Υπαρχει μελλον για αυτο το κρατος;

Γράφει ο Δ.Μπουγιώτης

Μετά τον καταιγισμό ειδήσεων σχετικά με σκάνδαλα και φοροφυγάδες έρχεται σε όλους μας η ρήση του Ίωνος Δραγούμη σχετικά με το διαχωρισμό των εννοιών κράτους και έθνους. Επιφανείς πολιτικοί, ηθοποιοί, star system, επιχειρηματίες και αγρότες είναι μερικοί από αυτούς που τόσα χρόνια με την ανοχή του κράτους φοροδιαφεύγουν και βυθίζουν ακόμα περισσότερο την οικονομία στην ύφεση. Αστρονομικοί αριθμοί με εκατομμύρια ευρώ καταθέσεις σε Ελβετία, Ολλανδία κ.α, σκάνδαλα με θαλασσοδάνεια από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και όλα αυτά αποτελούν ειδήσεις των τελευταίων ημερών, ενώ η κοινωνία ακόμα αναλογίζεται το μέγεθος των σκανδάλων της Siemens, του Παπαγεωργόπουλου, των υποβρυχίων και τον Τσοχατζόπουλο.

  Το σύστημα, το οποίο με τις πολιτικές του επέτρεπε την φορολογική ασυδοσία, παίζει το τελευταίο του χαρτί. Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, όποια πόρταλ και να διαβάσεις , βλέπεις για τα αδήλωτα ποσά του Χορταρέα, του Χαικάλη, της οικογένειας Γιακουμάτου τις "μπίζνες" των Φιλιππίδη - Κοντομηνά και το εφάπαξ του Τσουκαλά. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα θεωρείται μαγκιά. Αυτή η "αριστερίστικη" συμπεριφορά του "μη ανήκειν στον εθνικό ιστό" αλλά του πράττω για το προσωπικό μου συμφέρον, που παραπέμπει σε οθωμανικά κατάλοιπα και μεταπολεμικά σύνδρομα, εν αντιθέσει με το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης που διείπε τους Έλληνες στα χρόνια της ακμής τους μας έχει φτάσει σε αυτόν τον κατήφορο. Και αν μη τι άλλο, οι ευθύνες στο μεγαλύτερο βαθμό τους είναι πολιτικές.

  Δεν ξεγελιόμαστε λοιπόν με τις συλλήψεις, τις αγωγές και τις διαπομπεύσεις. Γνωρίζουμε καλά πως αποτελεί ένα ακόμα επικοινωνιακό κόλπο της κυβέρνησης. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι οι υπαίτιοι οικονομικών εγκλημάτων δεν πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Το πρόσφατο όμως παράδειγμα των Γάλλων τεχνοκρατών που ήρθαν στην Ελλάδα να διορθώσουν το φορολογικό μας σύστημα και αποχώρησαν εν μια νυκτί, δε μας δίνει και πολλές ελπίδες για αίσιο τέλος. Πόσο μάλλον η είδηση πως οι χρηματοδοτήσεις των δημόσιων νοσοκομείων, μετά από μια μεγάλη περίοδο εγκράτειας και λιτότητας θα μειωθούν στο 50%.

   Σχετικά όμως με τον εξοργισμένο λαό, του οποίου του πίνουν το αίμα και τον έχουν φτάσει στην πείνα και στο θάνατο, τα ελαφρυντικά είναι μηδενικά. Ο Ελληνικός λαός και κυρίως η ελληνική διανόηση έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Όταν επί 40 χρόνια η ιδιοτέλεια και το προσωπικό συμφέρον ήταν το κριτήριο πολιτικής βούλησης του λαού και όταν στην κρίσιμη στιγμή η ελληνική διανόηση είτε είναι άφαντη είτε μπερδεύει ακόμα περισσότερο τη σκέψη του μέσου Έλληνα, δεν μπορεί παρά να αποτελούν και αυτοί πηγή του προβλήματος.  

   Μη ξεγελιόμαστε, οι πολιτικοί και οι πολιτικές που ακολουθούν είναι προδοτικές όχι  μόνο λόγω του μνημονίου, του φόρου ακινήτων και του ΕΕΤΗΔΕ που επιβλήθηκαν ετσιθελικά στον ελληνικό λαό. Οι προδοτικές πολιτικές εκτός από το Δουβλίνο 2 που αφορά τη μετανάστευση είναι και η Κοινή Αγροτική Πολιτική από την Ε.Ε. Γιατί όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν υπογράψει τις συμβάσεις που εξυπηρετούσαν τα μονοπώλια, της Τουρκίας για παράδειγμα, δίχως να ενδιαφέρονται για το ισοζύγιο των αγορών, ερχόταν η Ε.Ε και με μια επιδότηση εφτά χρόνων, στο όνομα μιας δήθεν αγρανάπαυσης, κατέστρεφε την ελληνική αγροτική παραγωγή και απ την άλλη τα λεφτά των επιδοτήσεων δεν επενδύθηκαν ποτέ σε άλλους τομείς παραγωγής. Για να φτάσουμε στο σημείο, ενώ ο πρωτογενής τομέας να πνέει τα λοίσθια, να εισάγουμε λεμόνια από Αργεντινή αλλαντικά Ισπανίας και κρέατα Ν. Ζηλανδίας, κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας με την ελληνική "Βιομηχανία εισαγωγών" Προδοτικές είναι αυτές οι νομοθετικές δικλείδες ασφαλείας ώστε να μην υπάρξει ποτέ βιομηχανική ανάπτυξη στην Ελλάδα. Αυτές που ώθησαν τις γαλακτοβιομηχανίες να μεταφερθούν στα Βαλκάνια και που ωθούν έναν επιχειρηματία στο χώρο της κατασκευής ρούχων, να προτιμάει να ναυλώσει ένα πλοίο στα διεθνή ύδατα για να κάνει την παραγωγή παρά να ιδρύσει εταιρία στο εσωτερικό της χώρας. Προδοτική ήταν η διαχείριση των πακέτων Ντελόρ τα οποία αντί να επενδυθούν σε αναπτυξιακές δομές και στην ισχυροποίηση των εγχώριων μεταφορών, πράγμα που σε συνδυασμό με την γεωπολιτική μας θέση θα ενίσχυε ακόμα περισσότερο την εμπορική δραστηριότητα της Ελλάδος, αναλώθηκαν σε δημοσιουπαλληλικούς μισθούς εξυπηρετώντας τα εκάστοτε μικροπολιτικά παιχνίδια, δημιουργώντας μια κρατικοδίαιτη κοινωνία. 

  Το τεράστιο ψέμα στο οποίο είχαν πιστέψει για δεκαετίες οι Έλληνες ήταν το αντεπιχείρημα στην μη ύπαρξη βιομηχανίας. Ότι δηλαδή για τους Έλληνες η "βιομηχανία" μας είναι ο τριτογενής τομέας παραγωγής και ειδικότερα ο τουρισμός. Μπορεί να ενίσχυε εν μέρει την εγχώρια και κατά τόπους οικονομία και κυρίως την προσωπική τσέπη επιχειρηματιών (ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, εστιατορίων κ.α) αλλά ουδέποτε η ελληνική πολιτική δεν κατάφερε να εντάξει τον τουρισμό σ ένα ευρύτερο πλαίσιο οικονομικής ανάπτυξης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ρόδος. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ερευνών της ΓΣΕΕ η Ρόδος η οποία δέχεται σε μια χρονιά περίπου 3.000.000 τουρίστες, ενισχύει στο έπακρο την βιομηχανική, αγροτική και κτηνοτροφική  παραγωγή της Τουρκίας και δε συμβάλλει καθόλου στην ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής. Και αυτό γιατί από την πορτοκαλάδα και το ποτό, μέχρι τις οδοντογλυφίδες και τα πλαστικά ποτήρια που θα χρησιμοποιήσει ο τουρίστας είναι εισαγόμενα και κυρίως από την Τουρκία.

  Εν κατακλείδι για να πάει μπροστά αυτό το κράτος θέλει ριζική αλλαγή της νοοτροπίας του λαού. Ο Εθνικισμός έχει τη δυνατότητα και στοχεύει σε αυτό. Και αυτό συμβαίνει γιατί σε καμία περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι η κοινωνία μας χωρίζεται με οικονομικά κριτήρια. Η κοινωνία στηρίζεται στις βιολογικές και διαπροσωπικές σχέσεις οι οποίες αποτελούν τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας με επιστέγασμα αυτών τις οικονομικές σχέσεις. Τα ιδεολογήματα του φιλελευθερισμού και του μαρξιστικού διαλεκτικού υλισμού δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Όντως ζούμε εν μέσω διεθνών αγορών και χρηματοπιστωτικών συστημάτων και πρέπει να ελιχθούμε σαν έθνος μέσα σε αυτό το σύστημα για να επιβιώσουμε. Ο μεγάλος αγώνας όμως ο οποίος μπορεί να φέρει και την πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη είναι αγώνας συνειδήσεως και ταυτότητας και όχι στείρα οικονομικός.

ΠΗΓΗ