Ὁ λαὸς περιμένει ἀπὸ τὸν κάθε Ἕλληνα Δικαστὴ νὰ ἀναδειχθεῖ ἕνας νέος ἥρωας «Πολυζωϊδης»

Ὁ δικαστὴς ποὺ διώχθηκε καὶ φυλακίστηκε ἐπειδὴ δὲν ὑπέκυψε δουλοπρεπῶς στὴν Τρόικα τοῦ Ὄθωνα (3 ἀντιβασιλεῖς) γιὰ νὰ καταδικάσει εἰς θάνατον τὸν Κολοκοτρώνη. Τάσυγκλονιστικά λόγια του: “Τό σῶμα μου δύνασθε νὰ τὸ κάμητε ὅπως θέλετε, ἀλλὰ τὸν στοχασμόν μου, τὴν συνείδησίν μου, δὲν θὰ δυνηθῆτε νὰ τὰ παραβιάσητε”
Στὶς κρίσιμες αὐτὲς στιγμές, ποῦ οἱ ξενοκίνητες δυνάμεις καταπατοῦν κάθε ἔννοια Δικαίου , Συντάγματος, ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καὶ Ἐθνικῆς Κυριαρχίας, ὅπως ἄλλωστε ἐπιδιώκουν ἐδῶ καὶ 182 χρόνια, ὁ λαὸς περιμένει ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες Δικαστὲς καὶ εἰδικὰ ἀπὸ τοὺς Ἀνωτάτους, νὰ σταθοῦν ἀλύγιστοι καὶ ἀνεπηρρέαστοι προσηλωμένοι στὸ καθῆκον ποῦ ὁρκίστηκαν καὶ τάχθηκαν νὰ ὑπηρετοῦν . Οἱ διατάξεις  ποῦ ἐκδόθηκαν σὲ ἐφαρμογὴ τῶν "Μνημονίων", εἴτε μὲ τὸ πρόσχημα ψηφισμένων νόμων μὲ ἀπειλῆ κομματικῆς πειθαρχίας, εἴτε μέσω τῶν "κὰτ΄ εὐφημισμὸν" Πράξεων Νομοθετικοῦ Περιεχομένου,  ἔχουν καταντήσει τὸ Σύνταγμα ἕνα ἐθνογραφικὸ ἱστορικὸ κείμενο, ἀντὶ γιὰ «πνεύμονα» Δημοκρατίας ποῦ πρέπει εἶναι .
Ὁ Ἕλληνας Δικαστὴς πρέπει νὰ δώσει καὶ πάλι ἕνα παγκόσμιο μάθημα ἀνδρείας, ὅτι δὲν καταθέτει τὰ νομικά του ὄπλα, δὲν θυσιάζει τὴν τιμή του, δὲν φοβᾶται, δὲν ἀνέχεται καταπατήσεις τοῦ Συντάγματος, οὔτε εὐτελισμὸ στοιχειωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ἡ  Δικαοσύνη , σὲ περιόδους πολιτικῆς κρίσεως καὶ ἀστάθειας, εἶναι τὸ τελευταῖο καταφύγιο τοῦ πολίτη πρὶν....

 τὴν ἀπελπισία ἢ τὴν αὐτοδικία. Ὁ πολυπαθὴς λαὸς μᾶς κάνει ἔκκληση πρὸς τοὺς κ.κ. Ἕλληνες Δικαστὲς νὰ μὴ λογαριάζουν πιέσεις ποῦ προέρχονται ἀπὸ "πάνω", ἀπὸ "κάτω", ἀπὸ "δεξιὰ" ἢ "ἀριστερά"...  ἀλλὰ νὰ στέκονται ἀμετακίνητοι στὸ καθῆκον τους καὶ τὴ συνείδησή τους,  ὡς νέοι "Πολυζωϊδηδες". Νὰ μὴ φοβηθοῦν τὴν καριέρα τους, γιατί θὰ ἔχουν σύμμαχο τὸν δίκαιο Θεό, ποῦ θὰ ἀποδώσει δικαιοσύνη ὡς Κριτὴς , σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα τοῦ καθενός.

Ὅταν βρεθεῖ κανεὶς στὴν ὄμορφη πόλη τῶν Σερρῶν καὶ περπατήσει ἀπ’ τὴ μεριὰ τῆς κεντρικῆς πλατείας (ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ) στὴν κεντρικὴ ὁδὸ ὅπου τὸ νεοκλασικὸ κτίριο τῆς Νομαρχίας, προχωρώντας λίγο πιὸ κάτω ἀπ’ αὐτὸ τὸ κτίριο, θὰ δεῖ στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ δρόμου τὸ νεοκλασικὸ κτίριο τῶν Δικαστηρίων. Στὰ δεξιὰ τοῦ δικαστικοῦ κτιρίου καὶ μέσα σὲ μικρὸ πάρκο θὰ δεῖ τὴ μαρμάρινη προτομὴ τοῦ Ἀναστασίου Πολυζωΐδη. Γράφει στὴν προτομή: ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΠΟΛΥΖΩΙΔΗΣ 1802 - 1873 ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ.
Διαβάζει ἀκόμα κανεὶς στὴν προτομή, ὅτι στήθηκε στὸ ἔτος 1984, δηλαδὴ 150 χρόνια ἀπ’ τὴν πολύκροτη δίκη τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη καὶ ἄλλων ἀγωνιστῶν, στὴν ὁποία συμμετεῖχε ὁ Πολυζωΐδης ὡς Πρόεδρος τοῦ δικαστηρίου. Στὴ δίκη αὐτὴ θ’ ἀναφερθοῦμε μὲ περισσότερα λόγια πιὸ παρακάτω.
Σὲ κάποιο σημεῖο τῆς προτομῆς διακρίνεται τὸ ὄνομα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ, ποὺ εἶναι ὁ δημιουργός του ἔργου καὶ πρόκειται γιὰ ἕνα φημισμένο σύγχρονο γλύπτη καὶ ἀρχιτέκτονα. Τὸ ἔργο ἔγινε μὲ δαπάνη τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Σερρῶν, γιὰ νὰ τιμηθεῖ ὁ Ἀναστ. Πολυζωΐδης, ὡς δικαστὴς ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ, ἕνας ἀπ’ τοὺς ἐξέχοντες Ἕλληνες ὡς πρὸς τὴν προσφορὰ στὸ ἔθνος καὶ στὸ λαό, τέκνο τῆς πόλης τοῦ Μελενίκου, ποὺ ἦταν μία πόλη τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τῶν Σερρῶν.
Ὁ Ἀναστάσιος Πολυζωΐδης ἦταν ἔντιμος καὶ φλογερὸς πατριώτης. Ὑπῆρξε διακεκριμένος νομικός, πολιτικὸς καὶ λόγιος. Ἦταν πολὺ μεγάλη ἡ προσφορά του στὸ ἀγωνιζόμενο ἔθνος, στὸ συγκροτούμενο ἑλληνικὸ κράτος καὶ στὸν ἑλληνικὸ λαό, ὅπως θὰ φανεῖ ἀπ’ αὐτὰ ποὺ θ’ ἀναφέρουμε σ’ αὐτὴ τὴν ἐργασία.  Νὰ ὅμως ποὺ παρόλη τὴ μεγάλη ἀξία του καὶ τὴ σημαντικότατη προσφορά του, εἶναι ἄγνωστος ἢ πολὺ λίγο γνωστὸς ἀκόμα καὶ στοὺς πλείστους ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς νεοέλληνες, ποὺ ἔχουμε λάβει δευτεροβάθμια ἢ καὶ παραπέρα ἐκπαίδευση. Ἂς μὴν ἐπεκταθοῦμε στὸ πῶς καὶ γιατί συμβαίνει αὐτό. Τὸ ἀντιλαμβάνονται, ἐξ ἄλλου, λιγότερο ἢ περισσότερο, οἱ ἀναγνῶστες.
Ὁ Πολυζωΐδης γεννήθηκε τὸ 1802 στὴν ἑλληνικὴ πόλη Μελένικο τῆς βορειοανατολικῆς Μακεδονίας. Ἡ πόλη καὶ ἡ περιοχὴ αὐτὴ ἀνήκει ἀπὸ τὸ 1913 στὸ κράτος τῆς Βουλγαρίας. Ἀξίζει ν’ ἀναφέρουμε κάτι παραπάνω γιὰ τὴν πόλη αὐτή. Τὸ Μελένικο ἀναφέρεται στὴν ἱστορία ἀπ’ τὰ βυζαντινὰ χρόνια (ἀπ’ τὸ 12ο αἰώνα). Εἶναι χτισμένο στὶς πλαγιὲς τοῦ ὅρους ποὺ ὀνομάζεται ‘Ὀρβηλος καὶ σὲ μέρος τῆς κοιλάδας ποὺ διασχίζει ὁ Μελενικιώτικος, παραπόταμος τοῦ Στρυμόνα. Βρίσκεται 70 χιλιομ. περίπου βορειοδυτικά της πόλης τῶν Σερρῶν καὶ 140 χιλιομ. περίπου νοτιοδυτικά της Φιλιππούπολης.
Ἐπὶ τουρκοκρατίας τὸ Μελένικο ἦταν ἑστία ἑλληνισμοῦ. Ἦταν ἕδρα Μητρόπολης καὶ εἶχε ἀρκετὲς βυζαντινὲς ἐκκλησίες. Ἰδιαίτερη ἦταν ἡ ἀκμὴ τῆς πόλης στὸ 19ο αἰώνα καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα μέχρι τὸ 1913. Εἶχε φημισμένα σχολεῖα πρώτης καὶ δεύτερης βαθμίδας, ἐφάμιλλα μὲ τὰ σχολεῖα ποὺ εἶχε ἡ πόλη τῶν Σερρῶν, ἡ Θεσσαλονίκη, τὸ Μοναστήρι (“Μπιτόλια”) καὶ ἡ Κοζάνη, σχολεῖα μὲ μεγάλα, γερὰ καὶ ὄμορφα νεοκλασικὰ κτίρια καὶ μὲ πολὺ ἄξιους δασκάλους. Εἶχε μουσικὴ μπάντα, μορφωτικοὺς καὶ κοινωνικοὺς συλλόγους. Εἶχε τοπικὴ βιομηχανία, βιοτεχνία καὶ ἐμπόριο. Ἔβγαζε πολλὰ καὶ καλὰ κρασιά.
Τὸ 1913 (στὴ δεύτερη φάση τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων τοῦ 1912 - 13) τὸ Μελένικο ἐλευθερώθηκε ἀπ’ τὸν ἑλληνικὸ στρατό, ἀλλὰ μὲ τὴ συνθήκη εἰρήνης περιῆλθε στὴν ἡττηθεῖσα Βουλγαρία. Οἱ κάτοικοι ἐγκαταστάθηκαν στὴν Ἑλλάδα. Οἱ περισσότεροι ἐγκαταστάθηκαν στὸ Σιδηροκάστρο Σερρῶν καὶ στὴν περιοχή του. Ἡ μητρόπολη μεταφέρθηκε στὸ Σιδηροκάστρο.
Ὁ Πολυζωΐδης ἔλαβε γενικὴ μόρφωση στὰ σχολεῖα τοῦ Μελενίκου. Σὲ πολὺ νεαρὴ ἡλικία πῆγε στὴν Εὐρώπη γιὰ ἀνώτερες σπουδές. Σπούδασε νομικὰ καὶ ἱστορία στὸ Πανεπιστή,ἴο τῆς Γοτίνγκης (Γκαίτινγκεν), στὴ Βιέννη καὶ στὸ Βερολίνο. Διέκοψε τὶς σπουδές του στὸ Βερολίνο τὸ 1821, ὅταν εἶχε ἀρχίσει ἡ Ἕλλην. Ἐπανάσταση καὶ κατέβηκε στὴν Ἑλλάδα. Ἔλαβε μέρος στὴν Α'Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου (τέλη τοῦ 1821 - ἀρχὲς τοῦ 1822). Ἂν καὶ νεότατος τότε (μόλις 20 ἐτῶν), ὑπῆρξε ὁ κύριος συντάκτης τοῦ Συντάγματος καὶ συνέταξε σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου τὴν περίφημη Διακήρυξη τοῦ 1822, μὲ τὴν ὁποία ἐπιδιωκόταν νὰ δειχτεῖ στὴν ἀπολυταρχικὴ Εὐρώπη, ὅτι ὁ πόλεμος τῶν Ἑλλήνων ἦταν ἐθνικὸς καὶ ἱερός, ἔξω ἀπὸ δημαγωγικότητες καὶ ἰδιοτελεῖς ἀρχές. Ἔγινε τότε γραμματέας τοῦ ἐκτελεστικοῦ (ὑπουργικοῦ) συμβουλίου μὲ Πρόεδρο τὸν Ἀλέξανδρο Μαυροκορδάτο.
Κατὰ τὴν πρώτη πολιορκία τοῦ Μεσολογγίου ἀντιπροσωπεία μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πολυζωΐδη πῆγε στὸ Λονδίνο καὶ πέτυχε νὰ συνάψει δάνειο γιὰ τοὺς πολιορκούμενους. Ὁ ἴδιος συμμετεῖχε στὴν τελευταία φάση τῆς πολιορκίας τοῦ Μεσολογγιοῦ καὶ στὴν Ἔξοδο. Ὁ Πολυζωΐδης εἶναι ἐκεῖνος, πού, μετὰ τὴν ἡρωικὴ Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου καὶ τὴν καταστροφή του, σὲ μία ἐπίσημη ὁμιλία του στὸ Ναύπλιο παρουσία καὶ ἀρκετῶν ἀγωνιστῶν ποὺ σώθηκαν στὴν Ἔξοδο, - ἦταν καὶ δεινὸς ρήτορας - ὀνόμασε τὸ Μεσολόγγι “ΙΕΡΑΝ ΠΟΛΙΝ”, ὀνομασία ποὺ ἐπεκράτησε.
Τὸ 1827 πῆρε μέρος ὡς ἐκλεγμένος πληρεξούσιος στὴν Ἐθνοσυνέλευση τῆς Τροιζήνας. Τὸ 1828 πῆγε στὸ Παρίσι καὶ συμπλήρωσε τὶς σπουδές του. Ὅταν τελείωσε, ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα. Κυβερνήτης ἦταν ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ νοικοκυρέψει τὸ νέο ἑλληνικὸ κράτος. Ὁ Πολυζωΐδης προσχώρησε στὴν ἀντιπολιτευτικὴ παράταξη τῶν φιλελευθέρων συνταγματικῶν. Γιὰ ἕνα διάστημα ἐξέδιδε στὴν Ὕδρα τὴν ἐφημερίδα “Ἀπολλων”, ἡ ὁποία κατασχέθηκε.
Ἀργότερα (1832) ἡ βαυαρικὴ Ἀντιβασιλεία τὸν διόρισε πρόεδρο στὸ πενταμελὲς δικαστήριο (Πρωτοδικεῖο) τοῦ Ναυπλίου. Ἐπειδὴ ὅμως ἀρνήθηκε νὰ ὑπογράψει μαζὶ μὲ τὸ δικαστὴ Γ. Τερτσέτη τὴν ἀπόφαση καταδίκης εἰς θάνατον “ἐπὶ ἐσχάτη προδοσία” τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη, τοῦ Δ. Πλαπούτα, τοῦ Κίτσου Τζαβέλλα καὶ ἄλλων γενναίων ἀγωνιστῶν, καταδιώχτηκε καὶ φυλακίστηκε. Ὅταν ἐνηλικιώθηκε ὁ Ὄθων (20 Μαΐου 1835) καὶ ἀνέλαβε τὴ βασιλεία, οἱ ἀγωνιστὲς ἔλαβαν χάρη(...!!!), ἐλευθερώθηκαν καὶ παρασημοφορήθηκαν. Ὁ Ἀναστάσιος Πολυζωΐδης διορίστηκε Ἀντιπρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου καὶ Σύμβουλος Ἐπικρατείας.
Τὸ 1837 (νέος 35 ἐτῶν), διορίστηκε Ὑπουργὸς Παιδείας, Θρησκευμάτων καὶ Ἐσωτερικῶν. Ὡς ἁρμόδιος Ὑπουργός, συνέβαλε τὰ μέγιστα στὴν ὀργάνωση καὶ λειτουργία τοῦ πρώτου πανεπιστημίου τοῦ ἐλεύθερου ἑλληνικοῦ κράτους μὲ τὴ σύνταξη τῶν Διαταγμάτων “Περὶ συστάσεως τοῦ Πανεπιστημίου” καὶ “Περὶ προσωρινοῦ κανονισμοῦ τοῦ Πανεπιστημίου”.
Μετὰ τὴν ἐκθρόνιση τοῦ Ὄθωνα (1862), διορίστηκε Νομάρχης Ἀττικοβοιωτίας καὶ ἀργότερα ἀποτραβήχτηκε ἀπ’ τὴ δημόσια ζωή. Πέθανε στὴν Ἀθήνα τὸ 1873. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Σύνταγμα τοῦ 1822 τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ὁ κύριος συντάκτης καὶ τὴ Διακήρυξη τοῦ 1822, τὴν ὁποία συνέταξε σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου, ἄλλα ἔργα τοῦ εἶναι:
“Σύντομος πραγματεία περὶ τῶν εἰρηνοποιῶν καὶ ὁρκωτῶν κριτῶν τῆς Ἀγγλίας”, “Γεωγραφικά”, “Ἑλληνικά”, “Νεοελληνικὰ” καὶ “Γενικὴ Ἱστορία”.
Ὁ Ἀναστάσιος Πολυζωΐδης ὡς Πρόεδρος τοῦ δικαστηρίου στὴ δίκη τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη καὶ τῶν λοιπῶν ἀγωνιστῶν Ὁ Θεοδ. Κολοκοτρώνης, ὁ Δημ. Πλαπούτας καὶ ὁ Κίτσος Τζαβέλλας μαζὶ μὲ μερικοὺς ἄλλους ἡρωικοὺς ἀγωνιστὲς συνελήφθησαν τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 1834 ὡς δῆθεν ὕποπτοι συνωμοσίας κατὰ τῆς βαυαρικῆς Ἀντιβασιλείας καὶ κλείστηκαν γιὰ ἐννιὰ μῆνες στὶς φυλακὲς τῆς Ἀκροναυπλίας. Τὸ κατηγορητήριο ὅριζε νὰ δικαστοῦν στὶς 25 Μαΐου 1834 “ἐπὶ ἐσχάτη προδοσία”, πράγμα ποὺ ἐπέσυρε τὴν ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τοῦ θανάτου.
Ἡ πολύκροτη δίκη ἄρχισε μὲ καθεστὼς στρατιωτικοῦ νόμου, ποὺ εἶχε ἐπιβληθεῖ ἀπὸ τὴ νύχτα τῆς σύλληψης τῶν ἀγωνιστῶν. Παρουσιάζονται ἐγκάθετοι ψευδομάρτυρες, γιὰ νὰ βοηθήσουν στὴ λήψη τῆς ἐκ τῶν προτέρων παρμένης ἀπόφασης. Νὰ ὅμως ποὺ παρουσιάζονται σοβαρὰ καὶ ἀπροσδόκητα ἐμπόδια στὸ δρόμο τῆς διατεταγμένης δικαιοσύνης. Ὁ Μακεδόνας Ἀναστάσιος Πολυζωΐδης (μόλις 32 ἐτῶν) Πρόεδρος τοῦ Δικαστηρίου  καὶ ὁ κατὰ δύο χρόνια μεγαλύτερός του Ζακύνθιος Γεώργιος Τερτσέτης (δικαστικὸς καὶ λόγιος, 1800 - 1874) ἀρνοῦνται νὰ συμπράξουν στὸ ἀνοσιούργημα τῆς βαυαρικῆς Ἀντιβασιλείας καὶ τῶν ἐντόπιων ὑπηρετῶν της.
Ἀναμφίβολα ἔχει ἀξία καὶ ἠθικὴ βαρύτητα ἡ γενναία στάση τοῦ δικαστῆ Γ. Τερτσέτη. Σίγουρα ὅμως ἔχει αὐξημένη ἀξία καὶ ἠθικὴ βαρύτητα ἡ γενναία στάση τοῦ Ἀναστ. Πολυζωίδη, ἐπειδή: α) Ὁ Πολυζωΐδης εἶναι Πρόεδρος τοῦ δικαστηρίου καὶ ὁ Τερτσέτης ἁπλὸς δικαστὴς καὶ β) Ὁ Τερτσέτης ἔχει στενὲς σχέσεις μὲ τὸ δικαζόμενο κορυφαῖο ἀγωνιστὴ Θ. Κολοκοτρώνη, ἀφοῦ γράφει τὰ ἀπομνημονεύματά του “Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλής” κατὰ τὶς ἀφηγήσεις τοῦ Γέρου τοῦ Μωριά.
Οἱ χωροφύλακες τοῦ καθεστῶτος μὲ βρισιὲς καὶ λασπολογίες καὶ μὲ προτεταμένη τὴ λόγχη πρὸς τὸν Πρόεδρο τοῦ Δικαστηρίου, τὸν βιάζουν νὰ ὑπογράψει τὴ θανατικὴ καταδίκη τῶν ἀγωνιστῶν. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Πολυζωΐδη εἶναι: “Τὸ σῶμα μου δύνασθε νὰ τὸ κάμητε ὅπως θέλετε, ἀλλὰ τὸν στοχασμόν μου, τὴν συνείδησίν μου, δὲν θὰ δυνηθῆτε νὰ τὰ παραβιάσητε”.
Ὁ ἴδιος ὁ Ὑπουργὸς Δικαιοσύνης Κ. Σχινᾶς ἔρχεται στὴ δίκη γιὰ ν’ ἀποσπάσει τὴν ὑπογραφὴ κατὰ πρῶτον λόγο τοῦ Προέδρου Πολυζωίδη, ἀλλὰ καὶ τοῦ δικαστῆ Τερτσέτη. Θέλει νὰ εἶναι “ὁμόφωνη” ἡ ἀπόφαση. Ὁρμᾶ ἔξαλλος πρὸς τὸν Πολυζωίδη, ἀξιώνοντας νὰ ὑπογράψει, ἀλλὰ παίρνει τὴν ἀπάντηση: “Προτιμῶ τὴν ἀποκοπὴν τῆς χειρός μου, ἀλλὰ δὲν ὑπογράφω”.
Οἱ ἀστυνομικοί τους τραβοῦν βιαίως ἀπ’ τὸ δωμάτιο τῶν διασκέψεων, νὰ τοὺς βάλουν στὴν ἕδρα νὰ ὑπογράψουν καὶ νὰ διαβαστεῖ ἡ ἀπόφαση. Τοὺς χτυποῦν μὲ γροθιές, μὲ κλωτσιές, μὲ τοὺς ὑποκόπανους τῶν ὅπλων. Τοὺς φτύνουν, τοὺς βρίζουν, σχίζουν τὰ ροῦχα τοῦ Προέδρου Πολυζωΐδη.
Ὁ Πρόεδρος Πολυζωΐδης, κατὰ πρῶτον λόγο, ἀλλὰ καὶ ὁ δικαστὴς Τερτσέτης ἐκεῖνες τὶς ὧρες καθιέρωσαν ἔμπρακτα τὴν ἰδέα τῆς ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
Ἡ “ἀποφαση” εἶχε συνταχθεῖ ἀπ’ τὸ δικαστὴ Δ. Σοῦτσο, συγγενῆ του Σχινᾶ καὶ ἀπαγγέλθηκε ὑπογραμμένη ἀπ’ τοὺς τρεῖς δικαστὲς Α. Βούλγαρη, Δ. Σοῦτσο καὶ Φ. Φραγκούλη, ὑπηρέτες τῆς αὐθαιρεσίας καὶ τῆς βίας τῆς κρατικῆς ἐξουσίας.
“Εις τὴν ἀκρόασιν τῆς ἀποφάσεως σταλαγματιὲς δακρύων ἔπεφταν ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ Πλαπούτα. Ἐσυλλογίζετο τὴν ὀρφάνεια τῶν τέκνων του. Ὁ Κολοκοτρώνης μὲ ἀτάραχον βλέμμα εἶπε: Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τὴ βασιλεία σού”. (Γ. Τερτσέτη, Ἅπαντα).
Ἡ καταδίκη αὐτὴ προκάλεσε κύμα λαϊκῆς ἀγανάκτησης καὶ ἡ Ἀντιβασιλεία ἀναγκάστηκε νὰ μετατρέψει τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου σὲ ἰσόβια κάθειρξη καὶ ἀργότερα σὲ εἰκοσαετῆ κάθειρξη. Τελικά, ὅταν ἐνηλικιώθηκε ὁ Ὄθων (20 Μαΐου 1835) καὶ ἀνέλαβε τὴ βασιλεία, δόθηκε στοὺς γενναίους ἀγωνιστὲς χάρη(...!!!). Ἀποφυλακίστηκαν καὶ ἀργότερα παρασημοφορήθηκαν. Ἀναγνωρίστηκε ἡ ἀξία καὶ τοῦ ἦθος τοῦ Ἀναστ. Πολυζωίδη καὶ τοποθετήθηκε σὲ διάφορα ὑψηλὰ ἀξιώματα, ὅπως προαναφέραμε, ἀπ’ ὅπου πρόσφερε μὲ γνώση μὲ ζῆλο καὶ μὲ ἐντιμότητα πολύτιμες ὑπηρεσίες στὴν πατρίδα καὶ στὸ λαό.
Σήμερα ἂς θυμηθοῦμε κι ἂς διδαχθοῦμε ὅλοι οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ἀπὸ τὸ ἦθος καὶ τὴν ἄκαμπτη ἐντιμότητα, ποὺ ἔδειξαν τότε ὁ Πρόεδρος τοῦ δικαστηρίου Ἀναστάσιος Πολυζωΐδης ὁ Μελενικιώτης καὶ ὁ δικαστὴς Γεώργιος Τερτσέτης ὁ Ζακύνθιος. Γιατί “θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην” ὄχι μόνο ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς Λευτεριᾶς, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀγώνας γιὰ ἠθικὴ καὶ πολιτικὴ ἐλευθερία καὶ γιὰ πραγματικὴ δημοκρατία.
Κατὰ μείζονα λόγο ἂς θυμηθοῦν καὶ ἂς διδαχθοῦν οἱ ἀξιωματοῦχοι τῆς παντοειδοῦς ἐξουσίας τῆς Πολιτείας καὶ ἰδιαίτερα οἱ ἀσκοῦντες τὴν δικαστικὴ ἐξουσία (δικαστὲς) καὶ οἱ βασικοὶ βοηθοὶ καὶ συντελεστὲς τῆς καλῆς ἐκτέλεσής της (δικηγόροι).

tideon