Ανάμεσα στον Ισλαμισμό και τον Σιωνισμό

Η αναζωπύρωση της στρατιωτικής βίας στη Λωρίδα της Γάζας για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, με τη χερσαία εισβολή των ισραηλινών στρατευμάτων συνοδευόμενη από βομβαρδισμούς υποδομών και κατοικιών, με αποτέλεσμα το θάνατο εκατοντάδων Παλαιστινίων - αμάχων στη συντριπτική πλειοψηφία τους -, ήρθε περίπου ως φυσικό επακόλουθο μίας περιόδου έντονων γεωπολιτικών αλλαγών και κρίσεων στη Μέση Ανατολή και αλλού. Το Ισραήλ, με πρόσχημα το δικαίωμα στην αυτοάμυνα απέναντι σε επιθέσεις χαμηλής κλίμακας μαχητών της Χαμάς, εξαπέλυσε, για άλλη μία φορά, γενικευμένη στρατιωτική επίθεση, η οποία έχει σοκάρει με την αγριότητά της. Απέναντι στη σφαγή των άμαχων Παλαιστινίων, που πραγματοποιείται εδώ και εβδομάδες, η Δύση παραμένει σιωπηλή σε θεσμικό επίπεδο, αν δεν υποστηρίζει ευθέως τις ισραηλινές θέσεις, κάτι που αποτελεί την πάγια και διαχρονική στάση της. 

Το Μεσανατολικό ζήτημα της διαμάχης των αραβικών κρατών και του Ισραήλ, σχετικά με τις εδαφικές και άλλες διεκδικήσεις, παραμένει ένα από τα μείζονα γεωπολιτικά προβλήματα μεταπολεμικά, χωρίς να υπάρχει η διάθεση από καμία εμπλεκόμενη μεριά για την αναίμακτη επίλυσή του. Ανά περιόδους η ένταση καταλαγιάζει μέχρι να αναζωπυρωθεί ξανά, υπενθυμίζοντας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την αποτυχία της Δύσης να διαφυλάξει την ηρεμία στην περιοχή. 

Σαφέστατα, οι εικόνες των διαμελισμένων παιδιών και των ισοπεδωμένων οικοδομικών τετραγώνων, νοσοκομείων και σχολείων παίζουν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση άποψης, πάνω σε μία ανθρώπινη συναισθηματική βάση. Όπως επίσης μεγάλο ρόλο παίζει και η ιδεολογικοπολιτική οπτική από την οποία βλέπει ο καθένας τα γεγονότα. Έτσι, από τη μία πλευρά η σφαγή στη Γάζα αντιμετωπίζεται ως ένα “αντίστροφο ολοκαύτωμα” με τους Εβραίους στο ρόλο των ναζί (sic) και, από την άλλη πλευρά, η απέχθεια για τον Σιωνισμό και την επιρροή του στη Δύση οδηγεί σε έναν άκριτο εξωραϊσμό των ισλαμιστών. Πέρα από συναισθηματισμό και γραφικότητες, στις γραμμές που ακολουθούν, θα προσπαθήσουμε εν συντομία να θέσουμε το ζήτημα στις σωστές του βάσεις και να αναπτύξουμε ορισμένους προβληματισμούς σχετικά με το τι επιφυλάσσει το μέλλον για την περιοχή. 

Καταρχήν, οι Παλαιστίνιοι είναι ένας λαός υπό άμεση σιωνιστική κατοχή, από τη δεκαετία του '30, όταν και άρχισε ο μαζικός εβραϊκός εποικισμός. Τα εδάφη τους είναι διαιρεμένα σε πολλά τμήματα που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, ζουν απομονωμένοι και συνωστισμένοι σε υποβαθμισμένες περιοχές, οι οποίες περικλείονται από ένα τείχος υψίστης ασφαλείας (με ηλεκτροφόρο φράχτη, τάφρο, κάμερες και ελεύθερους σκοπευτές), μέσω του οποίου το Ισραήλ αποκλείει και ελέγχει άμεσα την επικράτεια, τον εναέριο χώρο, τη μετακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων, καθώς και τους υδάτινους πόρους. Ως εκ τούτου, οι Παλαιστίνιοι είναι ένας λαός που αγωνίζεται για την εθνική του κυριαρχία, πάνω σε στέρεα ιστορικά και εδαφικά δίκαια. Από τη στιγμή που κάποιος ισχυρίζεται ότι εμφορείται από εθνοκεντρικές αντιλήψεις, τότε οφείλει να υποστηρίζει, κατά βάση, την εθνική αυτοδιάθεση όλων των λαών και να αναγνωρίζει το δικαίωμά τους στην αντίσταση. 

Σ' αυτό το σημείο, οφείλουμε να σημειώσουμε την ανακολουθία λόγου και έργου, από ιδεολογικοπολιτικές ομάδες όλων των αποχρώσεων, η οποία παρατηρείται στο παλαιστινιακό ζήτημα. Καταρχάς, από τη στιγμή που ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι ξεκάθαρα εθνικοαπελευθερωτικός, και μάλιστα πρόκειται για ένα λαό με έντονο θρησκευτικό αίσθημα, πώς γίνεται να απολαμβάνει της αλληλεγγύης ατόμων και ομάδων, σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, με επίσης ξεκάθαρες θέσεις ενάντια σε οτιδήποτε εθνικό και σε οποιαδήποτε οργανωμένη θρησκεία; Πρόκειται για άκριτη ισλαμολαγνεία, για πολιτική σχιζοφρένεια, για υπαρξιακά αδιέξοδα ή για ένα συνδυασμό όλων των παραπάνω; Επιπροσθέτως, το αποτέλεσμα των απεγνωσμένων προσπαθειών διαφόρων πολιτικών φορέων, οι οποίοι έχουν υιοθετήσει ιστορικά πλήρως τη ρητορική περί των “μονίμως κατατρεγμένων Εβραίων”, ώστε να κρατήσουν ισορροπίες και να συμβιβάσουν καταστάσεις, φαντάζει τουλάχιστο κωμικοτραγικό. Αυτές οι κινήσεις δήθεν αλληλεγγύης, όταν βασίζονται σε ιδεοληψίες και γίνονται από κεκτημένη ταχύτητα, καταλήγουν εγγυημένα σε φιάσκο διότι, αδυνατώντας να θέσουν το ζήτημα στις σωστές του βάσεις, χρησιμεύουν μόνο ως βαλβίδες εκτόνωσης και ως “επαναστατική γυμναστική”. 

Από την άλλη μεριά, υπάρχει ένα κύμα, ιδιαίτερα σημαντικό για να αγνοηθεί, άμεσης ή έμμεσης υποστήριξης προς το Ισραήλ, το οποίο έρχεται από κόμματα, οργανώσεις και προσωπικότητες που πρόσκεινται στο χώρο του ευρωσκεπτικισμού και της ευρωπαϊκής δεξιάς, ακόμα και από πατριωτικούς και εθνικιστικούς κύκλους. Από λαϊκιστές, όπως ο Φάρατζ, μέχρι ακροδεξιούς, όπως ο Βίλντερς και από την Μαρίν Λε Πεν, μέχρι τον Γάλλο διανοητή Guillaume Faye, όλοι έχουν εκφραστεί κατά καιρούς με θετικά σχόλια για το ρόλο του Ισραήλ ως δυνητικού συμμάχου της Ευρώπης στον αγώνα κατά της ισλαμοποίησης και ως “εμπροσθοφυλακής” απέναντι στις ορδές των ισλαμιστών. Το να απορρίψουμε συνοπτικά αυτή την οπτική με εύκολους χαρακτηρισμούς θα ήταν αφελές, διότι δεν είναι εντελώς αβάσιμη. Όπως αναφέραμε και παραπάνω, η εικόνα των διαμελισμένων παιδιών των Παλαιστινίων δημιουργεί έντονα αισθήματα, αλλά το ίδιο έντονα αισθήματα δημιουργεί και η εικόνα χιλιάδων οργισμένων φανατικών ισλαμιστών λαθρομεταναστών να διαδηλώνουν στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Απέναντι στην πραγματικότητα του ισλαμικού κινδύνου για την Ευρώπη οφείλουμε να δούμε το Μεσανατολικό ζήτημα με προσοχή και σε βάθος. 

Καταρχήν, όπως οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται την πατρίδα τους, έτσι και οι Εβραίοι δικαιούνται τη δική τους. Το πολιτικό κίνημα του Σιωνισμού ξεκίνησε τον 19ο αιώνα για τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους, το οποίο θα συγκέντρωνε τους Εβραίους της διασποράς. Το πρόβλημα με τον Σιωνισμό δεν είναι οι προσπάθειές του για την εγκαθίδρυση και την ανάπτυξη του κράτους του Ισραήλ. Το πρόβλημα έγκειται στο κατά πόσο η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ πραγματοποιήθηκε σε παλαιστινιακά εδάφη και, κυρίως, στο κατά πόσο ο Σιωνισμός λειτουργεί πάνω στη βάση της άσκησης αθέμιτης οικονομικής και πολιτικής επιρροής, μέσω της εβραϊκής διασποράς, σε διεθνές επίπεδο. 

Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε μετά τον Β'ΠΠ, με το ολοκαύτωμα να λειτουργεί ως καθαρτήριο για όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις του, τις προσαρτήσεις εδαφών και τις πράξεις καταπίεσης του γηγενούς πληθυσμού, που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες. Οι Σιωνιστές, για εγγενώς θρησκευτικούς λόγους, επέλεξαν να εποικίσουν μία περιοχή περικυκλωμένη από μία θάλασσα μουσουλμάνων, με τελείως εχθρικές διαθέσεις απέναντί τους. Το ότι επιβίωσαν έως τώρα οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός του ότι κατόρθωσαν να ταυτίσουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή με τα συμφέροντά τους. Αυτή η πολιτική του “διαίρει και βασίλευε” είναι υπεύθυνη για τη σταδιακή διάλυση πολλών αραβικών κρατών, με την υποστήριξη αντάρτικων ομάδων υπερσυντηρητικών σουνιτών ισλαμιστών, με στόχο τη διατήρηση ενός κλίματος εκτεταμένης αποσταθεροποίησης στην περιοχή. 

Γνωρίζοντας τα παραπάνω, εάν οι Εβραίοι πραγματικά αποτελούσαν ένα είδος “εμπροσθοφυλακής” για την Ευρώπη απέναντι στο Ισλάμ, τότε γιατί η επιρροή τους στην αμερικανική εξωτερική πολιτική λειτουργεί υπέρ της αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή, η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αύξηση των κυμάτων λαθρομετανάστευσης προς την Ευρώπη; Επίσης, γιατί η εβραϊκή διασπορά στις ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ λειτουργεί υπέρ του πολυπολιτισμού, κάτι που συνεπάγεται περισσότερους ισλαμιστές λαθρομετανάστες, τη στιγμή, μάλιστα, που το κράτος του Ισραήλ είναι πλήρως στρατιωτικοποιημένο, με μηδενική ανοχή απέναντι σε μειονότητες και μετανάστες; 

Η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ στην περιοχή βρίσκεται σε αδιέξοδο από την ίδια τη σιωνιστική πολιτική, η οποία επενδύει στην αποσταθεροποίηση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής, για να μπορέσει να διατηρήσει ζωντανές τις Βιβλικές της επιδιώξεις. Οι Εβραίοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε μία πατρίδα, θα τους αφαιρεθεί πολύτιμος ζωτικός χώρος για τις μελλοντικές ανάγκες εποικισμού, στον οποίο βασίζεται η μακροπρόθεσμη επιβίωση του κράτους τους. Επιπροσθέτως, ένα ελεύθερο Παλαιστινιακό κράτος, με δεδομένο τον υψηλό ρυθμό γεννήσεων των Αράβων, θα αποτελεί πάντα μία απειλή. Ως εκ τούτου, το Ισραήλ δεν πρόκειται ποτέ από μόνο του να κάνει την οποιαδήποτε ουσιαστική κίνηση καλής θέλησης για την επίλυση του ζητήματος. Κι όσο θα διαιωνίζεται το καθεστώς κατοχής της Παλαιστίνης, τόσο θα διαιωνίζεται και το μίσος της Χαμάς απέναντι στους Εβραίους. Αυτή η πραγματικότητα, λοιπόν, καταρρίπτει τις αυταπάτες και του αριστερίστικου αδιέξοδου φιλειρηνισμού, αλλά και του άκριτου ακροδεξιού αντι-ισλαμισμού. 

Η καταδίκη των εγκλημάτων των σιωνιστών απέναντι στους Παλαιστινίους και η απαίτηση για ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος αποτελούν ζητήματα αρχής. Και οι αρχές δεν είναι λάστιχο ώστε να τεντώνονται ή να αφήνονται κατά το δοκούν. Δεν έχουν καν σχέση με το αν συμπαθεί κάποιος τους Εβραίους ή τους Άραβες. Με αυτό το δεδομένο, η Ευρώπη, ως άμεσα επηρεαζόμενη από τη συνεχή ένταση στην περιοχή, οφείλει να υψώσει ανάστημα, να πιέσει για μία λύση δύο κρατών και να διασφαλίσει πως η όποια διαδικασία θα τηρηθεί κατά γράμμα από τους φανατικούς και των δύο πλευρών. Όσο παραμένει απαθής και λειτουργεί ως ουρά των ΗΠΑ, τόσο θα συνθλίβεται το μέλλον της ανάμεσα στις μυλόπετρες του Ισλαμισμού και του Σιωνισμού. 

του Χρήστου Καρανικόπουλου 

ΠΗΓΗ