον είναι εξαιρετικά σκοτεινό.
ΠΡΟΣΟΧΗ, το μέλλον των ΕΝΑΕ ως τη μεγαλύτερη ελληνική επιχείρηση στον συγκεκριμένο βιομηχανικό τομέα και έναν από τους μεγαλύτερους βιομηχανικούς εργοδότες, και όχι ως περιουσιακό στοιχείο της συγκεκριμένης παρούσας ιδιοκτησίας τους.
Ως γνωστόν, η παρούσα ιδιοκτησία από τον Απρίλιο του 2012 έχει προσφύγει στη διεθνή διαιτησία, και σύμφωνα με τα δημοσιεύματα αξιώνει αποζημίωση 1,3 δις ευρώ και δεν χρειάζεται να είναι κανείς εξπέρ στα νομικά για να αντιληφθεί ότι οι εκ των υστέρων μονομερείς ενέργειες του ελληνικού δημοσίου, ως ενός από τους δύο συμβαλλόμενους στις σχετικές συμβάσεις και συμφωνίες, βασικά ενισχύουν τη νομική θέση του αντιδίκου.
Από τις σελίδες του www.defence-point.gr έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στα ΕΝΑΕ και έχουμε επισημάνει ότι η οποιαδήποτε λύση επιλεγεί πρέπει πρωτίστως να απαντήσει στο βασικό πολιτικό ερώτημα: τι είδους ναυπηγική βιομηχανία θέλουμε και τι έργο πρόκειται να έχει αφού η εποχή της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης είναι πλέον οριστικά παρελθόν.
Ας δούμε συνοπτικά πως είχε η κατάσταση για τα ΕΝΑΕ πριν τη ψήφιση του Ν. 4099/2012:
Προσωπικό: περισσότερα από 1.000 άτομα
Έργο:
>απαγόρευση οποιασδήποτε εμπορικής δραστηριότητας για 15 χρόνια
>απαγόρευση οποιασδήποτε εξαγωγικής στρατιωτικής δραστηριότητας επίσης για 15 χρόνια.
>δύο υπογεγραμμένες συμβάσεις τις «Αρχιμήδης» και «Ποσειδών ΙΙ» οι οποίες δεν υλοποιούνται. Η πρώτη που αφορά τα τρία υποβρύχια Type 214 των οποίων η ναυπήγηση έχει σχεδόν ολοκληρωθεί δεν υλοποιείται καθώς έχει μπλεχτεί στη «μέγγενη» του γενικότερου ζητήματος των συμβάσεων των υποβρυχίων. Στη δεύτερη περίπτωση είναι απορίας άξιον που κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να ανακοινώσει το αυτονόητο: ότι με βάση την οικονομική κατάσταση η χώρα αδυνατεί να καταβάλλει το 1 δις ευρώ για τη ναυπήγηση των δύο νέων υποβρυχίων Type 214, και κατά συνέπεια η σύμβαση θα πρέπει να ακυρωθεί, με βάση τις προβλέψεις που περιλαμβάνονται σε αυτήν. Μπορεί αυτή η διαπίστωση να είναι δυσάρεστη για το Πολεμικό Ναυτικό, τους εργαζόμενους και την ιδιοκτησία των ΕΝΑΕ, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι αποτελεί την πραγματικότητα.
Πως διαμορφώνεται μετά από τον Ν. 4099/2012;
Ίδια και χειρότερα!
Η επιχείρηση «έχασε» σημαντικό κομμάτι της υποδομής της (προφανώς η εταιρία θα ζητήσει αποζημίωση από το ελληνικό δημόσιο για τις όποιες κατασκευές υπάρχουν επί των γαιών για τις οποίες είχε παραχωρηθεί η χρήση) και αποτελεί τουλάχιστον ψευδαίσθηση ότι δεν θα έλθει και ο«ακρωτηριασμός» του προσωπικού της, αφού οι εργαζόμενοι στο πολιτικό τομέα και τις επισκευές των ΕΝΑΕ όχι απλώς δεν έχουν έργο αλλά πλέον ούτε και… προοπτική έργου (οι σχετικές υποδομές με βάση τον πρόσφατα ψηφισθέντα νόμο έκαναν… «φτερά»).
Αυτή η διαπίστωση εξηγεί τόσο τη θέση της ΔΗΜΑΡ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ στη συνεδρίαση της ολομελείας της Βουλής όπου έγινε η συζήτηση για το σχετικό νομοσχέδιο και την τροπολογία, όπου και ζήτησαν την απόσυρση της. Αντίθετα από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε, με βάση τα πρακτικά, καμία τοποθέτηση επί του θέματος.
Παραθέτουμε τα σχετικά αποσπάσματα από τα πρακτικά όπως έχουν αναρτηθεί στον ιστότοπο της Βουλής:
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ (ΣΥΡΙΖΑ): «…Φθάνουμε στα Ναυπηγεία. Τι είναι αυτή η διάταξη για τα Ναυπηγεία; Υποτίθεται ότι τα Ναυπηγεία ήταν ένα βασικό πλεονέκτημα για τη χώρα μας. Τα Ναυπηγεία θα έπρεπε τώρα να είναι προτεραιότητα, να στηριχθούν, να αναβαθμιστούν και έρχεστε εδώ με μια ρύθμιση και τα εκποιείτε σαν οικόπεδα. Θα δώσετε προφανώς στο ΤΑΙΠΕΔ αυτά τα οικόπεδα, για να πωληθούν για μια δεκάρα!
Πάνε τα Ναυπηγεία, λοιπόν, με αυτού του είδους τις διαδικασίες. Αντί να στηρίξετε την παραγωγική βάση της χώρας, την διαλύετε, την αποσυνθέτετε! Καταργήσατε το εμπορικό τμήμα. Δεν επιτρέπεται τα Ναυπηγεία να παίρνουν παραγγελίες από ξένο Πολεμικό Ναυτικό με αυτές τις απαράδεκτες συμβάσεις τους και έρχεστε τώρα και πουλάτε τα Ναυπηγεία σαν οικόπεδα. Είναι ντροπή αυτά που κάνετε!
Έχουμε προτάσεις από τους εγκάθετους του κυρίου Πρωθυπουργού, που κάνουν, υποτίθεται, ανασυγκροτήσεις για τα Ναυπηγεία και λένε να πωληθούν τα δύο Ναυπηγεία [σ.σ. μάλλον αναφέρεται στα δύο υποβρύχια] που είναι έτοιμα μετά από τόσο καιρό, για να παραγγείλουμε δύο άλλα. Άκουσον-άκουσον, εφευρήματα, προκειμένου να συνεχίσετε, υποτίθεται, τη λειτουργία των Ναυπηγείων με αέρα κοπανιστό! Αυτά είναι ντροπής πράγματα και όμως τα φέρνετε εδώ με ρυθμίσεις. Και εδώ έρχεσθε και μας πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες…»
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ (ΔΗΜΑΡ): «…Τώρα έρχομαι επί της ουσίας. Δεν θα έπαιρνα το λόγο, αλλά ξεχάστηκα προηγούμενα, κύριε Πρόεδρε -γιατί έγιναν κάποιες αποσύρσεις στην τροπολογία 70/29- να αναφερθώ σε ένα ζήτημα που αφορά τα Ελληνικά Ναυπηγεία. Κύριε Υπουργέ, είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε δύο επισημάνσεις. Η πρώτη επισήμανση έχει να κάνει με το εξής.
Η συγκεκριμένη παράγραφος που αναφέρεται στα Ελληνικά Ναυπηγεία και συγκεκριμένα στο ότι καταργείται το δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης επί δημοσίου κτήματος που είχε παραχωρηθεί στα Ελληνικά Ναυπηγεία, δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα. Δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα, όταν μάλιστα αυτή τη στιγμή τα Ελληνικά Ναυπηγεία δίνουν έναν αγώνα για να επιβιώσουν και να γίνουν ελκυστικά για ξένους και Έλληνες επενδυτές. Υπό την έννοια αυτή, δεν μπορούμε να αφαιρούμε περιουσιακά στοιχεία που αποδυναμώνουν την επιχείρηση, την εταιρεία, τη μονάδα εν’ όψει, επαναλαμβάνω, του αγώνα που δίνει.
Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με όσα ειπώθηκαν προηγούμενα. Ζητούμε, δηλαδή, να γίνει η απόσυρση της συγκεκριμένης τροπολογίας, έτσι ώστε να είμαστε θετικοί στα υπόλοιπα. Εάν αυτό δεν γίνει, τότε, κύριε Πρόεδρε –και το λέω για τα Πρακτικά- θα αναγκαστούμε να ψηφίσουμε «ΠΑΡΩΝ».
Όπως αποδείχθηκε όμως οι ενστάσεις των δύο κομμάτων, που επικέντρωναν στον πυρήνα του προβλήματος, δεν ελήφθησαν υπόψη ούτε καν συζητήθηκαν.
Δυστυχώς, για άλλη μία φορά η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να «συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις (της Ευρωπαϊκής Επιτροπής)» και μάλιστα σύμφωνα με γνώστες του ζητημάτων να υπερθεματίσει.
Τα ερωτήματα όμως παραμένουν:
>Τι ακριβώς παρέμεινε από τα ΕΝΑΕ με τι δυνατότητες έργου και το κυριότερο με τι δυνατότητα απασχόλησης του εργατικού τους δυναμικού; Με άλλα λόγια ποια ακριβώς αξία έχει σήμερα ο Σκαραμαγκάς μετά τον «ακρωτηριασμό του»; Ποιός Έλληνας ή ξένος επενδυτής θα ενδιαφερθεί για αυτόν και έναντι ποίου τιμήματος; Όπως εξελίσσονται τα πράγματα η μόνη λύση είναι η κρατικοποίηση του ναυπηγείου με την προϋπόθεση ότι η παρούσα ιδιοκτησία θα συμφωνήσει σε αυτή.
>Είναι προφανές ότι η μεθόδευση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η χωρίς αντιρρήσεις αποδοχή της από την ελληνική κυβέρνηση «στόχευε» κυρίως τη μόνιμη δεξαμενή Νο. 5. Γιατί;
>Αληθεύουν οι πληροφορίες που κυκλοφορούν στο λιμάνι του Πειραιά ότι η μόνη δεξαμενή αντίστοιχων δυνατοτήτων βρίσκεται στην… Ισπανία;
>Αληθεύουν οι πληροφορίες που επίσης κυκλοφορούν στο λιμάνι του Πειραιά ότι σειρά μικρο-συμφερόντων είχαν βάλλει στο «μάτι» τη δεξαμενή Νο. 5 ώστε να χρησιμοποιηθεί ως κύριο περιουσιακό στοιχείο για τη δημιουργία μίας νέας επισκευαστικής δραστηριότητας ή για να προσφερθεί στους Κινέζους προκειμένου να καλυφθούν οι επισκευαστικές ανάγκες που θα δημιουργήσει η αυξημένη διαμετακόμιση εμπορευμάτων από τον Πειραιά;
Και το κυριότερο ερώτημα, με υπο-ερωτήματα, που απευθύνεται προς τους εμπνευστές της στρατηγικής που έχει υιοθετήσει το ελληνικό δημόσιο:
>για ποιούς λόγους η παρούσα ιδιοκτησία δεν θα περιμένει το αποτέλεσμα της διαδικασίας στο διεθνές διαιτητικό δικαστήριο με αποτέλεσμα η παραλαβή των τριών σχεδόν έτοιμων υποβρυχίων που περιμένουν στα ΕΝΑΕ και τα οποία έχουν χρυσοπληρωθεί από τον Έλληνα φορολογούμενο και είναι τόσο απαραίτητα επιχειρησιακά στο Πολεμικό Ναυτικό να συνεχίσει να παρατείνεται με ότι αυτό συνεπάγεται;
>Η στρατηγική του «σχεδιασμού επιθετικής στρατηγικής εναντίον των απαιτήσεων ΕΝΑΕ σε Διαιτητικό Δικαστήριο, προκειμένου να αδρανοποιηθεί η Διαιτητική διαδικασία και να επιτευχθεί συμβιβασμός κατόπιν διαπραγματεύσεων», μήπως φέρνει το ελληνικό δημόσιο σε αδιέξοδο και το εκθέτει σε οικονομικούς κινδύνους;
>Ή, ως συνήθως, οι υπεύθυνοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) θα τρέχουν εκ των υστέρων να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα και οι φορολογούμενοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν;
>Τι θα συμβεί, αν οι φορολογούμενοι, που θα κληθούν να συνεχίσουν να πληρώνουν το «μάρμαρο», αναζητήσουν και αποδώσουν ευθύνες;
Defence Point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου