Η κατάκτηση του Τσάλεντζ Καπ από τον Διομήδη Αργους αποτελεί αναμφίβολα τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού χάντμπολ σε συλλογικό επίπεδο και παράλληλα το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο που κατακτά επαρχιακή ομάδα σε οποιοδήποτε άθλημα. Πέρα από αυτά, όμως, ο θρίαμβος των «λύκων» μοιάζει να ανατρέπει κάθε έννοια λογικής που υπάρχει στον αθλητισμό:
Ομάδα από μία χώρα που δεν έχει ιδιαίτερη παράδοση στο χάντμπολ, από ένα μάλλον αδύναμο πρωτάθλημα, το οποίο μάλιστα βρίσκεται σε συνεχή πτώση τα τελευταία χρόνια. Σωματείο ερασιτεχνικό, με μπάτζετ πολύ μικρό σε σχέση με τους αντιπάλους που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Απουσία έδρας, αφού το μικρό γηπεδάκι του Αργους ούτε κατά διάννοια πληροί τις ελάχιστες προδιαγραφές της EHF. «Ρούκι» προπονητής, που μέχρι πέρυσι ακόμη ίδρωνε τη φανέλα της ομάδας (και άρα προφανώς δεν έχει προλάβει να... σκοτώσει τον παίκτη μέσα του).
Ελλειψη εμπειριών σε αυτό το επίπεδο, πλην μεμονωμένων παικτών, και υστέρηση σε εναλλακτικές λύσεις, πίσω από την -ομολογουμένως δυνατή- πρώτη επτάδα. Κι όμως, αυτή η ομάδα πανηγύρισε χθες μέσα στο Τουν την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου, έκανε υπερήφανη μία ολόκληρη πόλη και (ίσως) έδειξε ένα διαφορετικό δρόμο προς την επιτυχία στον ταλαιπωρημένο -οικονομικά και όχι μόνο- ελληνικό αθλητισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου