Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο λαός; Ποιος φόβος τον καθηλώνει;

Γράφει o Τάσος Παππάς aixmi.gr
Με την επίσημη ανεργία να ακουμπά το 26% [πρώτοι πια σ’ όλη την Ευρώπη] και την ανεπίσημη να ξεπερνά το 32%, με το 31% των Ελλήνων να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και το 15% να βρίσκεται στα κράσπεδα της εξαθλίωσης, αναρωτιέται κανείς γιατί αυτός ο λαός δεν ξεσηκώνεται, οργανωμένα ή αυθόρμητα, συστηματικά ή περιοδικά.
Τι περιμένει; Σε τι ελπίζει;
Νομίζω πως η απάντηση είναι ότι δεν εξεγείρεται γιατί φοβάται. Ακόμη.

Ο άνεργος φοβάται ότι δεν θα βρει ποτέ δουλειά. Ο εργαζόμενος......
σε μια επισφαλή εργασία ότι θα χάσει κι αυτή την απασχόληση με τις γλίσχρες απολαβές. Ο δημόσιος υπάλληλος ότι θα ενταχθεί στο καθεστώς της διαθεσιμότητας. Ο ιδιωτικός υπάλληλος ότι θα τον τσακίσει το αφεντικό του, θα τον απολύσει χωρίς αποζημίωση.
Όλοι μαζί φοβόμαστε ότι θα έρθουν νέα μέτρα αν δεν είμαστε συνετοί και φρόνιμοι. Ρίχτε μια ματιά στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων ή στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των τηλεοράσεων και των ραδιοφώνων. Παντού κυριαρχούν οι δυσοίωνες προβλέψεις.

Φοβόμαστε ότι τα πράγματα θα πάνε χειρότερα και ότι καραδοκεί ο κίνδυνος της ολικής καταστροφής.

Φοβόμαστε γιατί είμαστε βουτηγμένοι στα χρέη, αισθανόμαστε ενοχές γι αυτό και οφείλουμε, συνεπώς, να μην κάνουμε ενέργειες που θα απειλήσουν την ύπαρξή μας και την ασφάλεια των προσώπων που είναι στην ευθύνη μας.

Φοβόμαστε γιατί πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και, έτσι, βολευόμαστε με ό,τι μας προσφέρεται κι ας το βρίζουμε.

Φοβόμαστε ότι είναι μάταιο να αγωνιστούμε για μια άλλη κοινωνία, αφού όπου αυτό επιχειρήθηκε, το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή.

Φοβόμαστε να εμπλακούμε σε νέες μορφές συλλογικότητας, συνεργασίας και επικοινωνίας γιατί ο εχθρός είναι παντοδύναμος και θα τις καταστείλει αν πάνε να γίνουν μαζικές ή θα τις εξουδετερώσει δια της αφομοίωσης.

Φοβόμαστε τους μετανάστες γιατί μας παίρνουν τις δουλειές [;], παραβιάζουν τους νόμους, νοθεύουν με την παρουσία τους την εθνολογική σύνθεση της πατρίδας.

Μερικοί φοβούνται την παγκόσμια συνωμοσία των σιωνιστών, των ιμπεριαλιστών, των πολυεθνικών, των τραπεζών που είναι πανίσχυρες ομάδες με πλούτο, πολιτική δύναμη και δυνατότητες επηρεασμού των κυβερνήσεων. Άλλοι φοβούνται τους ακροδεξιούς, τους κουκουλοφόρους, τους επαγγελματίες προβοκάτορες, τους παρακρατικούς, τους μηδενιστές μισθοφόρους του κενού.

Γενικώς φοβόμαστε. Ο φόβος τρέφει τις εξουσίες, παραλύει τους ανθρώπους, τους εγκλωβίζει στην ατομική σφαίρα τους. Ωστόσο, «το κλειδί για μια υγιή κοινωνία είναι να βάλουμε τέλος στο φόβο και να κερδίσουμε έτσι μια πραγματική ελευθερία και ασφάλεια» [Μ. Χαρντ- Α. Νέγκρι «Να πάρουμε τη σκυτάλη» εκδόσεις Βιβλιόραμα.] Το πώς θα το καταφέρουμε είναι μια μεγάλη συζήτηση, δύσκολη, αλλά αναγκαία. Απαιτείται, όμως, προηγουμένως να αναμετρηθούμε με τις αιτίες και τους παράγοντες που μας κρατούν καθηλωμένους.
http://papaioannou-giannis.net