του Simon Stylianos Η σύγχρονη πολιτική ζωή μας βασίζεται ακόμα σε μύθους, που αναδείχτηκαν την περίοδο τού λεγόμενου Εμφύλιου ή Συμμοριτοπόλεμου. Όσοι έχουν το θάρρος όμως, να εμβαθύνουν λίγο περισσότερο στις λεπτομέρειες τής νεότερης ιστορίας, χωρίς προκαταλήψεις και εγωισμούς, εντοπίζουν εύκολα τον υποχθόνιο ρόλο, που έπαιζε συνεχώς η εξωτερική πολιτική τής Βρετανίας.
Ερωτήματα τού τύπου «ποιοί πολέμησαν και ποιοί πρόδωσαν;» ή «Εμφύλιος ή Συμμοριτοπόλεμος;» δέν έχουν ουσία γι’ αυτόν, που μπορεί να διακρίνει τα νήματα, τα οποία κινούσαν το πολιτικό κουκλοθέατρο τής Ελλάδας.
Η λεγόμενη Εθνική Αντίσταση δέν ήταν αυθόρμητη και αυτόβουλη, αλλά υποκινούμενη από τις ενέργειες τής αγγλικής εξωτερικής πολιτικής. Οι δράσεις των ομάδων τού ΕΑΜ και τού ΕΛΑΣ εξυπηρετούσαν ήδη από την έναρξη τού πολέμου τα συμφέροντα των βρετανών.
Μετά τον πόλεμο δε, οι θεσμοί και η λειτουργία τού νεορωμέικου προτεκτο-ράτου παρέμειναν υπό αγγλική εποπτεία.
 | Αναλώσιμοι, έρμαια τής αγγλικής αποικιοκρατικής συμπεριφοράς υπήρξαν οι ρωμιοί κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα» γιά το μεγάλο «ΝΑΙ» τής 28ης Οκτωβρίου στο άρθρο: Όπως τους σενεγαλέζους. |
Η Μεγ. Βρετανία
κινούσε τα νήματα
Στο παρελθόν, είχαμε δημοσιεύσει κάποιες έρευνες, μέσα από τις οποίες θέλαμε να αναδείξουμε το έντονο παρασκήνιο, το οποίο επικράτησε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια τού Β’ παγκοσμίου πολέμου, αποδεικνύοντας αφενός πόσο εύθραυστοι είναι οι μύθοι, που περιβάλλουν τη δράση των αντάρτικων συμμοριών (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ κ.λπ.) και αφετέρου πώς η Μεγάλη Βρετανία κινούσε τα νήματα τής πολιτικής και στρατιωτικής ζωής. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Όπως τους σενεγαλέζους και Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματολίκι...).
Δέν ήταν λίγοι οι αναγνώστες -αριστεροί και δεξιοί-, που εξοργίστηκαν από τα γραφόμενά μας και αμφισβήτησαν την εγκυρότητα των πηγών μας, καίτοι ήμασταν πολύ σαφείς στην παράθεση τής βιβλιογραφίας, που χρησιμοποιήσαμε, και που μάλιστα -κατά το μάλλον- ήταν προσκείμενη στην Αριστερά. Δυστυχώς, περιμέναμε με ενδιαφέρον την αντίκρουση των επιχειρημάτων μας με έτερα επιχειρήματα, όμως αυτοί, που μας άσκησαν κριτική, αναλώθηκαν -ως είθισται σε αυτή τη χώρα- σε ένα στείρο υβρεολόγιο.
Εθνικοί μύθοι
τού «Συμμοριτοπόλεμου»
Είναι σαφές, ότι το θέμα που αγγίξαμε, έθιξε συμφέροντα και συνειδήσεις καθόσον, η σύγχρονη πολιτική ζωή μας ρυθμίζεται ακόμα στηριζόμενη σε εθνικούς μύθους, που αναδείχτηκαν την περίοδο τού λεγόμενου «Συμμοριτοπόλεμου». Όπως είχε πει όμως και ο Ηλίας Τσιριμώκος, «το διαίρει και βασίλευε εφαρμόζεται εκεί, όπου οι άνθρωποι θέλουν να διαιρούνται και να βασιλεύονται». (Σολ. Ν. Γρηγοριάδη: «Ιστορία Συγχρόνου Ελλάδος», εκδ. Καπόπουλος, τομ. Β', σελ. 67).
Αποφασίσαμε λοιπόν, να ενισχύσουμε τη θέση μας ακόμα περισσότερο θέτοντας επί τάπητος ορισμένα επιπλέον επιχειρήματα, που ρίχνουν φώς στο σκοτεινό παρασκήνιο τής περιόδου 1940-1947.
Ο Θανάσης Κλάρας (Άρης Βελουχιώτης)
επί 4ης Αυγούστου είχε γίνει «δηλωσίας», είχε δηλαδή υπογράψει «δήλωση
μετανοίας» (βλ. εικόνα) γιά τα κομμουνιστικά του φρονήματα, ζητώντας
παράλληλα «συγγνώμη» από το καθεστώς Μεταξά. Όταν έπεσε όμως το καθεστώς
τού Μεταξά, όσοι κομμουνιστές είχαν υπογράψει αυτή τη δήλωση
προηγουμένως, τώρα έσπευδαν πάλι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο
ανανεωμένο ΚΚΕ.
Αυτοί οι τυχοδιώκτες δέν διέθεταν ιδεολογική συνέπεια και προφανώς ιδέα δέν είχαν περί τού τι εστί «κομμουνισμός». Τα κίνητρά τους ήταν καθαρά καιροσκοπικά κι αυτό άλλωστε φαίνεται από τη σύνθεση των συμμοριών, που συγκροτούσαν.
Υπήρχαν τότε στη Ρούμελη και στην Ευρυτανία αρκετοί ληστές και ζωοκλέφτες, που ονομαζόταν «κλαρίτες» (δηλαδή είχαν βγει στο κλαρί, ήταν επικηρυγμένοι) και αυτοί ήταν ακριβώς, που διάλεξε ο Θανάσης Κλάρας γιά συντρόφους του, επειδή ήταν οπλισμένοι, θρασείς, γνώστες τού εδάφους και εμπειροπόλεμοι στο αντάρτικο. Διασημότεροι εξ αυτών των κλεφτών, που στρατολόγησε ο Άρης Βελουχιώτης, ήταν ο Καραλίβανος, ο Μπελής και ο Θεοχάρης, ενώ μέσω αυτών που ήταν γνωστοί ήδη στα «κλέφτικα λιμέρια», ο Βελουχιώτης κατόρθωσε και προσήλκυσε και άλλους ληστές.
Αυτοί οι τυχοδιώκτες δέν διέθεταν ιδεολογική συνέπεια και προφανώς ιδέα δέν είχαν περί τού τι εστί «κομμουνισμός». Τα κίνητρά τους ήταν καθαρά καιροσκοπικά κι αυτό άλλωστε φαίνεται από τη σύνθεση των συμμοριών, που συγκροτούσαν.
Υπήρχαν τότε στη Ρούμελη και στην Ευρυτανία αρκετοί ληστές και ζωοκλέφτες, που ονομαζόταν «κλαρίτες» (δηλαδή είχαν βγει στο κλαρί, ήταν επικηρυγμένοι) και αυτοί ήταν ακριβώς, που διάλεξε ο Θανάσης Κλάρας γιά συντρόφους του, επειδή ήταν οπλισμένοι, θρασείς, γνώστες τού εδάφους και εμπειροπόλεμοι στο αντάρτικο. Διασημότεροι εξ αυτών των κλεφτών, που στρατολόγησε ο Άρης Βελουχιώτης, ήταν ο Καραλίβανος, ο Μπελής και ο Θεοχάρης, ενώ μέσω αυτών που ήταν γνωστοί ήδη στα «κλέφτικα λιμέρια», ο Βελουχιώτης κατόρθωσε και προσήλκυσε και άλλους ληστές.
Οι υποκινούμενοι
ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ
Η σύγχρονη Αριστερά, προκειμένου να ενισχύσει την ιστορική της θέση, δέν παραλείπει να υπενθυμίζει και να εξυμνεί το γνήσιο πατριωτικό ρόλο, που έπαιξαν οι παλαιοί συμμορίτες τού ΕΑΜ και τού ΕΛΑΣ στην απελευθέρωση τής χώρας από τους ναζί. Από την άλλη πλευρά, τα ίδια διατείνονται και οι δεξιοί υποστηρίζοντας τη δράση τού ΕΔΕΣ και των ταγμάτων ασφαλείας.
Δύσκολα γίνεται αντιληπτό, ότι η αντίσταση αυτή δέν ήταν αυθόρμητη και αυτόβουλη, αλλά υποκινούμενη από τις ενέργειες τής αγγλικής εξωτερικής πολιτικής και γιά τού λόγου το αληθές αξίζει να διαβάσουμε τα πρακτικά τής συνεδριάσεως τού Πολεμικού Συμβουλίου τής Μέσης Ανατολής (16-11-1943), όπου αναφέρεται, ότι:
«Ο αρχηγός τού γενικού αυτοκρατορικού επιτελείου, ο στρατάρχης σερ Άλλαν Μπρούκ, είπεν, ότι κατά τας τελευταίας πληροφορίας, που έλαβον οι επιτελάρχαι, έδειχναν, ότι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ είχεν παίξει σημαντικώτατον ρόλον εις την παρενόχλησιν των συγκοινωνιών εις το τμήμα τούτο τής Ελλάδος και εξηνάγκαζον τους γερμανούς να διατηρούν μεραρχίας εις την περιοχήν αυτήν. Τερματισμός τής υποστηρίξεώς μας προς το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ τη στιγμή αυτή θα ήτο, βάσει των εις χείρας των επιτελαρχών πληροφοριών, ασφαλώς εναντίον των στρατιωτικών συμφερόντων μας».
Τελικά όμως, διατυπώθηκε η απόφαση, που εκπορευόταν από την υιοθέτηση τής πολιτικής τού Ήντεν:
«α. Να καταστραφεί η δύναμη των ηγετών ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
β. Να ενισχυθεί ο ΕΔΕΣ κ.λπ.» (ό.π. σελ. 114).
| Νάκος Μπελής. Παλιός φυγόδικος και ληστής, ένας από τους πολλούς, που προσχώρησαν στον ΕΛΑΣ. |  |
ΕΑΜ-ΕΛΑΣ:
Στην υπηρεσία των βρετανικών συμφερόντων
Γίνεται σαφές λοιπόν, ότι οι δράσεις των ομάδων τού ΕΑΜ και τού ΕΛΑΣ εξυπηρετούσαν ήδη από την έναρξη τού πολέμου τα συμφέροντα των βρετανών και μόνο. Ο αντικειμενικός αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει εύκολα, ότι η δράση των αντάρτικων συμμοριών άρχιζε και έπαυε όχι εκεί, που εξυπηρετούνταν τα εγχώρια συμφέροντα, αλλά τα αγγλικά, γι’ αυτό και μία ωραία πρωία το ίδιο το ΚΚΕ διέταξε τους αντάρτες του να θέσουν τα όπλα «παρά πόδα».
Μπορεί οι προθέσεις πολλών ΕΑΜιτών και ΕΛΑΣιτών να ήταν αγαθές και πατριωτικές, όμως, τόσο αυτοί όσο και οι σημερινοί πολιτικοί τους απόγονοι δέν μπορούν να κατανοήσουν το μέγεθος τού εμπαιγμού τους από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες ή μάλλον το ξέρουν, αλλά «ποιούν την νήσαν».
 | Διαταγή τού γενικού στρατηγείου τού ΕΛΑΣ τής 15ης Φεβρου- αρίου 1945, γιά την αποστράτευση των ανταρτών με υπογραφές Σαράφη και Βελουχιώτη. (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού). |
Σε ορισμένα βιβλία αναφέρονται περιστατικά, τα οποία αποδεικνύουν, ότι οι πρωταγωνιστές είχαν γνώση τής περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό, που αναφέρει ο Κομνηνός Πυρομάγλου στο βιβλίο του «Δούρειος Ίππος» (σελ. 172-175), όπου περιγράφει μία προσωπική στιγμή του με τον Άρη Βελουχιώτη, όταν σε συνομιλία που είχαν, προσπαθούσε να τού εξηγήσει τις αιτίες των εμφυλίων συγκρούσεων:
«Ξαφνικά, ο Βελουχιώτης σήκωσε απότομα το κεφάλι του, γύρισε προς εμένα, με άρπαξε από τις πλάτες γιά να με στρέψη προς αυτόν και με σουφρωμένο μέτωπο και γενειάδα τρεμάμενη εκραύγασε:
- Έλα μίλα. Τί στο διάβολο θέλεις να μου πής; Έλα μίλα και σταμάτα ν’ ανακατώνης τα χώματα σαν μικρό παιδί. Μίλα!
- Τί λές Άρη, θα πετσοκοφτούμε αναμεταξύ μας; Θα πέσουμε στην παγίδα, που μας στήνουν στο Κάιρο οι εγγλέζοι;»
| Ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός σε τζιπ τής «Αγγλοελληνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών». |  |
Χειραγωγούμενοι αντάρτες
Είναι όμως, πολύ δύσκολο να κατανοήσουμε τα κίνητρα των βρετανών πρακτόρων, όταν τους μελετούμε μόνο στις σχέσεις τους με τους ρωμιούς αντάρτες. Οι άγγλοι, που έδρασαν στην Ελλάδα ήταν αξιωματικοί τής βρετανικής αυτοκρατορίας και εκτελούσαν τις εντολές, που δέχονταν από το στρατηγείο τής Μέσης Ανατολής, το οποίο με τη σειρά του λάμβανε πληροφορίες από όλα τα μέτωπα τού πολέμου, που ήδη εμαίνετο. Πριν από κάθε σύσκεψη, που πραγματοποιούσαν οι άγγλοι με τους αντάρτες, είχαν προηγηθεί άλλες συσκέψεις -μυστικές ή φανερές- ανώτατων βρετανών αξιωματούχων με άλλα κράτη και με άλλους πολιτικούς ηγέτες, οπότε οι εδώ εγκατεστημένοι άγγλοι πράκτορες απλώς εκτελούσαν εντολές ή προσπαθούσαν έστω να δημιουργήσουν ένα τέτοιο κλίμα, ώστε οι επιδιώξεις τής αγγλικής πολιτικής να είναι εφαρμόσιμες.
Την 1η Μαρτίου 1944 συνήλθαν οι αντιπροσωπείες των βρετανών αξιωματικών και των ανταρτών τού ΕΔΕΣ και των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (διάσκεψη Μυρόφυλλου-Πλάκας), γιά να αποφασίσουν την κατάπαυση τού πυρός και την από κοινού δράση κατά των γερμανικών στρατευμάτων.
Ο άγγλος πράκτορας και αντάρτης Γουντχάουζ, γράφει στην εφημερίδα Ακρόπολις (23-5-1965): «Το μόνο αξιόλογο επίτευγμά μου στη διάσκεψη τής Πλάκας ήταν μία μυστική ρήτρα τού συμφώνου, κατά την οποία όλες οι αντιστασιακές οργανώσεις αναλάμβαναν την υποχρέωσι να διευκολύνουν με κάθε τρόπο τη διείσδυσι των συμμαχικών δυνάμεων στη χώρα πρίν ακόμη αρχίσει η αποχώρησι των Γερμανών. Όπως παρουσίασα το ζήτημα, μοναδική αποστολή των δυνάμεων αυτών θα ήταν η παρενόχλησι των γερμανικών στρατευμάτων, όταν αυτά θα κινούσαν γιά να φύγουν από την Ελλάδα. Μα είχα επίσης κατά νουν το χρήσιμο ρόλο, που τα συμμαχικά τμήματα θα μπορούσαν να διαδραματίσουν αντιμετωπίζοντας ενδεχόμενο πραξικοπήματος τού ΕΛΑΣ να καταλάβει την εξουσία την ώρα τής απελευθερώσεως» (ό.π. σελ.150).
Η εισβολή των βρετανών
Η εισχώρηση των βρετανών πριν ακόμα φύγουν οι γερμανοί στην Ελλάδα δέν είχε σα μοναδικό στόχο την τόνωση τής αντίστασης κατά των ναζί. Ίσως αυτό να ήταν και απλώς η αφορμή. Ελάχιστοι ερευνητές έχουν καταλάβει, ότι αρκετοί αξιωματούχοι των ναζί είχαν αντιληφθεί την επικείμενη ήττα τους και έσπευδαν αυτοβούλως να συμπράττουν μυστικά με τους συμμάχους είτε προσδοκώντας μία εύνοια στο πλαίσιο τής νέας τάξης, που θα εγκαθιδρυόταν μετά την πτώση τού Χίτλερ, είτε επιδιώκοντας να σώσουν ό,τι μπορούσαν από την αντεπίθεση τού Στάλιν ακολουθώντας το «μη χείρον βέλτιστον» (δηλαδή τους συμμάχους από τον Στάλιν). Η ταχύτερη λοιπόν εισβολή βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα θα αποτελούσε ένα μέσο διπλωματικής πίεσης σε όσα συνέβαιναν σε άλλα μέτωπα τής Ευρώπης. Ανάλογες πολιτικές κινήσεις γίνονταν και στην εσωτερική πολιτική ζωή τής Ρωμιοσύνης.
Στο βιβλίο τού Ian Kershaw «Χίτλερ-Νέμεσις», διαβάζουμε: «Ο γερμανικός έλεγχος στο σύνολο των βαλκανικών χωρών κρατιόταν τώρα από μία πολύ λεπτή κλωστή. Η κατάρρευση τής Ρουμανίας και τής Βουλγαρίας, ακολουθούμενες από μία ταχύτατη σοβιετική κατοχή σ’ αυτές τις χώρες σήμαινε, ότι η επείγουσα απόσυρση των γερμανικών δυνάμεων από την Ελλάδα ήταν επιτακτική. Η απόσυρση αυτή άρχισε τον Σεπτέμβριο. Στα μέσα Οκτωβρίου οι αερομεταφερόμενες βρετανικές δυνάμεις κατάφεραν να καταλάβουν την Αθήνα» (σελ. 674).
  | Ο παππούς τού Βελουχιώτη, Θανάσης Κλάρας (αριστερά), με κλέφτικη στολή τού ’21. |
Η κλεφταρματολίτικη παράδοση, που ξεκίνησε με τη λαφυρομανία τού ’21 και τον ξεκληρισμό τού οθωμανικού πληθυσμού, συνεχίστηκε με τη μορφή τής ληστείας δεκαετίες μετά, με την τρομοκρατία των κατσαπλιάδων κατά τον λεγόμενο Μακεδονικό Αγώνα, κατά τον εμφύλιο το 1946-49
-συμμοριτοπόλεμο στην ουσία, γιατί γιά συμμορίες επρόκειτο, είτε αριστερές είτε δεξιές- κι επιβίωσε με άλλη μορφή ως τις μέρες μας (δεξιά).
-συμμοριτοπόλεμο στην ουσία, γιατί γιά συμμορίες επρόκειτο, είτε αριστερές είτε δεξιές- κι επιβίωσε με άλλη μορφή ως τις μέρες μας (δεξιά).
Τάγματα Ασφαλείας
Παράλληλα, η δύναμη των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Ελλάδα αυξανόταν αδιάκοπα από αξιωματικούς, που ήταν πατριώτες, αλλά θεωρούσαν, ότι ο κομμουνισμός ήταν ο υπ’ αριθμόν 1 εχθρός. Ο συνταγματάρχης Χ. Παπαθανασόπουλος διατύπωνε τη κοσμοθεωρία αυτού τού ιδιόρρυθμου στρατιωτικού σώματος ως εξής: «Θα πάρουμε από τους γερμανούς τα όπλα, γιά να χτυπήσουμε και να εξαλείψουμε τον ΕΛΑΣ. Και κατόπιν μ’ αυτά τα ίδια όπλα θα τα στρέψουμε κατά των γερμανών, όταν αποχωρούν. Έτσι, και το συμμαχικό μας καθήκον θα εκτελέσουμε και την Ελλάδα θα απαλλάξουμε από τον κομμουνισμό».
Βέβαια, αυτή η θεωρία δέν βρήκε εφαρμογή, γιατί οι γερμανοί δέν θα τους παρέδιδαν όπλα ανεξέλεγκτα κι αυτό φάνηκε από το γεγονός, ότι έθεταν επικεφαλής στα τάγματα αυτά στρατηγό των Ες-Ες. Από την άλλη πλευρά, οι βρετανοί νόμιζαν, ότι η δράση των ταγμάτων αυτών θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους, ενώ εγχώριοι πολιτικοί θεωρούσαν, ότι θα γλύτωναν από τους κομμουνιστές (σελ. 130).
Ας σταθούμε όμως λίγο στην αγγλική άποψη περί ταγμάτων και ας διερωτηθούμε: Σε ποιά επιδίωξη στήριζαν οι βρετανοί την άποψή τους, ότι η σύμπραξη των Ταγμάτων Ασφαλείας με τους ναζί θα ωφελούσε τα βρετανικά συμφέροντα;. Αρχικά, μία τέτοια στρατηγική άποψη δείχνει, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον αφελής, όχι όμως, αν λάβουμε υπόψη, ότι:
α. Το μέτωπο των γερμανών κατέρρεε πανευρωπαϊκά.
β. Είχαν γίνει ήδη απόπειρες δολοφονίας τού Χίτλερ από ναζί αξιωματικούς.
γ. Πολλοί ανώτατοι αξιωματούχοι των ναζί αναζητούσαν μυστικούς διαύλους επικοινωνίας με τους αμερικάνους, προκειμένου να προλάβουν την επικείμενη εισβολή τού κόκκινου στρατού στη Γερμανία, γεγονός, που συνέφερε και τους συμμάχους σε τελική ανάλυση.
Μυστικές επαφές συμμάχων-γερμανών
Γιά τις μυστικές επαφές των συμμάχων με ανώτατα στελέχη τού γερμανικού επιτελείου, ο αναγνώστης δέν πρέπει να αμφιβάλλει, καθόσον έχουν διαπιστωθεί τέτοιες ενέργειες πολύ πριν ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση γιά τους γερμανούς.
Αναφέρεται επί παραδείγματι, ότι στην «επιχείρηση Zitadelle» (Ανατολικό Μέτωπο, Μάϊος 1941), «οι σοβιετικοί, ενημερωμένοι από τη βρετανική υπηρεσία πληροφοριών και από κάποια πηγή στους κόλπους τής ανώτατης διοίκησης τής Βέρμαχτ, είχαν προετοιμάσει την άμυνά τους και τους περίμεναν πανέτοιμοι». (Ian Kershaw, «Χίτλερ-Νέμεσις», σελ.537).
Στο πλαίσιο των ανωτέρω αιτιάσεων, αλλά και άλλων, που δεν χρειάζεται να επεκταθούμε επί τού παρόντος, οι βρετανοί φαίνεται, ότι συναίνεσαν (ίσως και παρότρυναν) τόσο την ενδυνάμωση των ταγμάτων ασφαλείας όσο και την συνεργασία τους με τους ναζί.
Οι εγγλέζοι είχαν έρθει ήδη σε μυστική συμφωνία με τους ναζί, ώστε να προλάβουν την είσοδο των σοβιετικών στη Γερμανία. Έτσι, η ασφαλής αποχώρηση και επιστροφή των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα -και ευρύτερα από τα Βαλκάνια- θα βοηθούσε τους γερμανούς να καθυστερήσουν την εισβολή τού Κόκκινου Στρατού στη Γερμανία και τους συμμάχους να καταλάβουν όσο περισσότερο γερμανικό έδαφος μπορούσαν αναίμακτα και ανώδυνα, εν όσω δηλαδή, οι γερμανοί θα καθυστερούσαν τους σοβιετικούς πάση θυσία στο ανατολικό μέτωπο.
 | Απαγχονισμός δύο μαυραγοριτών λαδιού σε φανοστάστη τής πλατείας Αμερικής (Οκτ. 1943). |
Η αιτία τής πείνας την Κατοχή αποτελεί έναν ακόμα μύθο τής Ρωμιοσύνης.
Γιά την πείνα αποκλειστικοί υπεύθυνοι ήταν οι άγγλοι κι ο αποκλεισμός, που είχαν επιβάλει κι όχι οι γερμανοί, οι οποίοι μάλιστα έλαβαν διάφορα μέτρα και κυνήγησαν τα εγχώρια λαμόγια, που θησαύρισαν εκείνη την εποχή εκμεταλλευόμενοι την πείνα τού λαού.
Γιά την πείνα αποκλειστικοί υπεύθυνοι ήταν οι άγγλοι κι ο αποκλεισμός, που είχαν επιβάλει κι όχι οι γερμανοί, οι οποίοι μάλιστα έλαβαν διάφορα μέτρα και κυνήγησαν τα εγχώρια λαμόγια, που θησαύρισαν εκείνη την εποχή εκμεταλλευόμενοι την πείνα τού λαού.
Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω τεκταινόμενα στο βασικό πολιτικο-στρατιωτικό θέατρο τής Ευρώπης, θα προσπαθήσουμε τώρα να ερμηνεύσουμε και να επαληθεύσουμε κάποια περιστατικά, που στην Ελλάδα έμοιαζαν -και εξακολουθούν να μοιάζουν- ανεξήγητα, ενώ ο σύγχρονος ιστορικός επιλέγει να τα τοποθετήσει στο περιθώριο των υποσημειώσεών του αντί να τα αναλύσει και να τα αναδείξει.
Η ανενόχλητη γερμανική υποχώρηση
και οι μάχες των εγχώριων συμμοριών
Ας δούμε λίγο συνοπτικά τί ακριβώς συνέβη στη Πελοπόννησο την ώρα τής αποχώρησης των γερμανών και ας διερωτηθούμε αν τελικά επρόκειτο γιά εμφύλιες συγκρούσεις, που είχαν ως σκοπό την ελευθερία τής χώρας και την εγκαθίδρυση δημοκρατικών θεσμών ή μάχες μεταξύ συμμοριών, που οι εγγλέζοι πράκτορες έβαλαν να αλληλοεξοντωθούν την κατάλληλη στιγμή, ώστε να εξυπηρετηθούν τα αγγλικά συμφέροντα στη περιοχή.
Είναι γεγονός, ότι στο Μοριά τα τάγματα καμμία απόπειρα δέν έκαναν να παρενοχλήσουν τον υποχωρούντα κατακτητή, τουναντίον από τα γεγονότα φάνηκε, ότι τα τάγματα αντικειμενικώς χρησιμοποιήθηκαν ως οπισθοφυλακή των γερμανών. Πρώτη πόλις, που απηλλάγη από τους γερμανούς ήταν ο Πύργος, στις 4 Σεπτεμβρίου. Το εκεί Τάγμα Ασφαλείας με διοικητή τον ταγματάρχη Κοκκώνη, είχε δύναμη 700 περίπου αντρών με αρκετά ισχυρό οπλισμό. Ο Κοκκώνης κήρυξε την πόλη σε κατάσταση πολιορκίας και καλούσε τον λαό να συμμορφωθεί με τις διαταγές του «εν ονόματι τής Α.Μ. τού βασιλέως και τής κυβερνήσεώς του». Η κυβέρνηση όμως, κάθε μέρα επανελάμβανε την αποκήρυξη των ταγμάτων και καλούσε τους άντρες να τα εγκαταλείψουν.
Σταδιακά, σε όλη τη Πελοπόννησο τα Τάγματα Ασφαλείας δέχονταν τις μαζικές επιθέσεις των ταγμάτων τού ΕΛΑΣ, ο οποίος προήλαυνε νικηφόρα. Όσοι από τους άντρες των ταγμάτων ασφαλείας γλίτωναν από τις επιθέσεις, διασπούσαν τους εγκλωβισμούς και υποχωρούσαν. Στη μάχη τής Καλαμάτας σκοτώθηκε ο Ι. Σέρβος, ταγματάρχης τού ΕΛΑΣ και διοικητής τού 9ου συντάγματος, ενώ οι άντρες των ταγμάτων ασφαλείας κατέφυγαν στους Γαργαλιάνους και τον Μελιγαλά, που ο τελευταίος ήταν ισχυρό προπύργιο των «Ευζώνων». Όμως, ο ΕΛΑΣ κατάφερε να εκπορθήσει τον Μελιγαλά και να σφάξει ανηλεώς τους ταγματασφαλίτες. (Σολ. Ν. Γρηγοριάδη: «Ιστορία Συγχρόνου Ελλάδος», εκδ. Καπόπουλος, τομ. Β', σελ. 325).
Ο υπουργός τής κυβέρνησης Π. Κανελλόπουλος, από την Καλαμάτα έσπευσε στην Τρίπολη. Με αγωνία ήθελε να αποτρέψει τη μεγάλη σφαγή, που επίκειτο, αφού ο ΕΛΑΣ πολιορκούσε την πόλη (17 Σεπτεμβρίου). Ο αρχηγός των πολιορκημένων ταγματασφαλιτών, Παπαδόγκωνας, δέχτηκε να παραδοθεί και κατά μία ΕΑΜική πηγή (τον Αθ. Παπαγεωργίου, που κράτησε πρακτικά τής συζητήσεως - βλ. «Ο Μωρηάς στα όπλα», σελ. 297), δήλωσε πικρά:
«Εύχομαι να φθάση η ημέρα τής απολογίας μου, διά να δηλώσω τις πταίει και πόσο κατεπατήθη ο έντιμος στρατιώτης Παπαδόγκωνας. Εξ όλων των σημείων, τολμώ να το ειπώ, από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς κύκλους Αθηνών, Καΐρου και περί τον βασιλέα, είχομεν συνεχώς την ενθάρρυνσιν, ότι η αποστολή μας είναι πατριωτική, να προβαίνομεν αδιστάκτως εις την εκτέλεσιν υψίστου πατριωτικού έργου εναντίον της απειλής τού κομμουνισμού. Δέν μπορώ αυτή τη στιγμήν να αναφέρω και το όνομα τού ατόμου, το οποίον υπήρξε σύνδεσμός μας. Κατά την στιγμήν τής δίκης μου θα μιλήσω ανοικτά, διά να μάθη ο κόσμος την αλήθεια».
Δέν επρόκειτο όμως, να φθάση ως τη δίκη του. Μεταφέρθηκε στην Αθήνα ως υπόλογος. Και κατά τα Δεκεμβριανά σκοτώθηκε από «αδέσποτη» σφαίρα (ό.π. σελ.327).
Δέν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιοί είχαν συμφέρον να «φάνε» τον αρχηγό των ταγματασφαλιτών Παπαδόγκωνα, πριν μιλήσει. Όπως σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. υπόθεση θανάτου Ι. Μεταξά), έτσι και σε αυτή, ο πρωταγωνιστής πήρε το μυστικό στο τάφο του και ο ιστορικός τού μέλλοντος γράφει ανενόχλητος τις υποβολές των νικητών συμμάχων χωρίς να γίνονται διακριτές οι σκιές τού παρελθόντος.
Συμπεράσματα
Εξετάζοντας τώρα κωδικοποιημένα τα επιτεύγματα τής βρετανικής διπλωματίας συμπεραίνουμε τα εξής:
α. Ο γερμανικός στρατός έφυγε ανενόχλητος, γιά να πάει να πολεμήσει στο ανατολικό μέτωπο τον Κόκκινο Στρατό εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των συμμάχων.
β. Οι ομάδες των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ παρέδωσαν τα όπλα πρίν αποχωρήσουν εντελώς οι γερμανοί, ώστε να μήν καταφέρουν να σπεύσουν προς κατάληψη τής εξουσίας τού νεο-ρωμέικου προτεκτοράτου, στο οποίο ήδη είχαν εισβάλει άγγλοι στρατιώτες και είχαν καταλάβει το κέντρο των Αθηνών και άλλων μεγάλων πόλεων.
γ. Τα Τάγματα Ασφαλείας, αφού εξετέλεσαν την -μυστική- εντολή των εγγλέζων να προφυλάξουν τη γερμανική αποχώρηση, εξοντώθηκαν κυριολεκτικά και κηλιδώθηκαν ιστορικά, αφού δέν πρόλαβαν να αποδείξουν, ότι «δέν ήταν ελέφαντες».
δ. Μετά τον πόλεμο, οι θεσμοί και η λειτουργία τού προτεκτοράτου παρέμειναν υπό αγγλική εποπτεία. Στο ανακαινισμένο αυτό κρατίδιο, οι βρετανοί χρησιμοποίησαν τους «ημετέρους» γιά τη στελέχωση θέσεων ανεξαρτήτως αν ο μελλοντικός ιστορικός δέν μπορεί να διακρίνει τις συνάφειες προσώπων και πραγμάτων.
Έτσι, ο άγγλος στρατηγός Σκόμπυ, βλέπουμε να διορίζει στρατιωτικό διοικητή τής Αθήνας τον Χ. Σπηλιωτόπουλο, ο οποίος επί τής λεγομένης «κατοχικής κυβερνήσεως Τσολάκογλου», ήταν διοικητής Χωροφυλακής! Σύμφωνα με τη κοινή λογική αυτός ό άνθρωπος -όντας συνεργάτης των ναζί (και τόσοι άλλοι)- θα έπρεπε να εκτελεστεί. Και όμως, παρατηρούμε να τους απονέμονται αξιώματα από τους ίδιους τους εγγλέζους. Γιατί άραγε...;
| Τάγματα Ασφαλείας: Μιά αμφιλεγόμενη σελίδα τής νεότερης ιστορίας. Δημιουργήθηκαν από την κατοχική κυβέρνηση σε συνεργασία με τους γερμανούς με τη σιωπηρή συγκατάθεση τής εξόριστης κυβέρνησης και των βρετανών. Το μεταπολεμικό κράτος υιοθέτησε διαλλακτική στάση και ουδέποτε στράφηκε σοβαρά εναντίον τους. |  |
Στο βιβλίο «Στ’ άρματα», που εκδόθηκε το 1961 και εξιστορεί τη κατοχή με πρίσμα καθαρά ΕΑΜικό, γράφει (τομ. Β’, σελ. 145): «Η συμφωνία τής Καζέρτας ήταν μία καινούργια υποχώρηση τής ηγεσίας τού κινήματος τής αντίστασης. Το ΕΑΜικό κίνημα τής αντίστασης δέχτηκε τον βρετανό στρατηγό Σκόμπυ σαν στρατηγό διοικητή των στρατιωτικών δυνάμεων, που δρούσαν στην Ελλάδα και τις διαταγές που εξέδωσε, σύμφωνα με τις οποίες αποκλείονταν η κάθοδος των δυνάμεων τού ΕΛΑΣ σε πολλές μεγάλες πόλεις και σε καίρια στρατηγικά σημεία. Και η συμφωνία αυτή ήταν ένα από τα σοβαρώτερα λάθη τής ηγεσίας τού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, γιατί διευκόλυνε αντικειμενικά τα σχέδια των άγγλων γιά τη στρατιωτική τους επέμβαση στην Ελλάδα, την οποία ήδη προετοίμαζαν εντατικά».
Από την άλλη πλευρά, και ο Κομνηνός Πυρομάγλου εξανίσταται στρεφόμενος κατά τού Ζέρβα, που δέχτηκε τους όρους τής συμφωνίας αυτής: «Εις την πραγματικότητα, οι στρατηγοί Σαράφης και Ζέρβας, υπέγραψαν εις την Καζέρταν την καταδίκην και την ταχυτέραν, δυνατήν διάλυσιν των δύο οργανώσεων τής ενόπλου εθνικής αντιστάσεως και όχι τής απελευθερώσεως τής Ελλάδος…» (ό.π. σελ. 324).
Αριστερά:
Κατοχή: Γερμανοί στρατιωτικοί στην Ακρόπολη κοιτάζουν τη θέα τής Αθήνας.
Δεξιά:
1945: Βρετανοί στρατιώτες πάνω σε κίονες επιβάλλουν ουσιαστικά την κυριαρχία τής Βρετανίας στα εγχώρια πολιτικά πράγματα αποκαθιστώντας την προπολεμική τάξη πραγμάτων.
Οι ρωμιοί βέβαια, με μιά ανόητη αίσθηση δήθεν ελευθερίας, ενοχλούνται μόνο από εικόνες με γερμανούς, όπως αυτή αριστερά κι όχι με εικόνες με άγγλους, όπως η δεξιά, αν και στην ουσία είναι το ίδιο πράγμα.
Όσο και να θίγονται οι σημερινοί ρωμιοί -αριστεροί και δεξιοί- από το σκάλισμα των σελίδων τής νεότερης ιστορίας, εμείς επανερχόμενοι στο θέμα θα επιμείνουμε στην αρχική μας θέση: «Η εθνική αντίσταση είναι ένα παραμύθι».
Διαβάστε
ακόμα στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Ο Βελουχιώτης, οι χοντροί ΕΑΜίτες τής Κατοχής κι ο παπα-Ανυπόμονος
Μιάς ανάστασης νέας χτυπάει καμπάνα...
Η σχιζοφρένεια τής Αριστερορωμιοσύνης
Κατεβάστε
δωρεάν
το βιβλίο τού Άγι Στίνα:
ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ
Ο Βελουχιώτης, οι χοντροί ΕΑΜίτες τής Κατοχής κι ο παπα-Ανυπόμονος
Μιάς ανάστασης νέας χτυπάει καμπάνα...
Η σχιζοφρένεια τής Αριστερορωμιοσύνης
Κατεβάστε
δωρεάν
το βιβλίο τού Άγι Στίνα:ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ
http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=3450
http://www.berlin-athen.eu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου