Ενάντια στην αθλιότητα!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
moschoblog      

   Όχι στην αθλιότητα! Φτωχοί ναί, άθλιοι όχι! 

 

 

 Ο φτωχός διατηρεί την αξιοπρέπειά του, διευθύνει τα του οίκου του. Είναι σχετικά αυτάρκης , όταν αυτοπεριορίζεται και ζει λιτή ζωή. 

 

Τέλος μπορεί να  προβλέπει τα μέλλοντα,  τουλάχιστον αυτά που πλησιάζουν.
     Η φτώχεια δεν είναι στην ποιότητα του "είναι" του φτωχού  και της ζωής του, αλλά στην  ποσότητα: δεν έχει αφθονία αγαθών. Φτωχός μπορεί κανείς να είναι με τη θέλησή του, γιατί θα δούμε την οδό της εθελοντικής φτώχειας που οδηγεί.
   Δεν είναι κανείς φτωχός στην πνευματική ζωή και στον σεβασμό του ανθρώπου, ως αξία αυτή καθεαυτή. Το ότι είναι κανείς φτωχός δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιείται ως μέσον για οποιοδήποτε σκοπό. Ο φτωχός νιώθει εσωτερικά πλούσιος σε αρετές. Αυτό το νόημα έχει η παροιμία, ότι φτωχός είναι μόνο ο διάβολος!
     Η αθλιότητα είναι στην ποιότητα της ζωής. 

Είναι άθλιος όχι σ΄  αυτά που έχει κανείς, αλλά σ΄ αυτό που είναι. 

 Άθλιος είναι αυτός που ζει στην αβεβαιότητα, στην ανασφάλεια, στη βία και γενικά κάτω από συνθήκες φόβου και τρόμου αλλά κι αυτός που έφερε τον εαυτό του σ΄ αυτήν την κατάσταση εξαιτίας της εμμονής του στην αμαρτία!

   'Όχι στην αθλιότητα! 

 

Ας δούμε  ποιος είναι, από ψυχολογική άποψη, ο δρόμος του πλούτου και της αφθονίας και ποιος είναι ο δρόμος της θεληματικής φτώχειας  στη σημερινή εποχή:
    Μιλώντας με όρους της ψυχολογίας, το κυνήγι της αφθονίας οδηγεί στην ψυχική και πνευματική διάλυση και στη σχιζοφρενική αυτο-αλλοτρίωση η οποία γίνεται αισθητή ως τραγική μοναξιά. Ο άνθρωπος λατρεύει τα υλικά πράγματα με τα οποία ταυτίζει τον εαυτό του. Τα έχει όλα, αλλά νιώθει μοναξιά, τη γνωστή μοναξιά του πλουσίου. Παραδείγματα από τη σύγχρονη ζωή υπάρχουν άπειρα.
      Αντιθέτως ο  δρόμος της θεληματικής φτώχειας, της θεληματικής στέρησης για την αγάπη του Θεού,  οδηγεί στην ψυχική και πνευματική ενότητα και στην ολοκλήρωση του προσώπου. Ο άνθρωπος γίνεται υιός του Θεού και κληρονόμος Του.   Είτε ζούμε , είτε πεθαίνουμε είμαστε του Θεού. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου "ουδέν έχω και τα πάντα κατέχω"!
      Η πορεία του σημερινού ανθρώπου μοιάζει με την πορεία των Εβραίων στην έρημο, όταν έβγαιναν από τη γη  φαρμακερά φίδια και τους σκότωναν. Υπήρχε δεινός των θηρίων θυμός, όπως λέει ο σχετικός ύμνος της Εκκλησίας μας. Ο Μωϋσής ύψωσε τότε  ένα χάλκινο φίδι σε περίβλεπτο σημείο, κι όποιος ενατένιζε το φίδι αυτό δεν πέθαινε από το δηλητήριο των φιδιών.
     Το ομοίωμα των φιδιών που προκαλούσαν το θάνατο, έσωζε από το θάνατο!  Το γεγονός αυτό είναι μια παραβολή για την  Ενσάρκωση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος και ανεβαίνει επάνω στο σταυρό για να σώσει με το θάνατό του τον άνθρωπο από το θάνατο.
     Προσπαθώντας να μοιάσουμε κατά πάντα  τον Κύριό μας, ατενίζουμε επάνω στο σταυρό Του όπως οι Εβραίοι ατένιζαν στο χάλκινο φίδι στην πορεία τους στην έρημο.

Τώρα στη δική μας πορεία στην έρημο της σύγχρονης εποχής δεν θα φοβούμαστε τους σημερινούς όφεις, όσο δεν θα  αφήνουμε από τα μάτια μας ούτε στιγμή τον σταυρό του Κυρίου.
      Όπως ο  Απόστολος Παύλος δεν είχε άλλη καύχηση  παρά μόνον  τον Ιησού κι αυτόν εσταυρωμένον,  την ίδια καύχηση θα έχουμε κι εμείς, γιατί θα νιώθουμε την παρουσία του Κυρίου Ιησού σε κάθε συμβάν της ζωής μας.
     Τί θα μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού; 

 

"πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών." ( Προς Ρωμαίους, κεφ.Η΄, 38).

     (Κι είμαι πραγματικά βέβαιος πως ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε κάτι άλλο είτε στον ουρανό είτε στον άδη ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού για μας, όπως αυτή φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας.)