Άλλωστε με ευθύνη των κομμάτων που μετέχουν σε αυτήν προβλήματα κρίσιμα για την υπόσταση του Έθνους μας αφέθησαν να γιγαντωθούν, ενώ κάμφθηκε συστηματικά το φρόνημα των Ελλήνων προκειμένου να περιορισθούν στον ευδαιμονισμό και να ενστερνισθούν την πρακτική της ήσσονος προσπαθείας που νομοτελειακά οδηγεί σε παρακμή, σε συρρίκνωση, σε υποτελεία.
Οδήγησε σε όλα αυτά τα οποία ζούμε σήμερα.
Για πολλά χρόνια, τελευταίο ανάχωμα απέναντι σ’ αυτή την καταιγίδα, αποτελούσε το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων που εξακολουθεί να διαπνέεται από εθνικά ιδεώδη και κυρίως από αίσθημα καθήκοντος. Κάτι που δυστυχώς λείπει από την υπόλοιπη κοινωνία μας.
Στο συλλογικό ασυνείδητο, αυτή η πραγματικότητα ήταν αδιαμφισβήτητη και εκφραζόταν σε κάθε σχεδόν δημοσκόπηση, όπου οι Έλληνες έβαζαν τις Ένοπλες Δυνάμεις στην κορυφαία θέση της αγάπης και της εμπιστοσύνης τους.
Είναι προφανές ότι τα αισθήματα των Ελλήνων απέναντι στο ένστολο κομμάτι του Έθνους δεν έχουν αλλάξει. Και ίσως στην αλήθεια αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί η αιτία για την οποία το πολιτικό σύστημα αποφάσισε να σταματήσει τέτοιου είδους δημοσκοπήσεις....
Ήδη το πολιτικό σύστημα είχε δείξει τις προθέσεις του, εφαρμόζοντας συστηματικά μια σειρά μέτρων για να οδηγήσουν στη ρήξη της ενότητας Λαού και Στρατού.
Οι αλλεπάλληλες, αψυχολόγητες και χωρίς προγενέστερη μελέτη μειώσεις της στρατιωτικής θητείας εκεί αποσκοπούσαν. Ως αποτέλεσμα, το αμυντικό σύστημα έχει καταρρακωθεί και καθώς έχει διαταραχθεί κάθε δυνατότητα ορθολογικής αξιοποιήσεως του προσωπικού, οι νέοι Έλληνες οδηγούνται να δυσανασχετήσουν και να θεωρούν τους λίγους μήνες της θητείας τους «χαμένο χρόνο».
Είναι άραγε τυχαίο, ότι ουδέποτε έγινε μια ουσιαστική δημοσκόπηση για την άποψη της κοινωνίας σχετικά με τη στρατιωτική θητεία; Αντ’ αυτού ζητείται η γνώμη των νεολαιών των παλαιών κομμάτων, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την κοινωνία, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από την προϊούσα απισχανση των μητρώων μελών τους.
Ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου κατά τη δεκαετία του ’80 δεν ετόλμησε να αγγίξει τα ζητήματα αυτά, καλλιεργώντας απ’ εναντίας πνεύμα ενότητας με επίκεντρο την εκπαιδευμένη εφεδρεία και με θεσμούς όμως η Παλλαϊκή Άμυνα στις ακριτικές περιοχές της χώρας.
Τι έχει απομείνει σήμερα από όλα αυτά;
Μετά όμως την καταρράκωση του φρονήματος του στρατευσίμου στρατιωτικού προσωπικού, έπρεπε να πληγεί και το μόνιμο. Εδώ ο τρόπος ήταν απλός: Οικονομική εξαθλίωση. Δεδομένου ότι οι στρατιωτικοί είναι μια κατηγορία εργαζομένων που στερούνται παντελώς δυνατοτήτων αντιδράσεως, ήταν εύκολο να αρχίσουν οι περικοπές.
Το πρώτο θεμικό μέτρο ήταν ο διαχωρισμός του μισθολογίου των στρατιωτικών από αυτό των δικαστικών. Έτσι το στρατιωτικό μισθολόγιο έγινε «ειδικό μισθολόγιο» προς τα κάτω. Παράλληλα ακολουθήθηκε μια πολιτική όπου αντί για μισθολογικές βελτιώσεις δίδονταν επιδόματα. Έτσι όμως είναι εύκολο και να περικοπούν.
Καλλιεργείται παράλληλα η εντύπωση ότι μια βασική αιτία της οικονομικής καταρρεύσεως της χώρας είναι οι αμυντικές δαπάνες. Εντέχνως αποκρύπτεται ότι στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων η παροιμιώδης σπατάλη του ελληνικού δημοσίου είναι πολύ μικρότερη σε σύγκριση με τους άλλους φορείς του κράτους. Και πέρα από αυτό οι δαπάνες αυτές συντηρούν ένα μηχανισμό αντιμετωπίσεως εκτάκτων αναγκών, ο οποίος χρησιμοποιείται προς όφελος των πολιτών επί καθημερινής σχεδόν βάσεως.
Σε κάθε πλημμύρα, σεισμό ή θεομηνία, ο Στρατός καλείται να διαθέση τα μέσα και το προσωπικό του για την υποστήριξη του Κράτους. Η χρήση των ιπταμένων μέσων του για μη στρατιωτικές αποστολές που περιλαμβάνουν από την αεροπυρόσβεση μέχρι τις διασώσεις στην θάλασσα και τις μεταφορές ασθενών είναι σχεδόν καθημερινή. Το κόστος της κτήσεως και λειτουργίας αυτών των μέσων, όσο και των αποστολών διασώσεως είναι μέρος των αμυντικών δαπανών.
Θα υπενθυμίζουμε εδώ, την τραγική κατάληξη των ελικοπτέρων του ΕΚΑΒ, όταν καταβλήθηκε προσπάθεια να αναληφθεί αυτοτελώς από το υπουργείο Υγείας το έργο της μεταφοράς ασθενών. Και για τα ελικόπτερα αυτά δαπανήθηκαν χρήματα, οργανώθηκαν υπηρεσίες κατά τρόπο πολύ χειρότερο από αυτόν που γίνονται οι προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων. Εκεί όμως ουδείς ηνοχλήθη και ουδείς ομίλησε περί «σπατάλης» ή «διαφανείας».
Στο στόχαστρο βρίσκονται αποκλειστικώς τα μέσα των Ενόπλων Δυνάμεων τα οποία εκτελούν διασώσεις και μεταφορές ασθενών χωρίς να έχουν ατυχήματα.
Όσο για τις γενικότερες αμυντικές δαπάνες, ενώ πριν λίγα χρόνια υπερέβαιναν το 3% του ΑΕΠ, πλέον έχουν περιορισθή περίπου στο 1%. Μάλιστα τα τελευταία δύο χρόνια το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, χάρη στην πειθαρχία που χαρακτηρίζει τον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, περιόρισε τις συνολικές δαπάνες του κατά 37%. Θα θέλαμε πολύ να πληροφορηθούμε τα αντίστοιχα μεγέθη άλλων υπουργείων και κρατικών φορέων.
Θ.Π (xryshaygh.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου