Ξεχάστε όλες τις άλλες ειδήσεις και συγκεντρωθείτε για λίγο στην είδηση της ημέρας από τη Θεσσαλονίκη: Ένα ζευγάρι συνταξιούχων, ζούσε στην οδό Φαιάκων στη Τούμπα.
Το ζευγάρι ευτύχησε να έχει ένα παιδί, αλλά ατύχησε...
να είναι το παιδί κινητικά ανάπηρο.
Ο συνταξιούχος πατέρας το έβγαζε με το αναπηρικό καροτσάκι, ο πατέρας το πήγαινε βόλτες, ο πατέρας το έτρεχε στους γιατρούς.
Ένα παιδί που έγινε άντρας, ανάπηρος, που περνά όλη του τη ζωή σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Και είχε μόνο τον πατέρα του να τον φροντίζει και τη μάνα του, που έπρεπε να φροντίζει και τους δυό.
Σήμερα το πρωί, δύο δολοφόνοι, ακολούθησαν τον άνθρωπο, που πιθανώς έκανε ανάληψη από τράπεζα, μπήκαν στην οικοδομή του, τον άρπαξαν, τον κακοποίησαν, τον φίμωσαν και τον παράτησαν στο ισόγειο της οικοδομής φιμωμένο.
Σκεφτείτε τι σκεφτόταν ο άνθρωπος, όσο τελείωνε η αναπνοή του.
Σκεφτείτε τι σκεφτόταν για το παιδί του που ήταν -ανήμπορο- στον 5ο όροφο.
Σκεφτείτε την τραγωδία του πατέρα, που σκέφτεται "τι θα απογίνει το παιδί μου";
Λίγο μετά, τα καθάρματα ανέβηκαν στον 5ο όροφο, έσπασαν την πόρτα, μπήκαν στο διαμέρισμα, έκλεψαν τα λίγα λεφτά που υπήρχαν και αποχώρησαν, αφήνοντας τη γυναίκα και το γιό έντρομους.
Στο μεταξύ, ο πατέρας πέθανε από ασφυξία στο ισόγειο.
Κι έτσι, έμεινε η γυναίκα χωρίς το στήριγμα της οικογένειας, χωρίς τη σύνταξή του και με το ανάπηρο παιδί.
Και τώρα σας ρωτάω: Αν ήσασταν αστυνομικός και συλλαμβάνεται τους δράστες, τι θα κάνατε;
"ομολογώ την αμαρτία μου: θα τους έκανα κομμάτια τη σπονδυλική στήλη, θα τους έβγαζα τα μάτια, θα τους παρατούσα και μετά θα έλεγα στην υπηρεσία μου, ότι μου ξέφυγαν".
πηγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου