Η παράδοξη "αριστερή" συμπάθεια στο Ισλάμ και αντιπάθεια στην Ορθοδοξία

Στην Ελλάδα συμβαίνουν απίστευτα παράδοξα, που προκαλούν υποψίες αν πίσω τους κρύβονται όχι ιδεολογικές αγκυλώσεις, αλλά κατευθυνόμενες επιδιώξεις με έδρα το εξωτερικό.

Μετά τη σύλληψη του 27χρονου που περιγελούσε την τεράστια μορφή της Ορθοδοξίας τον Γέροντα Παϊσιο, όλα τα αριστερά κόμματα βγήκανε προς υπεράσπισή του. Για τα επεισόδια στην Αθήνα από φανατικούς ισλαμιστές δεν ακούσαμε κουβέντα.

Η Αριστερά κατηγόρησε την κυβέρνηση για θεοκρατία, όμως παραδόξως η θεοκρατία που θέλουν να επιβάλουν οι διαμαρτυρόμενοι Ισλαμιστές όπως και τα πανώ τους έγραφαν δεν τους ενοχλεί ποσώς.

Αν πάλι πάμε στον αναρχοφασιστικό χώρο εκεί θα τρελαθούμε στο παράδοξο! Οι υποτιθέμενοι άθεοι και αρνητές της Ορθοδοξίας είναι υπέρ των μουσουλμάνων, των τζαμιών, και των φανατικών πιστών του Ισλάμ. Αυτό στο χωριό το λένε πρακτοριλίκι, και όχι ιδεολογία. Δείτε τις φωτογραφίες και θα καταλάβετε.
 
Άλλο παράδοξο, υποτίθεται ότι ο αναρχοφασισμός πολεμάει τον "αδελφό" του τον Ναζισμό. Λήγοι γνωρίζουν για τα ισλαμικά τάγματα των SS που ιδρύθηκαν στην Βοσνία και πολέμησαν με περίσσειο ζήλο για τα ιδεώδη του Αδόλφου Χίτλερ. Και όμως οι "χρήσιμοι αφελείς" του αναρχοφασιστικού χώρου είναι υπερασπιστές των νέων φονταμενταλιστικών ισλαμιστικών ταγμάτων. Δέστε τις φωτογραφίες που ακολουθούν.

Και τελευταίο παράδοξο ο ιδρυτής του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν ήταν φλογερός πατριώτης, όπως θα δείτε στο παρακάτω κείμενο.

«Η ευημερία του Κράτους είναι αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Ακόμα και αν ο Λαός υποκύπτει –πολύ συχνά αλίμονο- στις αρχές, κάθε αρχή του είναι μισητή. Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλά αυτό είναι μια φυσική, πραγματική αγάπη.

"Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός, και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης, και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας. Η Πατρίδα, η εθνικότητα όπως και η ατομικότητα, είναι ταυτόχρονα ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή μόνο ό,τι είναι καθολικό, κοινό σε όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεσή της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι' αυτό λοιπόν συναισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας. Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν με τον δικό τους τρόπο, και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.
Υποκλινόμαστε, λοιπόν, στην παράδοση, στην ιστορία. Ή, καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δασκάλους και ερμηνευτές του παρελθόντος , αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά στο αίμα και στη σάρκα, στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών λαών".

Και δείτε τι έλεγε ένας διάσημος Ιταλός αναρχικός πριν εκτελεστεί το 1927
« Διώκομαι επειδή είμαι ριζοσπάστης και όντως είμαι ριζοσπάστης. Διώκομαι επειδή είμαι ιταλός και όντως είμαι ιταλός. Yποφέρω περισσότερο για την οικογένειά μου και για τους πολυαγαπημένους μου παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο πεπεισμένος πως έχω δίκιο , που αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές και αν εγώ μπορούσα να ξαναγεννηθώ δυο φορές, θα ζούσα ξανά και θάκανα ό,τι έχω ήδη κάνει» - Mπαρτολομέο Bαντσέτι, 1927

Όταν μαζεύονται πολλά παράδοξα κάτι δεν πάει καλά.Δεν είναι ιδεολογία αυτό που συμβαίνει.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr