Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου                       

Θα αρχίσω  αυτή την σύντομη ανάλυση με μία απλή ερώτηση: Έχετε ποτέ ακούσει ένα πολίτευμα που να έχει Ναό; Μέχρι σήμερα γνώριζα ότι ναούς έχουν μόνο τα διάφορα θρησκευτικά δόγματα. Άρα νομίζω ότι είναι λογικό να συμπεράνω, ότι όσοι αποκαλούν έτσι το κοινοβούλιο, ασφαλώς αναφέρονται σε κάποια άγνωστη (στους πολλούς) θρησκεία, της οποίας το τελετουργικό τελείται εντός του κοινοβουλίου. Ναι λοιπόν, το ομολογούν: Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μία θρησκεία. Δεν ξέρω βέβαια αν ανήκει στις «παραθρησκευτικές οργανώσεις», πάντως έχουν απόλυτο δίκιο! Πρόκειται για ένα θρησκευτικό δόγμα, και ακριβώς την βαθύτερη φύση αυτού του δόγματος θα αναλύσουμε  τώρα.

Η αντιπαραδοσιακή επίθεση στον δυτικό κόσμο άρχισε γύρω στο 1600, με την εμφάνιση του προτεσταντισμού, και αργότερα με τις αστικές επαναστάσεις (Γαλλική κ.λπ.),οι οποίες θα καθιερώσουν το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα. Και τα δύο αυτά φαινόμενα, ο προτεσταντισμός στην θρησκεία και ο αστικός καπιταλισμός στην οικονομία, αποτελούν τις δύο εκφάνσεις του ίδιου ρεύματος,  δηλαδή του εβραϊκού γνωστικισμού. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του ρεύματος και της συνακόλουθης εποχής (δηλαδή της νεωτερικότητας), είναι ο ανθρωποκεντρισμός, η πόλωση στον ορθολογισμό, η πίστη στον προοδευτισμό και τον  επιστημονισμό και γενικά σε όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούσαν να οδηγήσουν στην απομάγευση του κόσμου· στη διάρρηξη, δηλαδή, της σχέσης του ανθρώπου με το Θείο και τη συνακόλουθη καλλιέργεια της εντύπωσης πως η μόνη αλήθεια είναι αυτή που προέρχεται από την ανθρώπινη νόηση. Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο στην ανάλυσή μας: ο γνωστικισμός είχε θέσει ως πρωταρχικό στόχο του την εξάλειψη της «αντικειμενικής αλήθειας», δηλαδή της αλήθειας που υπερβαίνει την ατομική υποκειμενικότητα και προέρχεται από τα Άνω. Για να επιτύχει λοιπόν σε αυτό τον σκοπό του, στο κοινωνικό -πολιτικό επίπεδο, το πρώτο που έπρεπε να κάνει είναι να υποκειμενοποίησει το ΗΘΟΣ. Κάτι τέτοιο μπορούσε να γίνει μόνον με την αποκοπή της κοσμικής εξουσίας από την  υπερβατική της θεμελίωση (ο Βασιλέας ως εκπρόσωπος του θεού στην γη) και κατά δεύτερο, με την δημιουργία των κομμάτων, καθένα από τα οποία θα εκπροσωπούσε ένα διαφορετικό ΗΘΟΣ (η υποκειμενοποίηση του ήθους). Ενώ λοιπόν όλες οι παραδοσιακές κοινωνίες ήταν θεμελιωμένες στην εκ των ΑΝΩ ΑΡΧΗ, ο γνωστικισμός κατάφερε να τις θεμελιώσει στην εκ των ΚΑΤΩ ΑΡΧΗ.

 

Όπως καταλαβαίνετε αυτό επέφερε μία συνταρακτική αλλαγή, μία μεταστοιχείωση σε όλες τις Δυτικές κοινωνίες, οι οποίες πλέον ομοιάζουν με οργανισμούς σε προχωρημένη σήψη:  Άνθρωποι του ιδίου φίλου τελούν γάμο, παιδιά μπορούν να ανατραφούν από δύο άνδρες, η σεξουαλική ακολασία έγινε τρόπος ζωής, το χρήμα ο καθοριστικός παράγοντας των πάντων, και...στο Λονδίνο κατακρεουργούνται  με μπαλτάδες κρεοπωλείου άνθρωποι μέσα στη μέση του δρόμου. Τέτοιες σκηνές στην Ευρώπη υπήρξαν μόνον όταν το Πάσχα του 451 οι ορδές του Αττίλα εισέβαλαν στην πόλη Μετς (Metz) της βορειοδυτικής Γαλλίας. Την εποχή εκείνη, αποκαλούσαν τον Αττίλα με μία φράση που νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα στους σημερινούς πολιτικούς της Ευρώπης: flagellum Dei (= Η μάστιγα του θεού). Νομίζω ότι, αν και σύντομη αυτή η ανάλυση μας, τεκμηρίωσε με επάρκεια το γεγονός ότι ο «Ναός του κοινοβουλίου» είναι ο Ναός της θρησκείας του γνωστικισμού.

ΠΗΓΗ