ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ; ΝΑΙ Ή ΟΧΙ; ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΔΙΧΑΖΕΙ!

                                                 ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ

Η θανατική ποινή στην χώρα μας τελούσε σε πλήρη ισχύ μέχρι το 1973 οπότε και έγινε η τελευταία εκτέλεση. Από τότε, δεν εφαρμόστηκε ποτέ η ποινή θανάτου,  παρέμεινε όμως τυπικά έως το 1993, με συνέπεια για τα στυγερά εγκλήματα να επιβάλλεται η ισόβια κάθειρξη,  η δε θανατική καταδίκη χρησιμοποιείτο -στα χαρτιά- μόνο για περιπτώσεις εσχάτης προδοσίας.

Η θανατική ποινή καταργήθηκε οριστικά  και για όλα ανεξαιρέτως τα εγκλήματα, το 2004, με την επικύρωση του 13ου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής σύμβασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Εάν ανατρέξουμε στην ελληνική ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι η θανατική ποινή ίσχυε στην δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας, ειδικά σε ατιμωτικές, προδοτικές πράξεις ή ύβρεις και ασέβεια της θρησκευτικής πίστης των Ελλήνων. Η περίπτωση της καταδίκης σε θάνατο του Σωκράτη, κατηγορηθείς ότι εισήγαγε καινά δαιμόνια, είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική για τα ήθη της εποχής εκείνης.

Με την ίδρυση του ελληνικού κράτους και συγκεκριμένα την περίοδο του Καποδίστρια, η θανατική ποινή χρησιμοποιείτο σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις. Η έλευση όμως του Βαυαρού βασιλιά Όθωνα άλλαξε άρδην τα δεδομένα, με αποτέλεσμα η θανατική ποινή να χρησιμοποιείται ευρέως για διάφορα εγκλήματα.

Η πολιτισμική παιδεία  και η βαθιά χριστιανική πίστη των Ελλήνων όμως, οδήγησαν σε σταδιακή αλλαγή νοοτροπίας, με αποτέλεσμα να τροποποιηθεί και ο σχετικός περί θανατικής ποινής, νόμος.

Ο Έλληνας, δεν είναι ούτε Γερμανός ούτε Αμερικάνος. Να θυμίσω ότι στις ΗΠΑ η θανατική ποινή θεωρείται συνήθης καταδίκη, ειδικά σε συγκεκριμένες Πολιτείες. Ο Έλληνας όμως, που δημιούργησε την δημοκρατία και διέδωσε τον πολιτισμό  στα πέρατα της γης, που εξάπλωσε σε όλο τον κόσμο την χριστιανική πίστη και την αγάπη που αυτή διδάσκει, είναι αδύνατον να συντάσσεται με την θανατική ποινή.  Η θανατική ποινή αντιβαίνει στην φύση, τα ιδεώδη και τα ιερά και όσια των Ελλήνων.

Εδώ βρίσκεται όμως το κομβικό σημείο. Ο Έλληνας, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, αναγκάζεται να πάει κόντρα στην φύση και τα πιστεύω του, όταν προσβάλλονται άλλα, επίσης ιερά και όσιά του.  Ο φιλόξενος και φιλειρηνικός Έλληνας παίρνει τα όπλα για να υπερασπιστεί την Πατρίδα, την Ελευθερία, την Οικογένειά του, όταν δέχεται επίθεση από εχθρούς.

Σήμερα λοιπόν, με την ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, η οποία οφείλεται κυρίως στους  εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, η Ελλάς βιώνει έναν ιδιότυπο πόλεμο. Πόλεμος που αποσαρθρώνει τον κοινωνικό ιστό και ντύνει στα μαύρα οικογένειες.

Ο 21χρονος Πακιστανός που πριν από 16 ημέρες προσπάθησε να σκοτώσει 15χρονο κορίτσι, χτυπώντας με λύσσα το κεφάλι της σε βράχια παραλίας της Πάρου, έφερε στην επιφάνεια το μέγα ζήτημα-δίλημμα: «Ναι ή όχι στην επαναφορά της θανατικής ποινής;» Ας μην ξεχνάμε, ότι ο κατάλογος των θυμάτων ολοένα και αυξάνει και θα αυξάνει εφόσον η αδρανής Πολιτεία δεν επιλύει τη γάγγραινα των λαθρομεταναστών.

Οι ελληνικές οικογένειες δέχονται ασύμμετρες επιθέσεις από στυγνούς εγκληματίες. Η ανασφάλεια και ο φόβος κυριαρχούν παντού, σε κάθε γειτονιά και σε κάθε σπίτι.
Η Εκκλησία, είναι βέβαιον ότι δεν μπορεί να συναινέσει στην επαναφορά της θανατικής ποινής. Όμως, αποτρεπτικός μηχανισμός και κατασταλτικό μέσο της Πολιτείας απέναντι σε αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα και τους στυγερούς δολοφόνους, μπορεί να υπάρξει μόνον με την επαναφορά της θανατικής ποινής.

Η θανατική ποινή, εφόσον υπάρχει, μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της μείωσης της εγκληματικότητας και υπέρ της κοινωνίας.  
Είναι αναγκαίο να υπογραμμιστεί και πάλι ότι: ο θεοσεβούμενος, φιλόξενος και φιλειρηνικός Έλληνας απεχθάνεται τον πόλεμο, όταν όμως οι περιστάσεις το απαιτούν, λαμβάνει ριζικά μέτρα για να υπερασπίσει τα ιερά  και όσιά του, την Πατρίδα και το σπίτι του. Υπ’ αυτή την έννοια, σε έσχατες περιπτώσεις, όπως αυτές του Πακιστανού ή πριν από ενάμισι χρόνο των δύο Αφγανών που κατέσφαξαν έναν συμπατριώτη μας  για μια βιντεοκάμερα, τότε ναι, θεωρείται επιβεβλημένη η επαναφορά της θανατικής ποινής.

Μάκης Βραχιολίδης

elora.gr