Εάν πιστέψουμε τη ρωσική εφημερίδα «Kommersant», την πιο έγκυρη ίσως στα επιχειρηματικά θέματα εφημερίδα στη Ρωσία, στο φύλο της 21ης Μαρτίου, η κυπριακή πρόταση προς τη χώρα του Βλαντιμίρ Πούτιν συμπεριλάμβανε τα ακόλουθα:
Η ίδια εφημερίδα αποκάλεσε «ασαφείς» τις κυπριακές προτάσεις για να συζητηθούν σοβαρά. Ήρθε και ο πρωθυπουργός Μέντβεντεβ να ανακαλύψει ξαφνικά, ότι η πραγματική τιμή των κυπριακών κοιτασμάτων δεν είναι σαφής και να υπομνήσει ότι πρόβλημα αποτελούν και οι διεκδικήσεις της Τουρκίας! Θα επανέλθουμε για την ειδική σημασία των δηλώσεων για την Ελλάδα λίγο αργότερα…
Αντί για βοήθεια, σύμφωνα με το ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο RIA Novosti, βγήκε ο οικονομικός σύμβουλος του Πούτιν, Σεργκέι Γκλάζιεβ και έβαλε στο τραπέζι αυτό που δεν μπορεί αν γίνει για πολλούς λόγους: Ότι η Ρωσία θα βοηθούσε τη νήσο εάν εντασσόταν στην Ευρασιατική Ένωση, μαζί με τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, καθότι υπάρχουν εκεί οι μηχανισμοί χρηματοδότησης!
Καλώς ήρθατε Έλληνες στον θαυμαστό κόσμο της εξωτερικής πολιτικής, όχι όλοι, μόνο όσοι αποφάσισαν να ξυπνήσουν από τον λήθαργο και τις φαντασιώσεις περί «ξανθού γένους» που θα μας σώσει. Όλες οι μεγάλες χώρες συμπεριφέρονται με γνώμονα όσα κρίνουν ως συμφέροντά τους και τίποτε άλλο. Οι συναισθηματισμοί είναι για τους αφελείς και από αυτού φαίνεται ότι διαθέτουμε πολλούς και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Πως ακριβώς μας «άδειασαν» κανονικότατα οι Ρώσοι; Πολύ απλά. Από τη στιγμή που προηγείται η σημασία της σχέσης τους με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον εμπορικό τους εταίρο όπου πωλούν το 40% του φυσικού αερίου που εξάγουν, χρησιμοποίησαν την άρνηση να διευκολύνουν τη Λευκωσία ως αντάλλαγμα προς τις Βρυξέλλες! Οι Ρώσοι πούλησαν κυνικά στους Ευρωπαίους «εταίρους μας», την εικόνα του Μιχάλη Σαρρή να αποχωρεί με άδεια χέρια από τη Μόσχα, με την εικόνα του να μοιάζει με… «Μεγάλη Παρασκευή».
Εξάλλου, εάν η ΕΕ δεν στέρξει ώστε να ικανοποιήσει τις ρωσικές απαιτήσεις, να σεβαστεί τα ρωσικά συμφέροντα, πάντα θα είναι ανοιχτός ο δρόμος να επανέλθει η Μόσχα και να προσφέρει βοήθεια στη Λευκωσία. Και αυτό βέβαια δεν θα το έκανε από… αγάπη, αλλά πάλι στο πλαίσιο της πολιτικής της απέναντι στην ΕΕ. Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε; Μήπως απλά η Μόσχα σέβεται ακόμα τη… Συμφωνία της Γιάλτας και δεν ανακατεύεται περισσότερο από κάποιο σημείο με τη σφαίρα επιρροής του δυτικού κόσμου;
Με αυτά τα δεδομένα μήπως θα πρέπει να ασχοληθούν και να εξάγουν τα δικά τους συμπεράσματα και τα ελλαδικά πολιτικά κόμματα; Δηλαδή, για να καταλάβουμε. Πως ακριβώς σκοπεύουν να δελεάσουν τους Ρώσους όλοι αυτοί οι πολιτικοί ρήτορες με τους ελλαδικούς υδρογονάνθρακες, όταν οι κυπριακοί είναι κάμποσα χρόνια μπροστά στις διαδικασίες που οδηγούν στην εκμετάλλευση; Ποια θα ήταν λογικά η απάντηση του Μέντβεντεβ σε ανάλογη ερώτηση από την πλευρά της Αθήνας, δεδομένης της απάντησης που εισέπραξε ο Σαρρής στη Μόσχα;
Και δεύτερη «τροφή για σκέψη» στα… αηδόνια κάθε απόχρωσης της Βουλής (που τελευταία πολύφάλτσα τραγουδάνε με την εικόνα του Κοινοβουλίου να είναι τουλάχιστον γελοία), από το πιο… βαθύ κόκκινο, μέχρι το πιο μαύρο: Για ποιον λόγο να μη ρεζιλευτεί με τον ίδιο τρόπο όποιος επιχειρήσει να εμπλέξει τη Μόσχα; Γιατί να μην αποτελέσουμε κι εμείς ένα ωραίο αντάλλαγμα-δώρο για τη ρωσική διπλωματία προς την αντίστοιχη ευρωπαϊκή ή άλλη; Το ερώτημα απευθύνεται προς όλους, κυρίως βέβαια προς τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης, οι οποίοι τα λόγια τα έχουν πολύ εύκολα, εφόσον υπάρχει από κάτω το θετικά προδιατεθειμένο να ακούσει κοινό.
Αν είναι να τα δώσουμε όλα απέναντι στους όποιους Ρώσους για να μας σώσουνε, δε νομίζουμε ότι πιο αξιοπρεπής και λιγότερο επικίνδυνη από πλευράς ασφαλείας είναι η παραμονή εντός της ΕΕ που τουλάχιστον κάποια περιθώρια συμβιβασμών – λόγω διαμορφωμένης κουλτούρας – πάντα υπάρχουν; Όσοι ονειρεύονται… περίτεχνες διπλωματικές «ντρίμπλες», είναι απλά εκτός πραγματικότητας και το «μάρμαρο» θα το πληρώσει πάλι ο κοσμάκης.
Αντί να ασχοληθούν με την ανυποληψία στην οποία έχει περιπέσει ο Ελληνισμός, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, το πολιτικό σύστημα ασχολήθηκε με το πώς θα διορίσει τη εκλογική πελατεία και πως θα κάνει… κοινωνική πολιτική με δανεικά. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα. Και μυαλό δεν φαίνεται να βάζουμε. Αντιθέτως, βαδίζουμε στον δρόμο του διχασμού, όπως κάποτε μετά τη απελευθέρωση, με τα κόμματα που κεντρικό τους θέμα είχαν την προσκόλληση σε κάποια δύναμη της εποχής. Ήδη συμβαίνουν εδώ και θα δούμε και περισσότερα.
Και ένα τελευταίο. Σκεφτήκαμε ποτέ ότι στα μάτια των ισχυρών παικτών του τομέα των υδρογονανθράκων παγκοσμίως, το ότι η αβεβαιότητα για τη μελλοντική τιμή του φυσικού αερίου και του πετρελαίου στη διεθνή αγορά έπαιξε κάποιον ρόλο στην απόφαση των Ρώσων; Για να είμαστε και απόλυτα δίκαιοι, γιατί να μη σκέφτεται η ρωσική πλευρά πως αν δεν υπάρξει ένα στρατηγικό modus vivendi με την Ουάσιγκτον, τότε η όποια επένδυση θα μπορούσε να βρεθεί στον αέρα;
Γιατί να μην πλημμυρίσουν οι Αμερικανοί την αγορά με σχιστολιθικό αέριο αφού πλέον διαθέτουν την τεχνολογία, συμπιέζοντας τόσο τις τιμές, αναζητώντας να επαναλάβουν το κατόρθωμα με τη Σοβιετική Ένωση; Όταν έπεσε η τιμή του πετρελαίου στα 9-10 δολάρια το βαρέλι, η εξαρτώμενη από τις πωλήσεις υδρογονανθράκων σοβιετική οικονομία θα αντιμετωπίσει τεράστια προβλήματα. Αν και η κατάσταση δεν είναι τόσο αρνητική για τη Ρωσία σήμερα, θα αντιμετώπιζε πάλι πολύ σοβαρά προβλήματα.
Ενώ εμείς που πολλοί νομίζουν ότι γίναμε… σεϊχάτο, χωρίς να υπολογίζουν αντικειμενικούς παράγοντες όπως το κόστος εξόρυξης σε σχέση με την τιμή του αγαθού στις διεθνείς αγορές, θα έχουμε πέσει για μια ακόμη φορά θύματα στο βωμό της σύγκρουσης των υπερδυνάμεων… Γι’ αυτό φωνάζουμε ότι οι κραυγές από όποιο άκρο και αν ακούγονται είναι απαράδεκτες και βλάπτουν τα εθνικά συμφέροντα. Και ταυτόχρονα περνούν διεθνώς την εικόνα ενός πολιτικού συστήματος του χαβαλέ… Μόνο με τις κατάλληλες συμμαχίες και τη βοήθεια των συγκυριών στις διεθνείς ισορροπίες θα καταστεί εφικτή η εκμετάλλευση του πλούτου, από τον οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσουμε μόνο εμείς. Οι… κορώνες είναι για τους αφελείς και τους ιδιοτελείς…
defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου