Η ΜΑΦΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Γράφει ο Καθάριος Κυριάκος, πτυχιούχος Οικονομικών Επιστημών Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Μια χώρα για να αυξήσει την οικονομική ευημερία των πολιτών της, χρειάζεται να διαχειριστεί και να δώσει έμφαση στα εξής οικονομικά μεγέθη:

1. Εξαγωγές

2. Στην αποτροπή εισαγωγών μέσω της δημιουργίας επιχειρήσεων που παράγουν αντίστοιχα εγχώρια προϊόντα (οικονομική επάρκεια)

3. Στον τουρισμό

4. Επίσης, ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ είναι ένα μέσο αυξήσεως της οικονομικής

ευημερίας και ανόδου της ποιότητας ζωής, είτε δανεισμός για την εισαγωγή απολύτων απαραίτητων αγαθών (π.χ. πετρέλαιο), είτε κεφαλαιουχικών αγαθών (π.χ. αγροτικών μηχανημάτων), είτε καταναλωτικών αγαθών (π.χ. κινητά)!

Αλλά ο δανεισμός, ως δίκοπο μαχαίρι, χρειάζεται να είναι σε τέτοια απολύτως ελεγχόμενα πλαίσια, ώστε να μπορεί η χώρα μέσω της οικονομικής αναπτύξεως να αποπληρώσει το δάνειο, διότι διαφορετικά, λόγω τοκισμού του χρήματος ή της κακής διαχειρίσεως, μπορεί ο δανεισμός να «σκοτώσει» τη δανειζόμενη χώρα.

Μπορούμε να πούμε πως η κατά προτεραιότητα διαχείριση των τεσσάρων αξόνων οικονομικής πολιτικής: 1. Εξαγωγές, 2. Αποτροπή εισαγωγών δια της παραγωγής εγχώριων προϊόντων, 3. Τουρισμός, 4. Το νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών για αποτροπή δανεισμού, αποτελεί, αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε: «ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ».

Εάν οι κυβερνήσεις της χώρας μας μετά το 1974 (έτος ορόσημο ως απαρχή της λεγόμενης μεταπολίτευσης) εφάρμοζαν οικονομικές πρακτικές Εθνικής Οικονομικής Πολιτικής, η χώρα μας δεν θα αντιμετώπιζε σήμερα αυτού του είδους εξοντωτικά οικονομικά αδιέξοδα. Επίσης, η χώρα δεν θα είχε μπει στη ζώνη του ευρώ, διότι η είσοδος στην ευρωζώνη και η αντικατάσταση του εθνικού μας νομίσματος της δραχμής από το ευρώ έδωσε τη χαριστική βολή στην ήδη αντιπαραγωγικής νοοτροπίας άρρωστη ελληνική οικονομία. Γιατί όμως; Η χώρα δεν έπρεπε να αντικαταστήσει τη δραχμή με το ευρώ;

Το κλειδί του ζητήματος, το μυστικό, θα λέγαμε, βρίσκεται στη διαφορά συν-πλην των εισαγωγών-εξαγωγών κι ακόμα καλύτερα στη διαφορά εισαγόμενου-εξαγόμενου χρήματος από τη χώρα.

Η Ελλάδα, διαχρονικά, υπήρξε ελλειμματική χώρα όσον αφορά τη σχέση εισαγωγές-εξαγωγές. Αυτό που έσωζε την κατάσταση και οδηγούσε βήμα προς βήμα σε οικονομική ανάπτυξη από το 1950 και εντεύθεν, ήταν ο απόλυτος έλεγχος των συναλλαγματικών αποθεμάτων, ο έλεγχος της κίνησης κεφαλαίων και η προστασία της εγχώριας παραγωγής.

Τι γινόταν δηλαδή;

Μέχρι και το 2001 που αντικαταστήσαμε τη δραχμή από το ευρώ μέσα στη χώρα οι συναλλαγές γίνονταν με δραχμές (ενώ η Ελλάδα είχε το αποκλειστικό προνόμιο της κοπής χρήματος). Τις εισαγωγές τις κάναμε με συνάλλαγμα, δολάρια και μάρκα κυρίως.

Όταν τα αποθέματα συναλλάγματος μειώνονταν επικίνδυνα, η κυβέρνηση έθετε σε εφαρμογή μηχανισμούς ισορροπίας, όπως η υποτίμηση της δραχμής για αύξηση των εξαγωγών κι αύξηση συναλλάγματος από τον τουρισμό.

Σε έσχατη περίπτωση συνάπτονταν δάνεια τα οποία υπολογίζονταν να αποπληρωθούν μέσω της οικονομικής αναπτύξεως και εισροή συναλλάγματος. Οικονομική ανάπτυξη σημαίνει: 1. Δημιουργία νέων επιχειρήσεων, 2. Νέες θέσεις εργασίας με αμοιβές πάνω απ’ τον μέσο όρο του κόστους διαβίωσης. Έτσι αντιμετωπίστηκε με επιτυχία η οικονομική κρίση του 1985 την οποία προκάλεσε η σπατάλη και η άφρονα οικονομική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία μείωσε στο ελάχιστο τα συναλλαγματικά αποθέματα. Επίσης, η οικονομική κρίση του 1992-93 (κυβέρνηση Μητσοτάκη) με το μεγάλο έλλειμμα του  δημόσιου τομέα αντιμετωπίστηκε κατά ένα μέρος με έκδοση ομολόγων προς την ελληνική κοινωνία εισπράττοντας δραχμές και κατά ένα μέρος με κοπή χρήματος.

Αυτά τα εργαλεία αντιμετώπισης κρίσεων απωλέσθηκαν με την έλευση του ευρώ.

Απεμπολήσαμε το δικαίωμα κοπής χρήματος, τη δυνατότητα απόλυτου ελέγχου των συναλλαγματικών αποθεμάτων και του ελέγχου της κίνησης κεφαλαίου.

Τι σημαίνει έλεγχος Κεφαλαίων;

Δηλαδή σε καθεστώς δραχμής κανένας δεν μπορούσε να βγάλει συνάλλαγμα στο εξωτερικό (όπως οι κύριοι της λίστας Λαγκάρντ) δίχως την έγκριση του ελληνικού κράτους. Ελέγχονταν οι εκροές και οι εισροές συναλλάγματος ως απαραίτητη προϋπόθεση ελέγχου των συναλλαγματικών αποθεμάτων.

Από το 2001 με την έλευση του ευρώ, το χρήμα άρχισε να ρέει ανεξέλεγκτα εκτός ελληνικής οικονομίας, με την ακατάσχετη εισαγωγή καταναλωτικών αγαθών, με τις εξαγωγές χρημάτων ανεξέλεγκτα σε ξένες τράπεζες, η οικονομία άδειασε από χρήμα.

Πώς καλύφθηκε το κενό; Με δάνειο από τις τράπεζες, θυμάστε; Αφειδώς, σχεδόν με το ζόρι, μας έδιναν δάνεια οι τράπεζες όλων των ειδών. Εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, για αγορές αυτοκινήτων, στεγαστικά κ.λπ. Πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα; Πάλι στο εξωτερικό, είτε για αγορές καταναλωτικών αγαθών (γι’ αυτό λέμε πως το κοινό νόμισμα ωφέλησε αποκλειστικά τις ισχυρές, βιομηχανικές, εξαγωγικές χώρες όπως η Γερμανία, οι οποίες αύξησαν τις εξαγωγές τους λόγω του ευρώ) είτε στο χώρο της οικοδομής και το αγροτικών εργασιών, σε μισθούς αλλοδαπών οι οποίοι τα έστελναν στις πατρίδες τους.

Η οικονομία άδειασε και πάλι.

Στο μεταξύ οι κυβερνήσεις ασκώντας σταθερά αντεθνική πολιτική συνέχιζαν να δανείζονται αφειδώς από τις αγορές, διεφθαρμένοι υπουργοί εναλλάσσονταν σε υπουργεία, το ύψος του δημοσίου χρέους το απέκρυψαν επιμελώς οι πολιτικοί από τους πολίτες («Λεφτά υπάρχουν») έγινε μη διαχειρίσημο και εκεί τελείωσαν όλα.

Περιληπτικά και κατ’ ουσίαν η οικονομική κρίση οφείλεται στο άδειασμα της οικονομίας από το χρήμα, λόγω των μεγαλύτερων εκροών σε σχέση με τις εισροές, και στον υπέρμετρο δανεισμό, δημόσιο και ιδιωτικό, για να καλυφθεί το κενό (απουσία εθνικής οικονομικής πολιτικής) με ταυτόχρονη μείωση της παραγωγικής βάσης με το εισερχόμενο χρήμα να ξαναφεύγει στο εξωτερικό κ. ο. κ. σε έναν αέναο φαύλο κύκλο που συσσωρεύει σταθερά τόκους, χρέη, εις βάρος των επόμενων γενεών.

Είναι σα να ρίχνουμε νερό σε ένα τρύπιο πιθάρι. Όσο και να το γεμίζουμε αυτό σταθερά αδειάζει. Όσα δανεισμένα ευρώ και να ρίχνουμε στην ελληνική οικονομία, αυτά θα φεύγουν είτε σε χώρες εξαγωγικές, είτε σε ξένες τράπεζες με τη μορφή τόκων.

Βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε εδώ πως από τις περίφημες «δόσεις» ένα ελάχιστο ποσοστό, γύρω στο 10%, συν-πλην 5%, περίπου εισέρχεται στην ελληνική οικονομία. Το υπόλοιπο 85-95% πηγαίνει στην αποπληρωμή τόκων, γίνεται, δηλαδή, μια λογιστική εγγραφή από μία τράπεζα σε μία άλλη.

Αυτές είναι οι ψευδώς διαφημιζόμενες ως «σωτήριες» δόσεις, που είναι βέβαια δανεισμένο χρήμα για αποπληρωμή δανείων. Ενώ, από την άλλη, τα άγρια φορολογικά μέτρα αποστραγγίζουν την οικονομία από τα τελευταία αποθέματα σε ευρώ.

Η λύση που εφαρμόζεται εδώ και δυόμιση χρόνια με το μνημόνιο, λέγεται «Εσωτερική υποτίμηση των εισοδημάτων» και όπου εφαρμόστηκε απέτυχε παταγωδώς (π.χ. Αργεντινή, Εκουαδόρ, ενώ η Ισλανδία την ξαπόστειλε και ήδη ανέκαμψε οικονομικά από το 2009).

Συνίσταται στη μείωση των μισθών, στη συμπίεση των εισοδημάτων σε σημείο εξαθλίωσης, αλλά γιατί;

Διότι σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, θα έρθουν ξένα κεφάλαια να επενδύσουν (εισαγωγή χρήματος) λόγω φθηνού εργατικού δυναμικού. Γι’ αυτό ετοιμάζουν τις περίφημες Ε.Ο.Ζ., Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, περιμένοντας ξένους επενδυτές, νομοθετώντας, ήδη από το 2011, πως θα μπορούν να εργάζονται στην Ε.Ο.Ζ. ΚΑΙ ΟΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΣΤΕΓΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ.

Τέτοια λύση, ακόμα και αν έρθουν ξένα κεφάλαια, δεν θα αυξήσει στο ελάχιστο την οικονομική ευημερία των πολιτών λόγω των ημερομισθίων πείνας.

Επίσης, τα διαχρονικά προβλήματα εκροών χρήματος που προαναφέραμε θα συνεχίσουν να υπάρχουν, οπότε μηδέν εις το πηλίκο.

Επομένως;

Είναι επιτακτική ανάγκη να φύγουμε από το ευρώ, να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα, τη δραχμή, και μάλιστα τρέχοντας.

Η σημερινή τάξη των πολιτικών (διότι περί ξεχωριστής κοινωνικής τάξεως πρόκειται), αφού επί δεκαετίες παραπλάνησε τους Έλληνες πολίτες, δωροδοκώντας τους και διαφθείροντάς τους με την προσφορά θέσεων στο δημόσιο (ρουσφέτι), εγκαθιστώντας στη χώρα την κλεπτοκρατία (κλεπτοκρατία σε αντίθεση με τη δημοκρατία λέγεται μία νόθα κατάσταση του πολιτεύματος όπου οι πολιτικοί προωθούν παντί τρόπο τα στενά τους οικονομικά συμφέροντα), μην ασκώντας ποτέ εθνική οικονομική πολιτική, βάζοντας τη χώρα στη ζώνη του ευρώ με ψεύδη (μας έλεγαν πως θα γίνει σύγκλιση των οικονομιών, θα γίνουμε χώρα οικονομικά εφάμιλλη των χωρών της Δ. Ευρώπης και γινόμαστε Μπαγκλαντές), υπηρετώντας άμεσα από το 2009, ως αμειβόμενοι υποτακτικοί, τους ξένους δυνάστες, οδήγησαν τους Έλληνες στην εξαθλίωση, σε ένα μαρτύριο δίχως τέλος.

Χρειάζεται επιτέλους κάποιος να πει στους Έλληνες πολίτες, που υποφέρουν δίχως να μπορούν να αντιληφθούν ακριβώς το γιατί, παραπλανώμενοι από κυβερνήσεις που υπηρετούν ξένους τοκογλύφους, τη μαφία των κερδοσκόπων, παραπλανώμενοι και εκφοβιζόμενοι από τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. από δημοσιογράφους που πληρώνονται για να λένε ψέματα, χρειάζεται κάποιος να τους πει πως η μόνη προοπτική στο ευρώ του Έλληνα πολίτη είναι είτε να μείνει άνεργος, είτε να μείνει άστεγος, είτε να πεθάνει από κατάθλιψη και άλλες ψυχικές διαταραχές, είτε να αυτοκτονήσει, είτε να καταφύγει στην πορνεία, είτε ακόμη να ληστέψει για να ζήσει, είτε να εργάζεται με ημερομίσθιο πείνας και να φυτοζωεί.

Όποιος Έλληνας έχει μάτια στο μυαλό του πρέπει να δει και να επιλέξει.

Είτε να μείνει στο ευρώ περιμένοντας την οικονομική και φυσική του εξαθλίωση, τη δική του και των παιδιών του, είτε να φύγει, να επιστρέψει στο εθνικό του νόμισμα, να αποκτήσει όραμα, προοπτική και ελπίδα και να ξαναφτιάξει από την αρχή τη χώρα του.

Καθάριος Κυριάκος

therevolution