αποτυχημένη μαρξιστική θολοκουλτούρα αλλά και την λεγόμενη "γενιά του Πολυτεχνείου" θα εορτάσουν ακόμη μια χρονιά το μεγάλο παραμύθι. Όλοι αυτοί επί δεκαετίες, με όχημα την δήθεν εξέγερση των φοιτητών για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, όλα αυτά τα πολιτικά παράσιτα, έχουν καθίσει στο σβέρκο του ελληνικού λαού και τον απομυζούν συστηματικά.
Οι νεκροί φοιτητές του Πολυτεχνείου. Ένας μύθος ο οποίος ήταν το εφαλτήριο ώστε η ανεπάγγελτη λεγόμενη "γενιά του Πολυτεχνείου", με την ανοχή αλλά και την σύμπραξη του "καραμανλισμού", να αλώσει το κράτος, να αλώσει ολόκληρη την δημόσια ζωή. Να αναλάβει την διοίκηση χώρας μέσω των κυβερνήσεων της διαπλοκής και να οδηγήσει την χώρα στην χρεωκοπία και το ελληνικό λαό στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Παρέδωσε τα κλειδιά του κράτους σε ξένα συμφέροντα και αυτό το θεώρησε πατριωτικό της καθήκον, (σήμερα είναι εθνικό καθήκον), προκειμένου οι κυβερνήσεις των μνημονίων να σώσουν την πατρίδα.
Η "γενιά του Πολυτεχνείου" εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να ψωμίζεται από τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού. Αφού έφερε την καταστροφή στην πατρίδα, αυτή ζει πλουσιοπάροχα μέσα σε ακριβά διαμερίσματα, σε μεζονέτες στα βόρεια προάστια, σε εξοχικές βίλλες με πισίνες στα νησιά. Με σκάφη και τις τσέπες πάντα φορτωμένες ευρώ. Με καταθέσεις σε τράπεζες του εσωτερικού και του εξωτερικού αφού λεηλατηθήκαν κυριολεκτικά τα κρατικά θησαυροφυλάκια. Το πόθεν αίσχος που υποβάλλουν κάθε χρόνο είναι η αψευδής μαρτυρία. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις.
Όλη λοιπόν αυτή η γενιά των δήθεν επαναστατών, ξεσηκώθηκε για ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Απατηλά συνθήματα. Την εποχή εκείνη ψωμί υπήρχε και μάλιστα άφθονο αφού η ανεργία είχε ουσιαστικά εξαληφθεί λόγω της πρωτοφανούς οικονομικής ανάπτυξης. Πάρα πολλά οικονομικά στοιχεία το αποδεικνύουν. «Ως προς το ψωμί, την οικονομίαν, παραλάβαμεν το εθνικόν εισόδημα εις τα 565 δολλάρια, και παραδώσαμε την διαχείρισιν της εξουσίας όταν ανετράπημεν εις 1.100. Παραλάβαμεν τον προϋπολογισμόν της χώρας εις το ύψος των 29 δισεκατομμυρίων και παραδώσαμεν την αρχήν, με τον προϋπολογισμόν της χώρας εις 109 δισεκατομμύρια.
Παραλάβαμεν το συναλλαγματικόν απόθεμα της χώρας εις τα 200 εκατομμύρια δολάρια και το παραδώσαμεν εις το ένα δισεκατομμύριον πεντήκοντα εκατομμύρια δολάρια.» Γ. Παπαδόπουλος (στην δίκη για το Πολυτεχνείο). Η παιδεία λειτουργούσε άψογα δίχως οι σπουδαστές να χάνουν τα μαθήματα τους από απεργίες του διδακτικού προσωπικού και από τις διάφορες καταλήψεις των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Τα σχολεία, τα λύκεια και τα πανεπιστήμια ήταν ναοί της εκπαίδευσης και όχι βιοτεχνίες παραγωγής μολότοφ όπως συμβαίνει σήμερα. Τα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια ήταν πάντα στην ώρα τους και για όλους τους μαθητές. Η δημόσια εκπαίδευση έδινε στην αγορά εργασίας πραγματικούς επιστήμονες και όχι ντιλιβεράδες όπως σήμερα.
Την εποχή εκείνη υπήρχε ελευθερία. Γιατί η πραγματική ελευθερία δεν είναι η σημερινή ασυδοσία. Ελευθερία είναι να μην ανταλλάσεις καλημέρα με τον κομματικό σου αντίπαλο; Ελευθερία είναι να μη μπορείς να πας το πρωί στην εργασία σου; Ελευθερία είναι να σε ληστεύουν μέσα και έξω από το σπίτι σου; Ελευθερία είναι, η σιγουριά της εργασίας. Ελευθερία είναι, η ασφάλεια η δική σου και της οικογενείας σου. Ελευθερία είναι, να έχεις άμεση και καλή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ελευθερία είναι, να μπορείς να σπουδάζεις τα παιδιά σου. Ελευθερία είναι, όλοι ίσοι απέναντι στους νόμους του κράτους κλπ, κλπ. Όλα τα άλλα περί ελευθερίας, είναι φληναφήματα του κοινοβουλευτισμού για να κοροϊδεύει τον λαό.
Σήμερα ψωμί δεν υπάρχει αφού η ανεργία καλπάζει ανεξέλικτη και μεγάλο μέρος του πληθυσμού σιτίζεται από τα συσσίτια της εκκλησίας και διαφόρων άλλων φιλανθρωπικών ομάδων. Οι άνεργοι Έλληνες πλησιάζουν ήδη τα δύο εκατομμύρια. Η παιδεία είναι διαλυμένη από τις απεργίες, τις καταλήψεις και τον χαβαλέ. Όσο για την ελευθερία την βλέπουμε καθημερινά, είναι ένα πολύ καλό ανέκδοτο. Οι φοιτητές τα παλαιοτέρα χρόνια ήταν στην πρώτη γραμμή για τα εθνικά θέματα και για τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Τι συμβαίνει σήμερα; Μια φοιτητική νεολαία ευνουχισμένη, η οποία δεν διεκδικεί απολύτως τίποτα, έχοντας παραδώσει τα πανεπιστήμια σε οργανωμένες μειοψηφίες, οι οποίες είναι πλέον κράτος εν κράτει στην ανωτάτη εκπαίδευση. Ιδού τα αποτελέσματα της δημοκρατικής κομματοκρατίας.
Και λίγα λόγια για τα γεγονότα. Πρόεδρος Δημοκρατίας Γ. Παπαδόπουλος, αντιπρόεδρος Ο. Αγγελής, πρωθυπουργός Σπ. Μαρκεζίνης. Ο στρατιωτικός νόμος είχε καταργηθεί υπήρχε πλήρης ελευθερία. Η επανάσταση είχε πολιτικοποιηθεί. Αναρχοκομουνιστές ανεμπόδιστοί βρήκαν την ευκαιρία να μπουν στο πολυτεχνείο. Εισέρχονται και εξέρχονται δίχως κανείς να τους εμποδίζει. Αναρτούν πανό με ανατρεπτικά συνθήματα στα κάγκελα. Όλοι οι νομιμόφρονες πολίτες απορούν γιατί δεν επεμβαίνει η αστυνομία. Εν τω μεταξύ οι "σύντροφοι" φέρνουν καλάθια με ψωμιά και τρόφιμα για τους φοιτητές που βρίσκονται κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο. Ο γνωστός Κ. Κονοφάγος, πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου και υπουργός στην κυβέρνηση Καραμανλή, στην δίκη του πολυτεχνείου «επεσήμανε την περίεργη στάση της Αστυνομίας», η οποία είχε αποσυρθεί μακριά από το Πολυτεχνείο. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολύς κόσμος να μπαίνει και να βγαίνει ανεξέλεγκτα από την πύλη του. Υπήρχε κάποιο σχέδιο;
Ένα αμόκ καταστροφής των αναρχοκομουνιστών δεν αφήνει τίποτα όρθιο και το σύνθημα είναι ένα "κάτω η εξουσία". Τα γεγονότα κορυφώνονται. Η κυβέρνηση Μαρκεζίνη ουσιαστικά έχει χάσει τον έλεγχο και αποφασίζεται η επέμβασης του στρατού ο οποίος δίνει και την οριστική λύση. Οι αναρχοκομουνιστές αποχωρούν από το πολυτεχνείο αφήνοντας πίσω τους ένα πλήρως κατεστραμμένο πνευματικό ίδρυμα. Η πορεία προς τις εκλογές έπρεπε να ανακοπεί διότι δεν εξυπηρετούσαν τις σκοτεινές δυνάμεις εντός και εκτός Ελλάδος. Τον ρόλο αυτόν έπαιξε ο Δ. Ιωαννίδης(;) ο οποίος προδοθείς αργότερα από τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων, μαζί με τους χρεοκοπημένους πρώην πολιτικούς, έφεραν την δημοκρατία στην Ελλάδα και οδήγησαν την Κύπρο στην διχοτόμηση.
Στο πολυτεχνείο δεν υπήρξαν νεκροί φοιτητές. Κατά την διάρκεια των γεγονότων υπήρξαν κάποιοι νεκροί από αδέσποτες σφαίρες αλλά όλοι 300 τουλάχιστον μέτρα μακριά του Πολυτεχνείου. Φυσικά υπάρχουν οι επίσημες ανακοινώσεις της Αστυνομίας και μάλιστα το έτος 1982 που στην εξουσία βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ. Επομένως τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Αστυνομία περί νεκρών δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση και ας λέγουν, η μαρξιστική αριστερά και η φιλελεύθερη δεξιά τα δικά τους παραμύθια. Ο Κ. Λαλιώτης ήταν εκείνος ο οποίος με την ντουντούκα ειδοποιούσε να φύγουν οι καταληψίες από την πύλη. Είχε προηγηθεί συμφωνία να ανοίξει η πύλη του πολυτεχνείου και να αποχωρήσουν όσοι ευρίσκοντο μέσα. Η σιδερένια πόρτα έπεσε σε απόσταση 15 μέτρων και τραυματίστηκε εξ αμελείας κάποια Ρηγοπούλου. Άρα σε απόσταση 15 μέτρων δεν υπήρχε κανένας φοιτητής. Επομένως ποιους φοιτητές πλάκωσε η πόρτα όπως θέλουν να ισχυρίζονται;
Δυστυχώς ο μύθος του πολυτεχνείου με τους νεκρούς και τις Ηλένιες, εξακολουθεί κάθε χρόνο αυτόν τον μήνα να ταλαιπωρεί και να αναστατώνει την πόλη με πορείες και καταστροφές. Αυτό το δημοκρατικό παραμύθι πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Είναι καιρός πλέον ο ελληνικός λαός να απαλλαγεί από την "γενιά του Πολυτεχνείου" που τον απομύζησε και τον κατέστρεψε. Έφθασε η ώρα να καταργηθεί και ο μύθος περί νεκρών φοιτητών στο Πολυτεχνείο. Να ησυχάσει επί τέλους η πατρίδα μας από νεοφιλελεύθερα και μαρξιστικά παραμύθια.
Νίκος Παπαγεωργίου
elkosmos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου