Το χθεσινό euro group αποτελεί κόλαφο για την τρικομματική μνημονιακή συγκυβέρνηση. Όχι τόσο επειδή δεν αποφασίστηκε η εκταμίευση της δόσης των 44 δις. ευρώ, για την οποία μένει να δούμε πότε και πώς θα εκταμιευθεί. Περισσότερο αποτελεί κόλαφο σε ό,τι αφορά τους λόγους για τους οποίους δεν εκταμιεύθηκε. Η σύγκρουση ΔΝΤ- Γερμανίας σηματοδοτεί αφενός την όξυνση των ενδοσυστημικών ή ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, λόγω του βάθος και της φύσης της κρίσης. Κόντρα δηλαδή σε ό,τι πολλοί θεωρούν, το “σύστημα” ή αλλιώς το κατεστημένο διεθνώς δεν έχει μια έτοιμη λύση για όλα.
Δεν εξηγούνται τα πάντα βάσει μιας συνωμοσιολογικής προσέγγισης, ούτε είναι προαποφασισμένα και άρα εμείς ανίκανοι να παρέμβουμε. Βεβαίως υφίστανται σχεδιασμοί άγνωστοι στο ευρύ κοινό και συμφέροντα που προσπαθούν ή και πετυχαίνουν να καθοδηγήσουν πτυχές της κρίσης προς όφελός τους. Ωστόσο υπάρχουν και..
αντιθέσεις που μια κυβέρνηση με εναλλακτικό σχεδιασμό και αποφασιστικότητα θα μπορούσε να αξιοποιήσει υπέρ της χώρας. Αφετέρου όμως, η σύγκρουση Γερμανίας- ΔΝΤ σηματοδοτεί την ήττα της μνημονιακής πολιτικής. Η σύγκρουση δηλαδή προκαλείται από το γεγονός ότι οι διακηρυγμένοι μνημονιακοί στόχοι δεν πιάνονται, το χρέος δεν είναι βιώσιμο και η οικονομικοκοινωνική καταστροφή της Ελλάδας συμπαρασύρει όπως είναι απολύτως φυσικό και τα δημοσιονομικά της μεγέθη.
Στην πραγματικότητα δε, συνιστά άλλη μια ψηφίδα στην αποσύνθεση του ευρώ λόγω της πολιτικής που εφαρμόστηκε αρχικά στις χώρες της ευρώ- περιφέρειας, προκειμένου να επεκταθεί πλέον σε όλη την Ευρώπη. Η σοβούσα λοιπόν σύγκρουση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και εν τέλει της ελληνικής οικονομίας καταδεικνύει ότι οι πομφόλυγες περί “πάτου στο βαρέλι”, περί επικείμενης εξόδου από την κρίση διότι υποτίθεται ότι τα χειρότερα ήταν πίσω μας και περί τελευταίων μέτρων έχουν οριστικά καταρρεύσει. Ούτε προσχηματικά υποστηρίζονται πλέον από τους εμπνευστές τους στο εξωτερικό.
Η ήττα της μνημονιακής πολιτικής ως προς τους διακηρυγμένους- τονίζω αυτό το τελευταίο- στόχους της αποτελεί όμως και ήττα εκείνων που την υλοποίησαν και την υλοποιούν στην Ελλάδα. Όταν ηττάται η πολιτική σου, ηττάσσαι και εσύ ο ίδιος.
Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης σφαγιάζουν τις αμοιβές και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού για μια πολιτική που εν τοις πράγμασι κηρύσσεται αποτυχημένη εξ ου και συζητούν έξω πώς θα αλλάξει. Συζήτηση βεβαίως στην οποία κατά αξιοθρήνητο τρόπο δε συμμετέχει καν η ελληνική κυβέρνηση. “Δώστε μας ό,τι προαιρείσθε” είναι το μήνυμα που στέλνουν έξω. “Ό,τι δόση θέλετε, όποτε θέλετε, όπως θέλετε.
Όποια συμφωνία για το χρέος θέλετε, όποτε θέλετε. Εμείς εδώ θα είμαστε να εκτελούμε τις εντολές σας και να ψηφίζουμε ό,τι θέλετε.” Δεν υπήρξε ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες, κυβέρνηση που ξεπούλησε τόσα πολλά, με τόσο ιταμό εις βάρος του λαού και υποτακτικό στον ξένο παράγοντα, τρόπο. Πέρα από ηττημένοι όμως είναι και ψεύτες. Γνωρίζουν πολύ καλά από καιρό την κατάσταση. Γνωρίζουν ότι και να πάρουμε τη δόση- που μάλλον θα την πάρουμε- δεν αντιμετωπίζεται η κρίση προς όφελος του λαού. Γνωρίζουν ότι το PSI+ δεν πέτυχε το σκοπό που υποτίθεται πως είχε αλλά μόνο αυτόν που κατά βάση είχε, δηλαδή την οχύρωση των ξένων και ντόπιων ιδιωτών πιστωτών. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι, με την πολιτική που εφαρμόζουν.
Απλά λένε ψέμματα για να σωθούν οι ίδιοι. Θέλουν να κερδίσουν χρόνο, πρώτον γιατί αυτό απαιτούν οι εντολείς τους. Όχι φυσικά ο ελληνικός λαός αλλά τα συμφέροντα από τα οποία εξαρτώνται και τα οποία δια της πολιτικής τους υπηρετούν. Δεύτερον, διότι ελπίζουν πως προϊόντος του χρόνου ο ξένος παράγοντας θα κατορθώσει να σταθεροποιήσει την κρίση διεθνώς, επομένως και στην Ελλάδα.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι κυβερνώντες είναι έντρομοι: όχι εξαιτίας της πιθανότητας μη καταβολής της δόσης. Αλλά επειδή ο συνδυασμός επέκτασης της κρίσης διεθνώς και εγχωρίου κοινωνικό- οικονομικού αδιεξόδου θέτει εν κινδύνω τη συστημική ευστάθεια και άρα την επιβίωση των ίδιων. Γι' αυτό και θα δώσουν λυσσαλέα μάχη να διατηρηθούν στην εξουσία έστω και παίρνοντας ψίχουλα από έξω, προκειμένου να τα εμφανίσουν ως θριάμβους μέσα.
Έδω έγκειται άλλωστε το μεγάλο ζήτημα: η χώρα χρειάζεται σήμερα, χωρίς καμιά χρονοτριβή, άλλη κυβέρνηση, με αποφασιστικότητα και σχέδιο που θα αξιοποιήσει τις ενδοσυστημικές αντιθέσεις προς όφελος του λαού. Που θα ξεκινήσει από μια βασική αφετηρία: τα μνημόνια καταστρέφουν το λαό και επιπλέον έχουν παραβιαστεί από την πλευρά των δανειστών, λόγω των αδιεξόδων που σωρρεύουν.
Άρα δεν ισχύουν ούτε για την Ελλάδα. Σε αυτή τη βάση και με ρεαλιστική ανάγνωση της πραγματικότητας μπορούμε να συζητήσουμε για το πώς ο λαός θα βγει από την κρίση. Τέτοια κυβέρνηση όμως δε θα έρθει και σίγουρα δε θα έρθει έγκαιρα χωρίς την άμεση, εμφατική και ώριμη είσοδο του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο.
http://www.periodista.gr/Δεν εξηγούνται τα πάντα βάσει μιας συνωμοσιολογικής προσέγγισης, ούτε είναι προαποφασισμένα και άρα εμείς ανίκανοι να παρέμβουμε. Βεβαίως υφίστανται σχεδιασμοί άγνωστοι στο ευρύ κοινό και συμφέροντα που προσπαθούν ή και πετυχαίνουν να καθοδηγήσουν πτυχές της κρίσης προς όφελός τους. Ωστόσο υπάρχουν και..
αντιθέσεις που μια κυβέρνηση με εναλλακτικό σχεδιασμό και αποφασιστικότητα θα μπορούσε να αξιοποιήσει υπέρ της χώρας. Αφετέρου όμως, η σύγκρουση Γερμανίας- ΔΝΤ σηματοδοτεί την ήττα της μνημονιακής πολιτικής. Η σύγκρουση δηλαδή προκαλείται από το γεγονός ότι οι διακηρυγμένοι μνημονιακοί στόχοι δεν πιάνονται, το χρέος δεν είναι βιώσιμο και η οικονομικοκοινωνική καταστροφή της Ελλάδας συμπαρασύρει όπως είναι απολύτως φυσικό και τα δημοσιονομικά της μεγέθη.
Στην πραγματικότητα δε, συνιστά άλλη μια ψηφίδα στην αποσύνθεση του ευρώ λόγω της πολιτικής που εφαρμόστηκε αρχικά στις χώρες της ευρώ- περιφέρειας, προκειμένου να επεκταθεί πλέον σε όλη την Ευρώπη. Η σοβούσα λοιπόν σύγκρουση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και εν τέλει της ελληνικής οικονομίας καταδεικνύει ότι οι πομφόλυγες περί “πάτου στο βαρέλι”, περί επικείμενης εξόδου από την κρίση διότι υποτίθεται ότι τα χειρότερα ήταν πίσω μας και περί τελευταίων μέτρων έχουν οριστικά καταρρεύσει. Ούτε προσχηματικά υποστηρίζονται πλέον από τους εμπνευστές τους στο εξωτερικό.
Η ήττα της μνημονιακής πολιτικής ως προς τους διακηρυγμένους- τονίζω αυτό το τελευταίο- στόχους της αποτελεί όμως και ήττα εκείνων που την υλοποίησαν και την υλοποιούν στην Ελλάδα. Όταν ηττάται η πολιτική σου, ηττάσσαι και εσύ ο ίδιος.
Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης σφαγιάζουν τις αμοιβές και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού για μια πολιτική που εν τοις πράγμασι κηρύσσεται αποτυχημένη εξ ου και συζητούν έξω πώς θα αλλάξει. Συζήτηση βεβαίως στην οποία κατά αξιοθρήνητο τρόπο δε συμμετέχει καν η ελληνική κυβέρνηση. “Δώστε μας ό,τι προαιρείσθε” είναι το μήνυμα που στέλνουν έξω. “Ό,τι δόση θέλετε, όποτε θέλετε, όπως θέλετε.
Όποια συμφωνία για το χρέος θέλετε, όποτε θέλετε. Εμείς εδώ θα είμαστε να εκτελούμε τις εντολές σας και να ψηφίζουμε ό,τι θέλετε.” Δεν υπήρξε ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες, κυβέρνηση που ξεπούλησε τόσα πολλά, με τόσο ιταμό εις βάρος του λαού και υποτακτικό στον ξένο παράγοντα, τρόπο. Πέρα από ηττημένοι όμως είναι και ψεύτες. Γνωρίζουν πολύ καλά από καιρό την κατάσταση. Γνωρίζουν ότι και να πάρουμε τη δόση- που μάλλον θα την πάρουμε- δεν αντιμετωπίζεται η κρίση προς όφελος του λαού. Γνωρίζουν ότι το PSI+ δεν πέτυχε το σκοπό που υποτίθεται πως είχε αλλά μόνο αυτόν που κατά βάση είχε, δηλαδή την οχύρωση των ξένων και ντόπιων ιδιωτών πιστωτών. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι, με την πολιτική που εφαρμόζουν.
Απλά λένε ψέμματα για να σωθούν οι ίδιοι. Θέλουν να κερδίσουν χρόνο, πρώτον γιατί αυτό απαιτούν οι εντολείς τους. Όχι φυσικά ο ελληνικός λαός αλλά τα συμφέροντα από τα οποία εξαρτώνται και τα οποία δια της πολιτικής τους υπηρετούν. Δεύτερον, διότι ελπίζουν πως προϊόντος του χρόνου ο ξένος παράγοντας θα κατορθώσει να σταθεροποιήσει την κρίση διεθνώς, επομένως και στην Ελλάδα.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι κυβερνώντες είναι έντρομοι: όχι εξαιτίας της πιθανότητας μη καταβολής της δόσης. Αλλά επειδή ο συνδυασμός επέκτασης της κρίσης διεθνώς και εγχωρίου κοινωνικό- οικονομικού αδιεξόδου θέτει εν κινδύνω τη συστημική ευστάθεια και άρα την επιβίωση των ίδιων. Γι' αυτό και θα δώσουν λυσσαλέα μάχη να διατηρηθούν στην εξουσία έστω και παίρνοντας ψίχουλα από έξω, προκειμένου να τα εμφανίσουν ως θριάμβους μέσα.
Έδω έγκειται άλλωστε το μεγάλο ζήτημα: η χώρα χρειάζεται σήμερα, χωρίς καμιά χρονοτριβή, άλλη κυβέρνηση, με αποφασιστικότητα και σχέδιο που θα αξιοποιήσει τις ενδοσυστημικές αντιθέσεις προς όφελος του λαού. Που θα ξεκινήσει από μια βασική αφετηρία: τα μνημόνια καταστρέφουν το λαό και επιπλέον έχουν παραβιαστεί από την πλευρά των δανειστών, λόγω των αδιεξόδων που σωρρεύουν.
Άρα δεν ισχύουν ούτε για την Ελλάδα. Σε αυτή τη βάση και με ρεαλιστική ανάγνωση της πραγματικότητας μπορούμε να συζητήσουμε για το πώς ο λαός θα βγει από την κρίση. Τέτοια κυβέρνηση όμως δε θα έρθει και σίγουρα δε θα έρθει έγκαιρα χωρίς την άμεση, εμφατική και ώριμη είσοδο του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου