Λίγες δεκαετίες πριν, οι καλλιεργητές φύτευαν κάθε χρόνο αποκλειστικά τους σπόρους που είχαν φροντίσει να φυλάξουν από τις προηγούμενες σοδειές. Και αν τους έλειπε κάτι, το αντάλλασσαν ή το ζητούσαν από κάποιο γείτονα ή συντοπίτη τους. Τα φρούτα και τα λαχανικά είχαν άρωμα και γεύση και το κάθε τι τρωγόταν στον καιρό του: οι ντομάτες το καλοκαίρι, τα λάχανα το χειμώνα κ.ο.κ....
Μετά ήρθαν οι παχυλές υποσχέσεις για μεγάλη παραγωγή και λιγότερο κόπο και μαζί τους το επονομαζόμενο «θαύμα» της «πράσινης επανάστασης»: το υβρίδιο. «Βελτιωμένες» ποικιλίες ειδών, που όμως χρειάζονταν για να αποδώσουν, το τυποποιημένο λίπασμα, το φάρμακο, το γεωπόνο «που πάντα ήξερε καλύτερα»... Οι καλλιεργητές αγόραζαν κάθε χρόνο τους σπόρους από ολοένα και λιγότερες εταιρείες σποροπαραγωγής, γιατί τα υβρίδια δε δίνουν σπόρο κατάλληλο για φύτεμα!
Η λεγόμενη «πράσινη» επανάσταση που εφαρμόστηκε σε όλο τον κόσμο, με πρόσχημα να νικηθεί η πείνα...
Στην πραγματικότητα, όμως, στέρησε από τους καλλιεργητές τη δυνατότητα να έχουν αυτάρκεια ως προς τους σπόρους και ανέδειξε το εμπόριό τους σε μια επικερδή ενασχόληση κάποιων λίγων. Επιπλέον επέβαλε παγκόσμια τη χρήση των χημικών με τις γνωστές συνέπειες για το περιβάλλον και την υγεία, αλλά και την οικονομική επιβάρυνση των καλλιεργητών. Η πράσινη επανάσταση ήταν μια προσχεδιασμένη επίθεση ενάντια στην αυτάρκεια και την οικονομία επιβίωσης των καλλιεργητών. Δεν έγινε τίποτα τυχαία…
Εδώ και μερικά χρόνια έχει έρθει η σειρά των μεταλλαγμένων σπόρων, που είναι εξακριβωμένα και επίτηδες στείροι σπόροι και που ανήκουν αυστηρά (πατέντα) και για πάντα στην εταιρεία που τους κατασκεύασε, απλώς τους... «νοικιάζει» στον κάθε καλλιεργητή, ο οποίος ούτως ή άλλως πληρώνει μεγάλα ποσά για να τους αποκτήσει μαζί με τα απαραίτητα συμπληρώματά τους... Το πρόσχημα και αυτήν τη φορά είναι το ίδιο: μεγαλύτερη και εξασφαλισμένη παραγωγή, εξάλειψη της πείνας, συμπληρωμένο αυτήν τη φορά από ένα φθηνό ευφυολόγημα περί φιλικότητας στο περιβάλλον! Οι στόχοι, ίδιοι: ιδιοκτησία και εμπόριο των σπόρων, της τροφής, της ζωής από λίγες εταιρείες! Διατροφικός και άρα κοινωνικός έλεγχος!
Πρόκειται για ένα γενετικό ολοκαύτωμα! Εκεί που πριν λίγα μόνο χρόνια μεγάλωναν 30.000 είδη ρυζιού, σήμερα μία ποικιλία ρυζιού, η IR-8! Το 30% του σταριού σ’ όλο τον κόσμο προέρχεται από ένα γονέα και το 70% του καλαμποκιού από έξι γονείς!
Στην Ελλάδα, το 1951 δε χρησιμοποιούνται καθόλου υβρίδια καλαμποκιού, σήμερα συμβαίνει να μην καλλιεργούνται πουθενά ντόπιες ποικιλίες, παρά μόνο υβρίδια! Το 1927, η καλλιέργεια του σιταριού περιλαμβάνει 100% ντόπιες ποικιλίες, το 1969 μόνο 10%, ενώ σήμερα καμμιά! Ανάλογες περιπτώσεις αφανισμού ντόπιων αξιόλογων ποικιλιών από τη γεωργία συμβαίνουν στα λαχανικά, δέντρα, βιομηχανικά και άλλα φυτά, αλλά και σε αυτόχθονες φυλές αγροτικών ζώων, όπως οι βραχυκερατικές αγελάδες, τα ελληνικά άλογα, πρόβατα κ.λπ.!
Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες του πλανήτη, δεν έχουν χαθεί ακόμη όλα. Υπάρχουν ακόμη καλλιεργητικές πρακτικές όπως η οργανική, η φυσική, η βιοδυναμική, που αξιοποιούν τη συσσωρευμένη γνώση αλλά και τους πειραματισμούς για ολοκληρωτική απελευθέρωση από τα χημικά λιπάσματα και φάρμακα. Ολοένα και περισσότεροι καλλιεργητές αναζητούν τις ντόπιες ποικιλίες, ενώ έχουν δημιουργηθεί και μια σειρά από πρωτοβουλίες και δίκτυα συλλογής, διατήρησης, αναπαραγωγής και ανταλλαγής ντόπιων σπόρων.
Γιατί οι ντόπιες ποικιλίες:
- δεν έχουν ιδιοκτήτη, αντίθετα όσοι τις καλλιεργούν «κρατούν σπόρο», δεν αγοράζουν, μπορούν να ανταλλάζουν, είναι αυτάρκεις!
- είναι προσαρμοσμένες στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε περιοχής, είναι ανθεκτικές σε αντίξοες καιρικές συνθήκες και σε ασθένειες, έντομα, παράσιτα!
- έχουν γεύση, άρωμα, χρώμα και σχήμα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μας επιτρέπουν να ξέρουμε τι τρώμε.
- είναι κάτι περισσότερο από μία παραγωγική πηγή, είναι κομμάτι της ιστορίας και της κουλτούρας των λαών και όχι ένα τυποποιημένο προϊόν των εταιρειών!
- είναι μια συλλογική δημιουργία, που αντιτίθεται έμπρακτα στην πνευματική ιδιοκτησία και την ιδιοποίηση της ζωής!
- μας βοηθούν να έχουμε λόγο στη ζωή μας!
- δεν έχουν ιδιοκτήτη, αντίθετα όσοι τις καλλιεργούν «κρατούν σπόρο», δεν αγοράζουν, μπορούν να ανταλλάζουν, είναι αυτάρκεις!
- είναι προσαρμοσμένες στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε περιοχής, είναι ανθεκτικές σε αντίξοες καιρικές συνθήκες και σε ασθένειες, έντομα, παράσιτα!
- έχουν γεύση, άρωμα, χρώμα και σχήμα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μας επιτρέπουν να ξέρουμε τι τρώμε.
- είναι κάτι περισσότερο από μία παραγωγική πηγή, είναι κομμάτι της ιστορίας και της κουλτούρας των λαών και όχι ένα τυποποιημένο προϊόν των εταιρειών!
- είναι μια συλλογική δημιουργία, που αντιτίθεται έμπρακτα στην πνευματική ιδιοκτησία και την ιδιοποίηση της ζωής!
- μας βοηθούν να έχουμε λόγο στη ζωή μας!
Με την εφαρμογή και του codex alimentarius, κατανοούμε μέσα από το διατροφικό λάκκο των λεόντων, πως γίνεται επείγουσα πλέον η ανάγκη για ανάπτυξη του αγώνα ενάντια στη βιοπειρατεία και τις πατέντες πάνω στη ζωή μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου