ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΜΑΣ; Η ΠΑΤΡΙΔΑ Ή Η ΜΑΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΛΕΜΑ;

Καθώς αρχίζει να ξεθωριάζει η προσωρινή ανάπαυση που προσέφερε το ζεστό καλοκαίρι και παρατηρώντας τα τεκταινόμενα, βλέπουμε πάλι την ίδια μίζερη πραγματικότητα. Που είναι οι αγώνες των μικρών αντισυστημικών πολιτικών κομμάτων, τους οποίους υπόσχονταν; Γιατί δεν ανταποκρίνονται στον ρόλο τους, που οι ίδιοι πανηγύριζαν όταν τον ανέλαβαν;

Η αντιπολίτευση ζει το κομμουνιστικό της όνειρο. Οι “νεοδεξιοί” και οι “εθνικιστές”, μέσω προνομίων και διορισμών, ξεχνούν αγώνες και ιδεολογία και αναρωτιώμαστε: Δεν πρέπει, αυτοί που ζητούν ψήφο από τον λαό, ν’αποτελούν υπόδειγμα πολίτη;

Μήπως όμως οι αγώνες υπέρ πατρίδας και πίστεως δεν γίνονται μόνο μέσα από την πολιτική; Μήπως αδίκως λυσσούν κάποιοι με την προπαγάνδα περί “συμμετοχής στα κοινά”; Τα ίδια δεν έλεγαν και κάποιοι “ακροδεξιοί εθνικιστές” πριν μερικά χρόνια, ώστε να πείσουν τους ψηφοφόρους τους; Οτι δεν πρέπει να “μένουμε άπραγοι”; Οτι πρέπει να μπούμε στα πράγματα και να τ’αλλάξουμε εκ των έσω;

Πως μιλάμε για “συμμετοχή στα κοινά”, όταν οι εκλογές είναι ξεκάθαρα ένας διεφθαρμένος θεσμός, στον οποίο η ψήφος ελέγχεται από τα μέσα που ελέγχουν την ψυχολογία της μάζας; Μέσα σε αυτό το αλάνθαστο σύστημα προπαγάνδας, είναι παράλογο να ζητάμε να βρεθεί επειγόντως, ο πιο έντιμος και πατριώτης πολιτικός, σε μία χρονική περίοδο, όπου οι αρχές και οι αξίες του Ελληνισμού έχουν εξασθενήσει και δεν υφίστανται πια στον δημόσιο βίο. Είναι παράλογο να ψάχνουμε για σωτήρες, τη στιγμή που η κοινωνία έχει αφεθεί στην “υποκουλτούρα” και τον “ωχαδερφισμό”;
Από που θα προκύψουν αυτοί οι σωτήρες; Πως θα αναδειχθούν; Τι αξίες θα διδαχθούν μέσα στον βούρκο που τους υποχρεώνουν να ζουν; Σε ποια ιδεολογική βάση θα στηριχτούν ώστε να μπουν στο σύστημα και να το αλλάξουν;

Δεν είναι δουλειά του πολιτικού, αποκλειστικά, την οποία κατήντησε νταβατζιλίκι, η σωτηρία της χώρας. Δεν έχει ευθύνη μόνο ο πολιτικός για να σώσει την Ελλάδα. Το τεράστιο πνευματικό μέγεθος του Ελληνισμού, δεν γίνεται να περιοριστεί στην πολιτική. Βολεύει κάποιους να νομίζουμε, πως μόνο ένας πολιτικός “σωτήρας” θα μας βγάλει από το αδιέξοδο.

Η χώρα θα σωθεί, αν διαφυλάξουμε τις ιδέες του Ελληνισμού. Θα σωθεί, αν υπάρξει δράση κατά της κρίσης αξιών και όχι της “οικονομικής κρίσης”. Θα σωθεί αν συνεχίσουμε να διαδίδουμε τις πατριωτικές και Ελληνοχριστιανικές αξίες αντί του “λάιφ στάιλ” που διδαχθήκαμε τόσα χρόνια και που με τόση όρεξη και “υπερηφάνεια” εξασκούμε σήμερα, λες και αυτό είναι που μας κάνει πολιτισμένους και ευδαίμονες.

Υπάρχουν σήμερα νέοι, όπως οι “αγανακτισμένοι” που πριν από περίπου έναν χρόνο κατέβηκαν στις πλατείες παρασυρόμενοι από αριστερά καλέσματα, οι οποίοι με διάφορους τρόπους τα τελευταία χρόνια απορροφήθηκαν, παρασυρόμενοι από απόψεις περί πατριωτισμού και εθνικισμού, από ακροδεξιά κόμματα. Όλοι τους, χρησιμοποιήθηκαν για να ανεβάσουν τα ποσοστά ακροδεξιάς παράταξης και να συντελέσουν στην κατασκευή εμφυλιακού πολιτικού, για την ώρα, κλίματος, με τον τρόπο που ήδη αναφέραμε παραπάνω στα περί προπαγάνδας. Ας μάθουν οτι η πολιτική σαπίλα σε μολύνει, είτε είσαι σταλινικός, είτε “εθνικιστής”. Είτε το παίζεις κοσμοπολίτης, είτε πατριώτης, παραμένεις ένας νέος, δίχως ιδέες, δίχως ιδανικά ο οποίος εισέρχετε στην πολιτική από τυχοδιωκτισμό και από ανάγκη γι’ αναγνώριση. Ζούμε σε μία κοινωνία η οποία κλονίζεται από έλλειψη ιδανικών και αξιών και μας το αποδεικνύουν αυτοί που ευκόλως πέφτουν θύματα της παραπάνω αποπλανητικής τακτικής.

Όταν λοιπόν η πολιτική δεν αποτελεί μονόδρομο σωτηρίας, ας το σκεφτούν κάποιοι καλά, πριν αποφασίσουν να φανατιστούν υπέρ του κόμματος, πείθοντας τον εαυτό τους πως το κάνουν για λόγους ιδεολογίας. Ας το σκεφτούν, πριν πέσουν με τα μούτρα στην “δράση κατά του συστήματος”. Μήπως, πολλούς, είναι το ίδιο το σύστημα που τους συντηρεί…;

Ας θυμήσουμε λοιπόν τα λόγια ενός Έλληνα που έμεινε στην ιστορία, όταν στην Ελλάδα του 2012, κάποιοι συνεχίζουν να γοητεύονται από το χρήμα και τ’ αξιώματα, ακόμη κι όταν η πατρίδα διατρέχει κίνδυνο:

«Δεν δουλεύω για την κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Δεν αγαπώ την κυβέρνηση, αγαπώ τον Ελληνισμό. Σιχαίνομαι την κυβέρνηση, δεν σιχαίνομαι τον Ελληνισμό. Άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νιώθω τον Ελληνισμό. Πονώ για τον Ελληνισμό, για την κυβέρνηση μου έρχεται καταφρόνια. Για να ζήσω περισσότερο πρέπει να συνδεθώ με το Έθνος μου. Συνδέομαι με το Έθνος μου, όταν προσπαθώ να το δυναμώσω, διοχετεύοντας όλες τις δυνάμεις μου εκεί, δηλαδή σ΄ αυτόν τον σκοπό»

Ίων Δραγούμης

πηγη