Πρωὶ-πρωὶ μὲ τὴν τσίμπλα στὸ μάτι ἀνεβοκατεβαίνω στὴν Λεωφόρο Κηφισίας γιὰ νὰ διεκπεραιώσω καθημερινὲς δουλειές. Στὰ μανταλάκια ὅμως ἑνὸς περίπτερου κοντοστέκομαι καὶ τὸ ἀγουροξυπνημένο μάτι μου πέφτει στοὺς πηχυαίους τίτλους τῶν ἐφημερίδων ποὺ διαλαλοῦν στὴν παγωμένη Λεωφόρο ἕνα ἀκόμη ἐφιάλτη γιὰ τὸν καταβασανισμένο λαό. Κυνήγι σὲ αὐτοὺς ποὺ χρωστοῦν στὸ Κράτος.
Δὲν μπορῶ λόγω πρεσβυωπίας νὰ διαβάσω τὰ μικρὰ γράμματα , προσπερνάω καὶ συνεχίζω.
Τὸ μυαλό μου ὅμως κατακλύζεται ἀπὸ ἕνα λογισμὸ: μήπως δίχως νὰ τὸ θέλουν ἀποκαλύπτουν τὴν ἀλήθεια; Γιατί αὐτοὶ ποὺ πραγματικὰ χρωστοῦν στὸ κράτος εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὸ ἔχουνε συλήσει ἀδιάντροπα ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες καὶ μάλιστα μέσα ἀπὸ θέσεις εὐθύνης, τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὸ τοὺς ἐμπιστεύθηκε δημοκρατικὰ τὴν εὔρυθμη λειτουργία του. Καὶ φαίνεται ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νὰ πληρώσουν ἁμαρτίες. Καλοπροαίρετος ὁ λογισμός μου, ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα διαφορετικὴ. Γιατί ὄχι γὶ αὐτοὺς τώρα , ἀλλὰ γιὰ τὸν λαουτζίκο κτυπάει ἡ καμπάνα καὶ ἐκείνη τὴν στιγμὴ τῆς ἀπότομης προσγείωσης τῆς σκέψης μου ἡ καμπάνα τῆς ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ στὴν Λεωφόρο Κηφισίας μὲ προσκαλεῖ νὰ ἀνάψω τὸ κεράκι μου. Μὰ ποιὸ κεράκι; Λαμπάδα πόνου ἄναψε μπροστά μου! Ὅταν ἐκεῖ στὰ σκαλοπάτια τῆς Ἐκκλησίας ἕνα....
παλληκάρι ζοῦσε τὸ δράμα του. Στὸ ἕνα χέρι κρατοῦσε τὸ μικρὸ παιδί του καὶ στὸ ἄλλο χέρι μὲ τὸ κινητὸ κλαίγοντας ζητοῦσε βοήθεια ἀπὸ μᾶλλον φιλικό του πρόσωπο. Πάγωσα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἄκουγα δίχως νὰ τὸ θέλω, γιατί στὰ λόγια του "παιζόταν" ἡ ρημαγμένη καθημερινότητα τῆς πατρίδας ποὺ κτύπησε βάναυσα τὶς νέες οἰκογένειες.
"Μὲ ἔχουν ἀπολύσει ἐδῶ καὶ ἕξι μῆνες ἀπὸ τὴν δουλειά μου, ἡ γυναίκα μου ἀπολυμένη ἐδῶ καὶ ἕνα χρόνο ἀπὸ τὴν στενοχώρια τῆς ἀρρώστησε. Στὴν οἰκοδομὴ ποὺ δούλευα τοὺς ἔκρυβα ὅτι ἔχω δύο πτυχία καὶ ἕνα μεταπτυχιακό. Χρωστάω στὴ ἐφορία καὶ σὲ ἄλλους καὶ δὲν ἔχω χρήματα οὔτε γιὰ τὸ γάλα τῶν δύο μικρῶν παιδιῶν μου , ἀλλὰ καὶ αὐτὸ δὲν τὸ πιστεύουν τὰ ἁρπακτικὰ ποὺ ἐκβιάζουν νὰ κατάσχουν ὅτι ἔχουμε..." Αὐτὰ ἔλεγε γιατί μέσα στὰ ἀναφιλητὰ τοῦ παλληκαριοῦ δὲν μπόρεσα νὰ συγκρατήσω τίποτε ἄλλο.
Σὲ μικρὴ ἀπόσταση φάνταζαν τὰ μανταλάκια μὲ τὶς ἐφημερίδες "κυνήγι σὲ αὐτοὺς ποὺ χρωστοῦν στὸ Κράτος".
Κοντοστάθηκα καὶ τὸν ρώτησα ἂν ἔχει καμία ἐπείγουσα ἀνάγκη, ντράπηκε, ὅπως ντράπηκα καὶ ἐγὼ γιὰ τὴν ἀδιακρισία μου καὶ γιὰ τὸ χάλι στὸ ὁποῖο φέραμε τὸν ἀνθὸ τῆς νεολαίας μας. Μετά μου μίλησε ἀπότομα ἀλλὰ λεβέντικα. "Άσε μὲ ρὲ φίλε δουλειὰ θέλω καὶ ὄχι ἐλεημοσύνη μέχρι καὶ ὁ δῆθεν κολλητός μου γιὰ νὰ μὲ ξεφορτωθεῖ μου εὐχήθηκε καλὴ συνέχεια" καὶ ἔφυγε μὲ τὸν πόνο τοῦ πιὸ πέρα ἐνῶ τὸ μικρὸ δίπλα του ἔκλαιγε.
Μπῆκα μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ μάτι μου ἔπεσε κατευθείαν στὸ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ποὺ εἶναι στὸ ΙΕΡΟ ΒΗΜΑ… "ΧΡΙΣΤΕ μοῦ σῶσε τοὺς Ἄθλιους μικροὺς φίλους σου στὴν κατεχόμενη ἀπὸ ἀπόγνωση πατρίδα μας".
Συνέχισα τὸ περπάτημα μὲ σκυφτὸ τὸ κεφάλι καὶ βαριὲς σκέψεις. Αὐτὴ ὅμως ἡ λεβέντικη φράση τοῦ νέου μου κόλλησε στὸ μυαλὸ "θελω δουλειά και όχι ελεημοσύνη). Αὐτὴ εἶναι σήμερα ἡ κραυγὴ τῆς Ἑλλάδας ποὺ διαλαλεῖ: "ἀπαιτῶ μέλλον καὶ ἀξιοπρέπεια". Μὲ αὐτὸ ποὺ περήφανα φώναξε τὸ παλληκάρι ξεφτίλισε ὅλους τους οἰκονομολόγους τῶν μεγάλων σχολῶν ποὺ βάλθηκαν νὰ μᾶς σώσουν . Τώρα πλέον φαίνονται τὰ πράγματα πιὸ καθαρὰ διότι ἡ σειρὰ τῶν γεγονότων ἀποκαλύπτει τὴν Ἀλήθεια σὲ πολλὲς διαστάσεις. Δηλαδὴ φρόντισαν πρῶτα νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν ἐξαθλίωση καὶ στὴν πτώχεια καὶ μόλις ἄρχισε ἡ πείνα λόγω ἀνεργίας σὲ μεγάλο κομμάτι τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ σχεδιάζουν νομοθετικὰ πλαίσια γιὰ τὴν προσέλκυση νέων ἐπενδύσεων μὲ τὸ ἀνθρώπινο δόλωμα τῶν μισθῶν πείνας. Εἶναι ἄραγε αὐτοὶ κυβερνῆτες-πραγματικοὶ πατέρες γιὰ τὸν λαό τους; Ἡ ἀπάντηση ὅπως καὶ ἡ εὐθύνη εἶναι προσωπική του καθενὸς καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὸ πολιτικὸ δυναμικὸ εἶναι συλλογική. Αὐτὴ τὴν περίοδο πιστεύω ὅτι δὲν ἔχουμε τὴν πολυτέλεια οὔτε τῶν ἀναλύσεων, οὔτε τὴν εὐχέρεια ἐπιλογῆς μιγμάτων οἰκονομίας, τὴν στιγμὴ ποὺ ντελαπάραμε στὴν γλοιώδη λεωφόρο τῶν τοκογλυφικῶν ἀγορῶν γιατί ὁ ὁδηγὸς- κυβερνήτης τοῦ λεωφορείου τῆς πολιτικῆς ζωῆς μᾶς θέλησε κάποτε νὰ παίξει τὸ μέλλον μᾶς κορῶνα-γράμμα. Ἔτσι μερικοὶ καλοπληρωμένοι οἰκονομολόγοι μὲ τὶς συμβουλὲς τοὺς ἀποδείχθηκαν ΥΠΟΝΟ-μολόγοι γιὰ τὸ κοινὸ μέλλον ποὺ τὸ ἔριξαν στοὺς ὑπονόμους τῶν δόλιων σχεδιασμῶν τους.
Περπατοῦσα καὶ οἱ σκέψεις μου ἐπαναστατοῦσαν, σήκωνα τὸ βλέμμα μου ψηλὰ νὰ δῶ τὸ ἀττικὸ γαλάζιο γιὰ νὰ ἠρεμήσω καὶ ἔβλεπα τὶς δεκάδες χημικὲς οὐρὲς τῶν ἀεροπλάνων ποὺ θόλωναν τὴν διαύγεια τοῦ ὁρίζοντα καὶ ἀναφώνησα… ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ θέλουν νὰ μᾶς στὸ στερήσουν οἱ διεθνεῖς ἀλῆτες… γιατί ξέρουν ὅτι κάτω ἀπὸ αὐτὸν τὸν Ἀττικὸ οὐρανὸ γεννήθηκε τὸ δῶρο τῆς Δημοκρατίας. Καὶ αὐτοὶ φαίνεται ὅτι δὲν θέλουν αὐτὴ τὴν Δημοκρατία , ἀλλὰ τὴν δικιά τους, τὴν φαυλοκρατία.
Μὲ τὸ ἔτσι καὶ τὸ ἀλλιῶς, ἔφθασα σὲ ὑπηρεσία γιὰ νὰ ξοφλήσω λογαριασμὸ τηλεφώνου. Ὁ χῶρος κυριλὲ καὶ ὁ ὑπάλληλος στὸ ταμεῖο σχεδὸν εὐγενικός. Ὅταν τὸν πλήρωσα μὲ χαιρέτισε μὲ τὴν φράση "καλὴ συνέχεια". " Ὄχι παλληκάρι, μὴ μοῦ λὲς καλὴ συνέχεια", τοῦ εἶπα. "Ξέρεις τί μου εὔχεσαι μὲ αὐτὴ τὴν εὐγενικὴ φράση κλισέ, δίχως νὰ τὸ γνωρίζεις; Νὰ συνεχίσω μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ρυθμὸ καὶ συνήθεια νὰ βασανίζομαι μέσα στὴν σειρὰ τῶν βασάνων ποὺ μᾶς ἔβαλαν δίχως νὰ τὸ θέλουμε ἐμεῖς. Σὲ ἄλλη ἐποχὴ μποροῦσες νὰ τὸ πεῖς, τώρα ὅμως ὄχι . Πρὶν ἀπὸ λίγο συνάντησα ἕνα παλληκάρι συνομήλικό σου ποὺ δὲν εἶναι τυχερὸ σὰν ἐσένα, ποὺ ἔχεις μία δουλίτσα τέλος πάντων, αὐτὸς ὁ δυστυχὴς νέος οἰκογενειάρχης παραμιλοῦσε ἀπὸ τὰ βάσανά του. Σὲ αὐτὸν τὸν ἄνεργο ἄραγε θὰ τοῦ ἔλεγες καλὴ συνέχεια; Πιστεύω πὼς ὄχι".
Ὁ ὑπάλληλος ποὺ μὲ ἄκουγε συμφώνησε καλοκάγαθα μὲ αὐτὰ ποὺ τοῦ εἶπα. Ἄλλωστε ἡ ἀνεργία ἔδωσε ἤδη παρὼν σὲ κάθε οἰκογένεια καὶ κανεὶς δὲν ξέρει πλέον τί γίνεται. "Καὶ τότε τί θὰ λέμε;"μοῦ εἶπε.
Δὲν τὸ πολυσκέφθηκα, βγῆκε ἀπὸ μέσα μου μόνο του. "Θὰ λὲς ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ παλληκάρι μου. Γιατί αὐτὴ ἡ εὐχὴ ξαναφρεσκάρει τὴν ζωντάνια μας ποὺ μᾶς τὴν μπαγιάτεψαν ἐπίτηδες. Ἂν αὐτὴ ἡ εὐχὴ γίνει συνήθεια, βίωμα καὶ ἐπιδίωξη θὰ πυροδοτήσει τὶς μεγαλύτερες ἀνατροπὲς καὶ θὰ προσδώσει κουράγιο στὸν καθημαγμένο λαό μας ποὺ ἀναζητᾶ τὴν γνήσια ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ γιὰ νὰ ξεμπερδέψει τὰ κουβάρια του." Χαμογέλασε καὶ συμφώνησε.
"Καλὴ Ἀρχὴ κύριε", μοῦ εἶπε
"ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ παλληκάρι μου γιὰ τὴν ΠΑΤΡΙΔΑ μας."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου