Μάλιστα. Ο Νταλάρας αυτή τη φορά δεν άρχισε τις συναυλίες για την Κύπρο. Οι καιροι προφανώς έχουν αλλάξει. Τοποθετήθηκε, όμως, με σχετική δήλωση του. Για την κακιά Ευρώπη, που δεν καταπιέζει μόνο την μαρτυρική Μεγαλόνησο και την Ελλάδα, αλλά γενικότερα το Νότο. Και με τη σχετική οικονομικοπολιτική ανάλυση μάλιστα. Για τα 60 δις του φυσικού αερίου της Κύπρου, τις καλές σχέσεις της με τις αραβικές χώρες και το Ισραήλ, αλλά και τη Ρωσία. Και καταλήγοντας αναρωτιέται: "ειναι, όμως, άραγε αυτή η ανθρωποκεντρική Ευρώπη, που ονειρευτήκαμε";
Σημεία των καιρών. Αντί να κάνει δήλωση για την Κύπρο, η Άννα Νταλάρα, έκανε ο σύζυγος της. Αντί να μιλήσει η πολιτικός της οικογένειας, μίλησε ο καλλιτέχνης. Που στην έβδομη δεκαετία της ζωής του διαπίστωσε ότι εξαπατήθηκε λες και ήταν μικρό παιδί. Άλλη Ευρώπη, είχε ερωτευτεί κι άλλη Ευρώπη προέκυψε στην πορεία. Έτσι είναι, όμως, οι καλλιτέχνες. Είναι συναισθηματικοί και ευκολόπιστοι.
Όπως, λοιπόν, διαμαρτύρονται στο Καραϊσκάκης, "αλλιώς ονειρευόμαστε εμείς τον Ολυμπιακό" έτσι κι ο Γιώργος Νταλάρας. Αλλιώς είχε ονειρευτεί τη Μέρκελ κι αλλιώς του προέκυψε στην πορεία. Για αυτό κι αισθάνθηκε την ανάγκη να τοποθετηθεί δημόσια. Σε αντίθεση με όλους τους άλλους συναδέλφους του.
Πράγματι. Η σιωπή του πνευματικού κόσμου απέναντι στο δράμα της Κύπρου, απέναντι σ' αυτόν τον Αττίλα Νο3 είναι εκκωφαντική. Που είναι ο Τόλης Βοσκόπουλος, που επίσης έχει σύζυγο πολιτικό; Που είναι ο Πασχάλης, σύζυγος της πολιτευτού Αλίκης; Που είναι ο Αγάθωνας, που οσονούπω θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στη Γιουροβίζιον; Που είναι ο Ματθαίους Γιαννούλης με τον Λευτέρη Βαζαίο; Που είναι οι αδερφοί Κατσάμπα; Αλλά και η νεότερη γενιά των καλλιτεχνών. Ο Τόνι Σφήνος με την περούκα και το μαύρο γυαλί, που έχει ξετρελάνει τη νεολαία;
Για αυτό ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας, μοναδικός και ανεπανάληπτος. Ο μόνος που έχει εθνικές ευαισθησίες. Και δεν τις κρατάει μάλιστα για τον εαυτό του. Έχει το σθένος και το θάρρος να τις εκφράσει δημόσια. Να ορθώνει το ανάστημα του απέναντι στη Μέρκελ. Χωρίς να υπολογίζει αν θα δώσει εντολή για μποϊκοτάζ στους δίσκους του η Γερμανία. Να ενώνει τη φωνή του, μαζί με τον Γιάννη Πρετεντέρη που αποκαλεί τον Σόιμπλε "Χίλτερ με καροτσάκι".
Ο Γιώργος Νταλάρας, βέβαια, σαν άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης είναι σεμνός και ευγενής. Δεν μετέρχεται τέτοιων ακροτήτων του λόγου. Είναι προσεκτικός και πάνω από όλα ανιδιοτελής. "Εγώ με τις ιδέες μου" όπως έλεγε ο Νικόλας Άσημος. Κι εδώ που τα λέμε, άλλωστε, δεν κοστίζει και πολλά τη σήμερον ημέραν το πατριωτικό καθήκον.
Ούτε κόπο θέλει, ούτε ιδρώτα, ούτε θυσίες, ούτε χρόνο. Φτιάχνεις μια δήλωση, την ανεβάζεις στο προσωπικό σου μπλογκ κι αυτό ήταν όλο. Τόσο απλά και τόσο εύκολα. όπως η νοικοκυρά πατάει το κουμπί στο πλυντήριο, βάζει τη μπουγάδα και τα ρούχα ξαναγίνονται λευκά. Έτσι ακριβώς και με μια δήλωση, ξεπλένονται τα πάντα.
Ποιος ασχολείται με τη στάση ζωής του καθενός; Κάτι τσογλάνια σαν τον Τζίμη Πανούση, που τα ξ΄ρουν όλα και δεν χρωστάνε να πούνε καλή κουβέντα. Ποιος είναι, όμως, πιο υπερβολικός; Ο Πανούσης με τις εύκολες εξυπνάδες του, ή ο Νταλάρας με τον εύκολο πατριωτισμό του; Με τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, εύκολο είναι να τα βάζεις. Το κάνει, άλλωστε, καλύτερα από όλους ο Γιώργος ο Τράγκας.
Ο Νταλάρας είναι εκ του περισσού. Το δύσκολο είναι να είσαι απέναντι στους Έλληνες Μερκελίστες, για να χρησιμοποιούμε τον σχετικό όρο που είναι του συρμού. Κι όχι τώρα, αλλά σε όλη τη διαδρομή σου. Αν θέλεις να πλασάρεσαι σαν κάτι το διαφορετικό. Η εξουσία, όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα και πρόσωπο έχει και ονοματεπώνυμο. Για όποιον θέλει να είναι απέναντι της.
Ποια είναι η αντίσταση του Γιώργου Νταλάρα; Η συμμετοχή του στα φεστιβάλ της ΚΝΕ και σε συναυλίες υπέρ των απεργών τη δεκαετία του '70; Κι από εκεί και πέρα τι; Ο Λαμπράκης, ο Ψυχάρης, ο Κόκκαλης, ο Πάγκαλος κι ο Βαρδινογιάννης και σύζυγος υπουργού; Και μια δήλωση για την Κύπρο αρκεί για να ρεφάρουμε και να βγούμε κι από πάνω;
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου