Ο Σαμαφάρ και τα παιδιά

Ο Αντώνης Σαμαράς με τα παιδιά του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος.

του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Οι φωτογραφίες με παιδιά, ήταν πάντοτε πρώτη προτεραιότητα των πολιτικών. Όχι μόνο των Ελλήνων αλλά όλων των πολιτικών σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Γιατί; Γιατί η πολιτική και δη οι δημόσιες σχέσεις, φωτογραφίσεις και κινήσεις των πολιτικών είναι κατά κύριο λόγο θεατρικές πράξεις. Έχουν ως σκοπό να προσπεράσουν τον εγκέφαλο του δέκτη-πολίτη και να απευθυνθούν κατευθείαν στο συναίσθημα. Το συναίσθημα είναι κάτι πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο από ότι η λογική. Και τα παιδιά, τα μικρά ανυπεράσπιστα αυτά πλάσματα, έχουν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στο συναίσθημα από οτιδήποτε άλλο, καθώς απευθύνονται στο ένστικτο του γονέα, επί της ουσίας δηλαδή στο ίδιο το ένστικτο συλλογικής επιβίωσης. Άρα η αξία τους στην πολιτική προπαγάνδα είναι τεράστια. 

Ο Αντώνης Σαμαράς με την οικογένεια του Γιάννη Αντετονκούμπο.

Και φυσικά οι Έλληνες πολιτικοί το γνωρίζουν αυτό. Και πολλές φορές χρησιμοποιούν τα παιδιά, για να περάσουν τα δικά τους μηνύματα. Όχι μόνον οι πολιτικοί, αλλά και όσοι ασχολούνται με την πολιτική. Το είδαμε πρόσφατα σε ένα «φιλμ μικρού μήκους» με τίτλο «Τζαφάρ» που έκανε θραύση στο Διαδίκτυο. «Αντιρατσιστικό» βεβαίως, γι’ αυτό και διαφημίστηκε αρκούντως. Σε αυτό, οι «ρατσιστές γονείς» που δεν θέλουν να κάτσουν δίπλα σε έναν Ασιάτη (Πακιστανό ή Αφγανό δεν γνωρίζω) μένουν εμβρόντητοι όταν μαθαίνουν ότι αυτός είναι ο δότης του μυελού των οστών, που έσωσε το παιδί τους. Και η ντροπή που σχηματίζεται στο πρόσωπο των ηθοποιών, θέλει με κάθε τρόπο να μεταφερθεί στο πρόσωπο του «ρατσιστικού» υποκείμενου, δηλαδή ολόκληρου του ελληνικού λαού. Πρόκειται για ένα κλασσικό παράδειγμα προπαγάνδας του χειρότερου είδους. Που αψηφά κάθε ίχνος λογικής σκέψης και απευθύνεται απευθείας στο θυμικό. 

Οι κινήσεις αυτοπροστασίας των γονιών και προστασίας του παιδιού τους, είναι το λογικό και θεμιτό. Αυτό λένε τα νούμερα και οι αριθμοί. Οι λαθρομετανάστες και οι αρρώστιες που έχουν μεταφέρει στην χώρα μας, είναι τα σκληρά facts που λένε και οι Αμερικάνοι. Θέλετε να μιλήσουμε για φυματίωση; Θέλετε να μιλήσουμε για ελονοσία; Θέλετε να πάμε πιο πέρα στο HIV και σε διάφορες άλλες σεξουαλικώς και μη μεταδιδόμενες ασθένειες; Η πηγή του προβλήματος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία είναι οι λαθρομετανάστες. Αρρώστιες εξαφανισμένες από την χώρα μας και την Ευρώπη για δεκαετίες εάν όχι εκατονταετία επανακάμπτουν και απειλούν. Στους χώρους εστίασης οι συνθήκες υγιεινής καταστρατηγούνται λόγω της χρήσης «μαύρου» προσωπικού.

Αλλά εάν ο Έλληνας κάνει κάτι τόσο ρατσιστικό - όπως δείχνει η ταινία - όπως το να αφήσει ένα κάθισμα κενό ανάμεσα στον Ασιάτη και το παιδί του, θα πρέπει να νοιώθει ντροπή. Κλασσικό παράδειγμα προπαγάνδας. Κατά πάσα πιθανότητα επιτυχημένης, διότι ακριβώς, χρησιμοποιώντας ένα παιδί, ξεπερνά το λογικό και απευθύνεται στο συναίσθημα, προκειμένου να φορτίσει με ενοχές τον μέσο Έλληνα.

Και εάν η «αντιρατσιστική προπαγάνδα» είναι θεμιτή όχι μόνον για τους αφοσιωμένους αριστερούς, αλλά για οιονδήποτε θέλει να κάνει καριέρα στον χώρο του θεάματος και της show biz, λόγω πολιτικής ορθότητας, αποκτά άλλες διαστάσεις όταν γίνεται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό μίας χώρας. Έναν μάλιστα πρωθυπουργό ο οποίος εξελέγη με την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης ως μία από τις προτεραιότητές του. Γιατί αυτό που έκανε ο Αντώνης Σαμαράς, ήταν απείρως πιο «προπαγανδιστικό» από την αντιρατσιστική ταινία μικρού μήκους.

Αναφέρομαι φυσικά στην επίσκεψη που δέχτηκε από τα παιδιά του Χατζηκυριάκειου ιδρύματος. Και στο photo-operation που ακολούθησε με την μικρή μαυρούλα, η οποία συγκίνησε τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έσκυψε μπροστά της και την κοίταζε στα μάτια, κατανοώντας προφανώς τον πόνο της, πριν της δώσει το δώρο της, όπως έκανε και στα υπόλοιπα παιδιά που βρίσκονταν εκεί. Οι τίτλοι που κάλυψαν το φωτορεπορτάζ χαρακτηριστικοί: «Ο Σαμαράς έσκυψε μπροστά της», «Η μικρούλα που συγκίνησε τον Σαμαρά» και τα λοιπά. Ενώ τα καρέ των φωτογραφιών έρχονταν για να δημιουργήσουν το κατάλληλο χριστουγεννιάτικο «αντιρατσιστικό» κλίμα.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος. Είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Και οι κινήσεις του δεν είναι τυχαίες. Δεν μπορεί κανείς να τις αποδώσει σε ένα «συναίσθημα» στοργής για ένα κορίτσι που όντως έχει δυσκολίες στην ζωή του. Ο Αντώνης Σαμαράς θα μπορούσε να επιλέξει να βγάλει αυτές τις φωτογραφίες με τα παιδιά πολυτέκνων. Αλλά αυτό δεν θα ήταν ιδιαίτερα καλό γι’ αυτόν αν σκεφτεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι Έλληνες πολύτεκνοι από το ελληνικό κράτος. Θα μπορούσε να βγάλει φωτογραφίες με ορφανά Ελληνόπουλα. Δεν το έκανε όμως. Έβγαλε φωτογραφίες με μια μικρή αφρικανικής καταγωγής που βρίσκεται υπό την επιμέλεια ενός ιδρύματος στην χώρα μας. Πρόκειται για μία επανάληψη της υπόθεσης Αντετονκούμπο. Τον οποίο δέχτηκε και συνεχάρη η Ελληνική Πολιτεία, ενώ δεν έκανε το ίδιο με Έλληνες νέους επιστήμονες.

Ο λόγος είναι απλός. Η Νέα Δημοκρατία, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά έχει ταχθεί υπέρ της δημιουργίας ή τουλάχιστον έχει αποδεχθεί την δημιουργία ενός πολυφυλετικού ελληνικού κράτους. Το εάν αυτό θα είναι πολυπολιτισμικό ή εάν ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται στην «made in USΑ» γραμμή ενός πολυφυλετικού και ταυτόχρονα μονοπολιτισμικού κράτους, είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί.

Η ουσία όμως είναι ότι αυτές του οι κινήσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά πράξεις πολιτικής προπαγάνδας, που για να έχουν ευρύτερη επίδραση χρησιμοποιούν τα παιδιά. Όπως ακριβώς χρησιμοποιήθηκε ο Αντετονκούμπο, έτσι χρησιμοποιήθηκε και αυτό το κοριτσάκι, προκειμένου να εντυπωθεί στην συνείδηση των Ελλήνων το ποίος είναι ο νέος ορισμός του Έλληνα. Και πολύ περισσότερο του «Έλληνα» με πρόσβαση στον πρωθυπουργό. Θα πρέπει να φανεί κανείς απάνθρωπος και μίζερος για να ορθώσει αντιρρήσεις στην συγκεκριμένη αντιμετώπιση ενός νεαρού κοριτσιού, μόνο και μόνο επειδή είναι αφρικανικής καταγωγής. Και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται οι προπαγανδιστές του «αντιρατσισμού» και του «πολυφυλετισμού» για να προωθήσουν την ιδεολογία τους.

Καθόλου τυχαία λοιπόν αυτή η πράξη του Αντώνη Σαμαρά. Αλλά κομμάτι μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Φτηνό προπαγανδιστικό τρυκ θα έλεγε κανείς. Πετυχημένο όμως καθώς είναι «σιγουράκι» εδώ και δεκάδες χρόνια.

Θα μπορούσε κανείς να κάτσει να εξηγήσει, με τον ίδιο τρόπο που έκανε για την «δημόσια υγεία» και το «αντιρατσιστικό φιλμ» το γιατί η δυστυχία των παιδιών από την Αφρική όχι μόνον δεν οφείλεται στους Έλληνες, αλλά και γιατί ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να φροντίσει υπέρ της υγείας και της ευζωίας των παιδιών της Αφρικής στο σύνολο τους. Να εξηγήσει το πώς η τριμπαλιστική κουλτούρα των Αφρικανών προσδίδει πολύ μικρότερη αξία στα ίδια τα παιδιά τους και το πώς αυτά ευκόλως εγκαταλείπονται σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από ότι στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Δεν έχει όμως ιδιαίτερο νόημα. Γιατί όπως είπαμε η πολιτική είναι θέατρο που στοχεύει στο θυμικό και όχι στην λογική. 

ΠΗΓΗ