Η λογοκριμένη μνήμη μέσα από την επίθεση στον Μαραντζίδη

Ο ξυλοδαρμός του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκου Μαραντζίδη, από ομάδα κρούσης αναρχικών, έλαβε αρκετή δημοσιότητα και χαρακτηρίστηκε, μάλιστα, ως “πρωτόγνωρο γεγονός”, λες και δεν έχουν ξαναϋπάρξει τέτοια περιστατικά ασυδοσίας και ατιμώρητης αριστερής βίας στη χώρα μας. Στο τέλος, όμως, ελάχιστοι κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο, δηλαδή για μία κλασσική περίπτωση καταστολής της αντίθετης άποψης, από το παρακράτος της ευρύτερης αριστεράς. 

Ο Νίκος Μαραντζίδης, όπως προκύπτει από τα γραπτά του, είναι φιλελεύθερος, αντιφασίστας και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εθνικιστής. Κατάφερε, όμως, να μπει στο στόχαστρο της αριστεράς για έναν λόγο: Μέσω της ιστορικής του έρευνας, αποδομεί τα θεμέλια της εγχώριας αριστερής ιδεολογικής κυριαρχίας. Ο βασικός πυρήνας της θεμελίωσης της συγκεκριμένης ιδεολογικής κυριαρχίας, όπως και οποιασδήποτε ανάλογης, είναι η επιβολή μίας συγκεκριμένης αφήγησης της ιστορίας. Και, στην περίπτωσή μας, της ιστορίας των γεγονότων της δεκαετίας του ’40, τα οποία διαμόρφωσαν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα έκτοτε, όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές, μάλιστα, γράφτηκε ότι τον ρώτησαν, προτού αρχίσουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: “Εσύ είσαι που γράφεις εναντίον της αριστεράς; Η αριστερά φταίει για τον εμφύλιο”; 

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή: Ως γνωστόν, η ιστορία γράφεται από τους νικητές, και η στρατιωτική νίκη της δεξιάς το ’49 σηματοδότησε την αρχή μίας επίσημης αντικομμουνιστικής ιστοριογραφίας του Εμφυλίου, όπου τα εγκλήματα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ (Μελιγαλάς, Φενεός, Αριδαία, Περιστέρι και αλλού) αναδείχθηκαν για να θυμίζουν τον τρόμο του κομμουνισμού, σε μία περίοδο που η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή του Ψυχρού Πολέμου. Για δεκαετίες, οι διηγήσεις περί “κονσερβοκουτιών” κυριάρχησαν στην αφήγηση του Εμφυλίου, και χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την καταστολή της αριστεράς. Ο στείρος αντικομμουνισμός αυτής της περιόδου κατέληξε, βέβαια, να δώσει τροφή στην αριστερά και στηλιτεύτηκε μέσα από βιβλία, ταινίες και τραγούδια 

Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν άρδην με τη μεταπολίτευση, όταν το περιβόητο “κράτος της Δεξιάς” κατέρρευσε σταδιακά, έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο του, και η ιδεολογικοπολιτική κυριαρχία πέρασε εξ ολοκλήρου στα χέρια της σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς. Η εγκαθίδρυση αυτής της κυριαρχίας προϋπέθετε την επαναχάραξη, ή μάλλον την παραχάραξη, της ελληνικής ιστορίας. Πλέον, και καθώς η κομμουνιστική απειλή εξ ανατολών ξεθώριαζε, η επικρατούσα αφήγηση του Εμφυλίου έλαβε την εξής μανιχαϊστική μορφή: “Οι καλοί αριστεροί/προοδευτικοί - θύματα” και “οι κακοί δεξιοί/φασίστες - θύτες”. Εντάχθηκε, μάλιστα, στο πλαίσιο της διεθνούς επικρατούσας αφήγησης των γεγονότων του ’40, αφού οι “κακοί δεξιοί” ταυτίστηκαν με συνεργάτες των κλασσικών κακών της παγκόσμιας ιστορίας, των ναζί, ενώ οι “καλοί αριστεροί” κατοχυρώθηκαν ως αντιφασίστες - αντιστασιακοί. 

Η νέα αφήγηση της ιστορίας πάει κάπως έτσι, σαν παραμύθι: "Οι αριστεροί ήταν οι μόνοι που πολέμησαν τους Γερμανούς κατακτητές, αλλά μετά την απελευθέρωση αυτό δεν τους αναγνωρίστηκε. Τα Δεκεμβριανά έγιναν γιατί η αστυνομία πυροβόλησε αναίτια ενάντια σε ένα συλλαλητήριο του ΕΑΜ. Ακολούθησε το “μέγα λάθος” της Βάρκιζας, όπου οι αριστεροί παρέδωσαν τα όπλα - με την εξαίρεση του ηρωοποιημένου Άρη Βελουχιώτη, που συνέχισε τον αγώνα. Κατόπιν, ακολούθησε η “λευκή τρομοκρατία”, όπου οι πρώην “δωσίλογοι” κυνηγούσαν τους ανυπεράσπιστους αριστερούς και γι' αυτό αναγκάστηκαν οι τελευταίοι να βγουν και πάλι στο βουνό, το ‘46, και έτσι άρχισε ο Εμφύλιος". 

Τα εγκλήματα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, φυσικά, ξεγράφονται, όπως και η επίθεση και διάλυση από τον ΕΛΑΣ των υπόλοιπων αντιστασιακών οργανώσεων, ήδη από το ’43, ενώ οι Γερμανοί ήταν ακόμα στην Ελλάδα. Τα Δεκεμβριανά του ‘44 θεωρούνται σχεδόν “ατυχές περιστατικό” και όχι οργανωμένο σχέδιο κατάληψης της εξουσίας από το ΚΚΕ, ενώ δεν γίνεται λόγος για τις σφαγές πολιτών κατά τη διάρκειά τους, όπως της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, και αποκρύπτεται η ομηρία χιλιάδων πολιτών από τον ΕΛΑΣ μετά την λήξη τους. Ο Βελουχιώτης παρουσιάζεται περίπου ως εθνικός ήρωας, παρόλο που ευθύνεται για τον θάνατο περισσότερων Ελλήνων απ' ότι Γερμανών και υπερτονίζεται η “λευκή τρομοκρατία” του '45 – '46, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα αίτιά της, δηλαδή η κόκκινη τρομοκρατία του ’43 – '44. Τέλος, θεωρείται “άδικη” η απαγόρευση του ΚΚΕ, μετά την αποτυχημένη εκ μέρους του προσπάθεια βίαιης κατάληψης της εξουσίας. Φυσικά, η αφήγηση παρουσιάζει ένα κενό στα έτη ’46 - ’49, καθώς θα ήταν δύσκολο να ωραιοποιηθεί η εξαπόλυση ανταρτοπόλεμου εναντίον του ελληνικού κράτους, με ορμητήριο την Αλβανία και τη Βουλγαρία και με το 40% του ΔΣΕ να αποτελείται από Σλάβους. Όσο για το περίφημο παιδομάζωμα 28.000 ελληνόπουλων, δηλαδή την αρπαγή και μεταφορά τους στον “σοσιαλιστικό παράδεισο”, είτε αποσιωπάται τελείως, είτε γίνεται απελπισμένη προσπάθεια να συμψηφισθεί με τις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης, που φιλοξενούσαν τα ορφανά του πολέμου. 

Ο Μαραντζίδης, λοιπόν, έκανε το έγκλημα να αμφισβητήσει αυτό το παραμύθι της αριστεράς για τον Εμφύλιο. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων “Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (1946 - 1949)”, όπου καταδεικνύει την άμεση εξάρτηση του ΔΣΕ από τα κομμουνιστικά καθεστώτα των Βαλκανίων και της ανατολικής Ευρώπης, και του “Γιασασίν Μιλλέτ: Ζήτω το Έθνος”, όπου περιγράφει τον αγώνα των τουρκόφωνων Ποντίων της Μακεδονίας - που είχαν πληρώσει βαρύ το τίμημα της πίστης τους στην Ελλάδα με το αντάρτικο και τη γενοκτονία του Πόντου - οι οποίοι αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με τους Γερμανούς, λόγω της πίεσης που δέχονταν από τον ΕΛΑΣ. Επιμελήθηκε, επίσης, της έκδοσης του βιβλίου “Οι άλλοι Καπετάνιοι”, που αφορά το εθνικιστικό - αντικομμουνιστικό αντάρτικο, από όπου και το εξής απόσπασμα: 

“Οι παραπάνω παρατηρήσεις γίνονται ακριβώς για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε γιατί στη συνείδηση τόσων ανθρώπων η συνεργασία με τους Γερμανούς δεν αποτελούσε εθνική προδοσία και μπορούσε να συνδυάζεται με την αγάπη για την πατρίδα, ειδικά μάλιστα από τα τέλη του 1943, όταν η ελπίδα ότι από μέρα σε μέρα ο στρατός κατοχής θα αποχωρήσει είχε γίνει βαθιά πεποίθηση. Αντίθετα, μέσα στο πλαίσιο αυτής της λογικής, η φιλοπατρία και ο μπολσεβικισμός παραμένουν έννοιες ασύμβατες”. 

Ήδη, από το 2005, οι συντάκτες του “Ιού” είχαν στοχοποιήσει τον Μαραντζίδη αλλά και γενικότερα την τάση ορισμένων ιστορικών προς μία αντικειμενικότερη μελέτη του Εμφυλίου. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο ιστορικός Στάθης Καλύβας, ο οποίος κατέδειξε με την έρευνά του πως στην περιοχή της Αργολίδας το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ήταν υπεύθυνο για περισσότερους φόνους Ελλήνων απ’ ότι οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για άλλες περιοχές της πατρίδας μας, όπως τα χωριά των προαναφερθέντων Ποντίων, που υπέφεραν τα πάνδεινα από τους κομμουνιστές, μετά την ήττα τους στη μάχη του Κιλκίς (1944), και στα οποία υπήρχαν μέχρι πρόσφατα προτομές των οπλαρχηγών τους, μέχρι που εξαφανίστηκαν χάριν μίας μονομερούς κίνησης “συμφιλίωσης”. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που η αριστερά απαιτεί την καταστροφή μνημείων, όπως αυτού της Πηγάδας του Μελιγαλά, το ΚΚΕ φυτεύει μνημεία τιμής για τους νεκρούς του σε όλη την επικράτεια. 

Για να φτάσουμε σ' αυτό το σημείο, βέβαια, προηγήθηκε η συστηματική υποβάθμιση των κομμουνιστικών θηριωδιών από διάφορους πολιτικά στρατευμένους ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους τύπου “ιών”. Στην περίπτωση της σφαγής του Μελιγαλά, για παράδειγμα, η θέση της αριστεράς είναι πως τα θύματα ήταν συνεργάτες των Γερμανών και αποτελούνταν στην πλειοψηφία τους από άνδρες μάχιμης ηλικίας. 

Μ' αυτόν τον τρόπο, η πλειοψηφία του κόσμου έχει καταπιεί αμάσητη την αριστερή προπαγάνδα και τη νέα λογοκρισία μνήμης που έχει επιβάλλει. Ο μέσος Έλληνας ξέρει τη Μακρόνησο και τον Άη - Στράτη ως “τόπους μαρτυρίου”, αλλά ούτε που έχει ακούσει για τον Φενεό και τον Μελιγαλά. Εκτός αν τα έχει ακούσει από τους ίδιους τους αριστερούς, οι οποίοι, έχοντας πλέον την υπέρτατη ηθική νομιμοποίηση, έχουν φτάσει σε σημείο να κομπάζουν για τα εγκλήματα τους κράζοντας συνθήματα του τύπου “είμαστε των κομμουνιστών εγγόνια και τα κονσερβοκούτια δεν σκούριασαν ακόμα”. 

Ενώ, λοιπόν, στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο τα κομμουνιστικά κόμματα θεωρούνται κάτι ανάμεσα σε γελοία και γραφικά, το εγχώριο κομμουνιστικό κόμμα είναι εντός βουλής και θεωρείται μέρος του “συνταγματικού τόξου”, παρόλο που ανοιχτά δηλώνει πως προτίθεται να ανατρέψει το πολίτευμα. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές που κάποιος, δεξιός ή αριστερός, διαφωνήσει ή θέλει να ασκήσει δημόσια κριτική στο ΚΚΕ, είθισται να ξεκινά την επιχειρηματολογία του λέγοντας πως “σέβεται τους αγώνες του”. Προφανώς, εάν αυτοί οι αγώνες είχαν στεφθεί με επιτυχία, η Ελλάδα θα ήταν σήμερα Βουλγαρία (η Νότια Ελλάδα μεταφορικά και η Βόρεια κυριολεκτικά). 

Μερίδιο, φυσικά, από τα αποτελέσματα της πλαστογραφημένα εξωραϊσμένης ιστορικής αφήγησης διεκδικεί δυναμικά πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον εσχατόγερο Μανώλη Γλέζο να λέει στην παρουσίαση των συνυποψηφίων του για τις ευρωεκλογές ότι για δεύτερη φορά η αριστερά είναι προ των πυλών της εξουσίας και πως χρεώνει τους υποψηφίους με το αίμα των νεκρών συντρόφων του, την ίδια στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας υπόσχεται πως δεν θα υπάρξει “νέα Βάρκιζα”. 

Απέναντι σ' αυτές τις προκλήσεις των αμετανόητων κομμουνιστών τα ελληνικά κόμματα ήταν τα μόνα που όλα ανεξαιρέτως, συμπεριλαμβανομένου και του ΛΑΟΣ τότε, δεν είχαν υπογράψει το μνημόνιο καταδίκης των εγκλημάτων του κομμουνισμού στην ευρωβουλή, το 2006. Κάπως έτσι, φτάσαμε στο σημείο να έχουμε τον Χατζηνικολάου, μετά την επίθεση στον Μαραντζίδη, να δηλώνει πως οι δράστες δεν έχουν σχέση με τα ιδεώδη και τις πρακτικές της αριστεράς. Τι κι αν οι εκφραστές αυτών των ιδεών και των πρακτικών ευθύνονται για εκατομμύρια νεκρών παγκοσμίως, τι κι αν η Ελλάδα μετράει δεκάδες θύματα από την αριστερή τρομοκρατία. 

Στην Ελλάδα του 2014, η αριστερά έχει ακόμα τη δυνατότητα να προχωρά στην ηθική, επαγγελματική και κοινωνική εξόντωση όσων δεν συμφωνούν μαζί της και, όπως έχει αποδειχτεί, δεν διστάζει να προχωρήσει σε ορισμένες περιπτώσεις και στη φυσική εξόντωση των αντιπάλων της. Αυτό αποτελεί μία πραγματικότητα η οποία, προφανώς, δεν αντιμετωπίζεται με νεοφιλελεύθερες αντικομμουνιστικές κορώνες εντός κοινοβουλίου, για την υστερόβουλη ενεργοποίηση αντανακλαστικών κοινωνικού αυτοματισμού. Για τη ριζική αλλαγή του ιδεολογικοπολιτικού σκηνικού της χώρας μας, μαζί με την ιδεολογία της παγκόσμιας αγοράς επείγει να γκρεμιστούν και οι μύθοι της αριστεράς, καθώς και οι σοβιετικού τύπου πρακτικές της. 

του Α. Γ. 

ΠΗΓΗ