Θηλυκή βασιλεία και ιπποτικός έρως - του Dominique Venner

Στον 20ο αιώνα, εποχή των προδομένων επαναστάσεων και προσδοκιών, η μόνη επιτυχημένη επανάσταση υπήρξε αυτή του φεμινισμού, η “απελευθέρωση” της γυναίκας. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της απελευθέρωσης δεν χρωστάει και πολλά πράγματα στην αγωνιστική δράση. Ανεδύθη και διογκώθηκε βαδίζοντας πάνω στα ίχνη του μηδενισμού και εξαιτίας μιας σειράς γεγονότων. Το πρώτο χρονολογικά ήταν το κάλεσμα για γυναικεία εργασία κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Έπειτα, επήλθε η επινόηση και εμπορευματοποίηση, κατά τη δεκαετία του 1960, αποτελεσματικών μεθόδων αντισύλληψης. Μέγιστη καινοτομία! Μπροστά στον φυσικό έρωτα, οι γυναίκες μπορούσαν πλέον να απολαύσουν την ελευθερία που ήταν ανέκαθεν αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών. 

Οι ωφέλιμες συνέπειες αυτής της επανάστασης είναι προφανείς. Οι άλλες συνέπειες, όμως, πολύ λιγότερο. Αυτό που κέρδισαν οι γυναίκες είναι
οφθαλμοφανές. Απεναντίας, το τίμημα προς καταβολή είναι πολύ δύσκολα υπολογίσιμο. Είναι ωστόσο ευδιάκριτο στην αστάθεια των ζευγαριών, τη διάρρηξη των οικογενειών, την κατάρρευση της ανατροφής, σε μια ορισμένη γυναικεία επιθετικότητα, στα σοβαρά προβλήματα διαβίωσης και τις αποστερήσεις που αισθάνονται πολλές νεαρές κοπέλες και γυναίκες, παρά έναν κατά παραγγελία οπτιμισμό. 

Φαινομενικά, η εποχή είναι ευνοϊκή για τις γυναίκες. Είναι αλήθεια ότι στον τομέα του δικαίου ποτέ δεν έχαιραν εκτενέστερων δικαιωμάτων. Όμως, αυτά τα δικαιώματα δεν αφορούν παρά μία μόνο πτυχή της ύπαρξης, εις βάρος μίας άλλης που θυσιάζεται. Τα δικαιώματα αυτά είναι η αντανάκλαση της υλιστικής και ατομικιστικής φιλοσοφίας που τα ενέπνευσε. Μιας φιλοσοφίας που αγνοεί και καταδικάζει τις θεμελιώδεις ανάγκες ενός άλλου επιπέδου. Έτσι, η στενά ατομικιστική ηθική αποδεικνύεται ανεπαρκής μπροστά στα ζητήματα που τίθενται από τον ερχομό και το μέλλον των παιδιών, ή από αυτά της διαιώνισης της οικογενειακής ομάδας και του γένους. Όσο για τις υλιστικές ερμηνείες, δεν έχουν τίποτε να πουν πάνω στην ουσία της θηλυκότητας. Αυτή δεν είναι μόνο βιολογικού ή κοινωνικού επιπέδου. Και δεν μπορεί να περιορισθεί σε μια εξισωτική διεκδίκηση έναντι των ανδρών. 

Η καθαρά υλιστική λογική της ισονομίας θριάμβευσε τη μέρα που ο αμερικανικός στρατός έθεσε σε πειραματισμό για το γυναικείο του προσωπικό ένα περίεργο όργανο, που επέτρεπε στις στρατιωτίνες να ουρούν όρθιες, ακριβώς όπως και οι άνδρες. Πρόσθεση ενός ανδρικού πέους σε μία γυναικεία ανατομία, έτσι συνοψίζεται η φιλοδοξία και το αδιέξοδο του φεμινισμού. Ο ορίζοντάς του δεν είναι το θηλυκό αλλά το αρσενικό. Ο απώτερος σκοπός του είναι να κάνει τη γυναίκα μία αντιγραφή του αρσενικού, υιοθετώντας το αρσενικό στυλ και τις αρσενικές αξίες, άρα αρνούμενος τις αξίες της θηλυκότητας. 

Η θεμελιώδης πόλωση του αρσενικού και του θηλυκού 

“Άνθρωπος”, “άνθρωποι”, λέξεις ασαφείς και διφορούμενες. Πλουσιότερη, σ' αυτό το σημείο, η λατινική, όπως και η ελληνική, διακρίνει αυτό που αναφέρεται στο είδος (homo), από αυτό που υποδεικνύει τον ανδρισμό (vir). Κι αυτό δεν είναι επουσιώδες διότι οι λέξεις φέρουν ιδέες. Η θεμελιώδης πόλωση του αρσενικού και του θηλυκού δεν είναι μόνο η πρώτιστη πηγή της ζωής. Είναι παρούσα σε πολυάριθμες θρησκευτικές και κοινωνικές τελετουργίες στην Ευρώπη και αλλού. Είναι η πηγή του έρωτα και της ερωτικής έλξης, που εξιδανικεύτηκε από τον ιπποτισμό. Υποδηλώνει, επίσης, πνευματικές αξίες, όπως αυτές της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας, που εφαρμόζονται και σε άλλα επίπεδα της ύπαρξης. 

Ο δημιουργικός ρόλος του Έρωτα, και η διαφοροποίηση των φύλων τοποθετείται από την Θεογονία του Ησιόδου στις απαρχές του κόσμου. Ο ποιητής δεν δεν έκανε τίποτε άλλο απ' το να ξαναπάρει και να βάλει σε τάξη παραδόσεις κατά πολύ αρχαιότερες, αυτές που είχαν ήδη συλλέξει ο Όμηρος και τα κοσμογονικά ποιήματα που αποδίδονται στον Ορφέα, και που ανήκουν στην πιο πρώιμη αρχαιότητα. 

Χωρίς την απόλυτη διάκριση μεταξύ των φύλων δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει αγάπη. Αυτή η διάκριση είναι παρούσα σ' ολόκληρο το ζωικό κόσμο, στη φυσιολογία της αναπαραγωγής, στην εμφάνιση και τις συμπεριφορές. Καμιά σύγχυση δεν είναι δυνατή ανάμεσα στο φτέρωμα των αρσενικών πουλιών και σ' αυτό των θηλυκών. Τα πάντα διακρίνουν τον έλαφο από την έλαφο, η μυστηριώδης παρουσία της κερασφορίας, η αντιτιθέμενη μορφολογία, η μοναχική ή αγελαία κοινωνική συμπεριφορά, οι τελετουργίες της σεξουαλικότητας την εποχή του ρεκάσματος. Σε όλες αυτές τις “ζωώδεις διαφορές”, οι άνθρωποι προσθέτουν αυτές που υπάρχουν μόνο σ' αυτούς στο επίπεδο της πνευματικότητας, των αξιών, της ευαισθησίας, των συγκινήσεων ακόμα και της γλώσσας. Ακόμα κι αν δεν το ξέρουμε, οι λέξεις των μεν δεν έχουν το ίδιο νόημα για τις δε. 

Δυο αντιτιθέμενες και συμπληρωματικές αρχές 

Διαφορετικά και συμπληρωματικά είναι τα δυο φύλα, και κατά τον ουσιαστικότερο τρόπο. Συμπληρωματικά καθ' ότι διαφορετικά. Η εμφάνιση του ανδρός είναι τραχιά και επιθετική, αυτή της γυναίκας είναι χαριτωμένη, γλυκιά και χαμογελαστή. Ανέκαθεν, στην αιωνιότητα, το αρσενικό ήταν προγραμματισμένο να πολεμά και να δρα σε έναν εχθρικό εξωτερικό κόσμο. Ενώ η γυναίκα να αγαπά, να γοητεύει, να τεκνοποιεί, να μεταδίδει. Ο άντρας αντλεί ικανοποίηση από τις επιτυχίες του και απ' αυτό που έπραξε. Αρέσκεται να αντιμετωπίζει τους ομοίους του, ακόμα και μέσα στη συζήτηση. Εκείνη βρίσκει τη χαρά της στις ειρηνικές σχέσεις. Η φυσική επιθετικότητα των αρσενικών είναι γι' αυτήν εξίσου ξένη και οδυνηρή. Ο άνδρας είναι επιρρεπής στις αφηρημένες έννοιες και τις γενικές ιδέες. Εκείνη είναι ευαίσθητη στην πιο εσωτερική και προσωπική πτυχή των πραγμάτων. Μέσα στις σχέσεις τους αυτός έχει ανάγκη να αισθανθεί χρήσιμος, εκείνη έχει ανάγκη να αισθανθεί ότι την αγαπούν. Αυτός έχει ανάγκη να δώσει. Εκείνη έχει ανάγκη να δεχθεί. Απέναντι στον κίνδυνο και την αντιξοότητα ο άνδρας κλείνεται, ενώ η γυναίκα αφήνει ηθελημένα να μιλήσουν οι συγκινήσεις και τα δάκρυά της, όταν δεν πρόκειται για πονηριές. Αντιμέτωπη, κατά τη μακρά απουσία του Οδυσσέα, με την επιθυμία των μνηστήρων, η Πηνελόπη χρησιμοποιεί τεχνάσματα. Προσποιείται ακόμα κι ότι μπαίνει στο παιχνίδι αυτών που την ποθούν. Και ο Οδυσσεύς, τι κάνει; Δρα ως άνδρας, τάχιστα, κάτι που δεν αποκλείει ούτε την επιδεξιότητα, ούτε την κρυψίνοια. Κατά την επιστροφή του στην Ιθάκη, σφαγιάζει τους μνηστήρες και ανακτά έτσι τη θέση του στην κλίνη της Πηνελόπης. 

Χαραγμένη στη μορφολογία και την ψυχολογία, η διαφοροποίηση μεταξύ των δυο φύλων εκφράζεται με τον πιο ορατό τρόπο στα παιχνίδια του έρωτα και στη γονιμοποίηση. Το αρσενικό είναι η δραστήριος, διαχυτική αρχή. Η γυναίκα είναι η δεκτική αρχή. Η υπενθύμιση αυτού του γεγονότος δεν προϋποθέτει καμιά υποτίμηση, καμιά υπεροχή, ούτε κατωτερότητα, αλλά μια ουσιαστική συμπληρωματικότητα (1). Η δημιουργία, αυτή που εκδηλώνεται στην αγάπη και την τεκνοποιία, είναι η συνισταμένη δυο ανταγωνιστικών και βαθιά συνδεδεμένων μεταξύ τους αρχών. Η μία δεν μπορεί τίποτα χωρίς την άλλη. Η λειτουργία του αρσενικού είναι εκπεμπτική, ενώ του θηλυκού δεκτική, μετατρεπτική, μεταδοτική. Ακριβώς επειδή η γυναίκα είναι δεκτική, εκπληρώνει μέσα σε μια φαινομενική παθητικότητα, ανάλογη με αυτήν της τροφού γης, αυτήν τη θεμελιώδη δημιουργική δραστηριότητα που είναι η κυοφορία του παιδιού. Το προνόμιό της είναι να δέχεται και να δίνει με τα μέσα της γλυκύτητας και της υπομονής, κάτι που δεν αποκλείει ποτέ την ενέργεια. Η γυναίκα έχει με το μέρος της τη διάρκεια, που είναι και η εμμονή της. Με την απαλότητα και την υπομονή, επιφέρει στο παιδί αυτό που ο άντρας δεν θα μπορέσει ποτέ να δώσει. Πραότητα και υπομονή είναι τα μέσα της δικής της εξουσίας, και τα αναντικατάστατα χαρίσματα που παραχωρεί στην κοινωνική ζωή. 

Μέσα στη συχνά δικαιολογημένη, αλλά εσφαλμένα θεωρημένη, εξέγερσή του ο φεμινισμός κατέληξε να καταδικάσει τις θηλυκές αξίες: Δεκτικότητα, υπομονή ταυτίζονται με την υποταγή. Η υλιστική του φιλοσοφία δεν του έδειξε παρά μόνον τις εξωτερικές και επιφανειακές πτυχές της σχέσης ανάμεσα στα φύλα, αυτό που έχει σχέση με την κοινωνική και πολιτική ζωή. Δεδομένου ότι μέσα σ' αυτήν οι ανδρικές αρχές είναι αναγκαστικά κυρίαρχες, οι φεμινίστριες συμπέραναν ότι οι γυναίκες θα έπρεπε να τις υιοθετήσουν και άρα να εγκαταλείψουν τις δικές τους αξίες. Εξαιτίας αυτού, οι ανδρικές αξίες υπερτιμήθηκαν και ταυτοχρόνως ενοχοποιήθηκαν ως συνώνυμα καταπίεσης. 

Αυτή είναι η πηγή του προβλήματος, του οποίου τα πρώτα θύματα είναι οι γυναίκες. Έγκλειστες στο σύστημά τους οι φεμινίστριες ήταν απρόσβλητες στην ουσία της θηλυκότητας και την αρμονία της ζωής. Δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι, εάν το ένα ή το άλλο φύλο εγκαταλείψει την αρχή του, η αρμονία διαρρηγνύεται. Έτσι παρατηρήθηκε ότι γυναίκες, απορροφημένες κατά το ανδρικό πρότυπο από μια έντονη επαγγελματική ή κοινωνική δραστηριότητα, είναι συχνότατα στείρες. 

Η κυρά και ο ιππότης 

Πριν τις μεγάλες ευρωπαϊκές καταστροφές του 20ου αιώνος, η αρρενωπότητα συνδεόταν με την πολεμική λειτουργία, ενώ η θηλυκότητα με την αγάπη. Γι' αυτό, στη Δύση, ο Άρης και η Αφροδίτη υπήρξαν ανέκαθεν δυο ανταγωνιστικές και συμπληρωματικές μορφές του αρσενικού και του θηλυκού, χωρίς να συνοψίζουν, ωστόσο, όλη την περιπλοκή αυτής της σχέσης. 

Η αμοιβαία και συγκρουσιακή έλξη της Αφροδίτης και του Άρεως ποτέ δεν εξυμνήθηκε με περισσότερη δύναμη και λεπτότητα απ' ότι στη, γεμάτη απαλότητα και πάθος, μεσαιωνική fine amour . Ο ιπποτικός έρωτας αποκαλύπτει τους όρους μιας ολοκληρωτικής αγάπης και μιας διαρκούς αρμονίας. Ο φανταστικός του κόσμος μάς είναι προσιτός μέσα απ' τα γαλλικά του 12ου αιώνος, γλώσσα του Περσεβάλ του Ουαλού και του Λανσελότου της Λίμνης. Διαβάζουμε λοιπόν εκεί ότι “η καρδιά ενός ιππότη που αγαπά με τέλεια αγάπη δεν μπορεί να τείνει παρά μόνο προς ένα σκοπό, που είναι να υπερβεί όλους τους άλλους”. Τίποτα δεν είναι λιγότερο ακαθόριστο απ' αυτό το πρόγραμμα, του οποίου ο Λανσελότος θα γίνει ο πρωταθλητής. Στο ομώνυμο μυθιστόρημα, η αγάπη για την κυρά δεν τον αποστρέφει απ' το να είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Αντιθέτως, τον ωθεί να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό στο αποκλειστικά δικό του πεδίο, αυτό των μαχών και της αναζήτησης της τιμής. 

Επί τη ευκαιρία της επικίνδυνης και ιπποτικής γιορτής των τουρνουά, προσφέρονταν με τον λαμπρότερο τρόπο το θέαμα του δεσμού μεταξύ του πολέμου και του έρωτα. Ο ιπποτικός ερωτισμός έβρισκε την αφορμή να διαχυθεί ελεύθερα, μπροστά στα μάτια όλων και προς περιφρόνηση όλων των κοινωνικών συμβάσεων. Μια απ' τις ωραιότερες ιπποτικές διηγήσεις δείχνει έναν ιππότη να εισχωρεί στην παλαίστρα ενδεδυμένος μόνο με το χιτώνιο της αγαπημένης του κυράς. Μετά τη μάχη, ως ανταμοιβή και ορατό δείγμα της αγάπης της, η ντάμα ενδύεται το αιματοβαμμένο χιτώνιο του ήρωά της, φέροντάς το ως το πιο πλουσιοπάροχο τρόπαιο. 

Μέσα από το άσμα των τροβαδούρων, ανδρών και γυναικών, μέσα απ' την πένα του Κρετιέν ντε Τρουά και των συνεχιστών του, αφού διέσχισε τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, το ευρωπαϊκό πνεύμα ξαναβρίσκει στον 12ο αιώνα τα μυστικά και τη λεπτότητα του έρωτα που γνώριζαν ο Όμηρος και ο Οβίδιος, φθάνοντας μάλιστα ως το σημείο να τα μετουσιώσει όπως ποτέ άλλοτε. Το αρσενικό και το θηλυκό είναι δύο πολωμένοι κόσμοι, που έλκονται ακατανίκητα, αντιπαρατίθενται και ενώνονται σε ένα είδος πολέμου που προμηνύει την έκσταση. Κύρος και κατορθώματα είναι το ίδιον του ιππότη, το αρρενωπό αρχέτυπο. Προσφορά και γοητεία το ίδιον της κυράς. 

Σημειώσεις: 

(1) “Το αρσενικό μπορεί να χαρακτηριστεί απ' το ότι έχει καθ' εαυτή την αρχή του, το καθαρό θηλυκό απ' το ότι έχει μέσα στον άλλο την αρχή του” γράφει ο Julius Evola στη Μεταφυσική του Φύλου (1948). Αυτή η ιδέα εμπνέεται από τις θέσεις του Ελβετού φιλοσόφου Jacob Bachofen (1788-1877). Αυτός ήταν που θεωρητικοποίησε μία θεμελιώδη αντίθεση μεταξύ ενός αρχετύπου, που ονομάζει ουρανο-ηλιακο-αρρενωπό και ενός αρχετύπου τελλουρικου-σεληνιακου-θηλυκού. Όμως δεν βλέπουμε ως προς τι το “καθαρό θηλυκό” δεν θα είχε μέσα του την ίδια του την αρχή. 

Από το κεφάλαιο “Θηλυκή βασιλεία και ιπποτικός έρως”, 

του βιβλίου του Dominique Venner: 

Ιστορία και παράδοση των Ευρωπαίων - 30.000 χρόνια ταυτότητας, 

Éditions du Rocher, 2004, Paris 

Μετάφραση: Βασίλειος Φράγκος 

ΠΗΓΗ